Soms heb ik gewoon de behoefte om een blog te schrijven. Waar ga je het dan over hebben?, stel ik mezelf in gedachten de vraag. Geen idee eigenlijk. Ik heb de afgelopen week best vaak rondgestruind op de social media en daar vind ik wel wat van.
Vanzelfsprekend heb ik weer regelmatig de vraag voorbij zien komen … Ik heb dit boek gekocht – iemand al gelezen? – wat vond je ervan? Daar gaan mijn nekharen dus van rechtop staan. Nu zijn mijn nekharen al redelijk lang geworden, maar dat is wel goed voor het effect. Zie je het voor je?
Afijn, de reacties zijn natuurlijk verdeeld. De een vindt het prachtig, de ander dus drie keer niks. Ik stel me zo voor dat die vraag aan de verkeerde mensen is voorgelegd en het antwoord nogal negatief uitvalt. Daar zit je dan met je boek, want stel je voor dat ze allemaal gelijk hebben? Ik kan me ook verwonderen over het feit dat deze vraag überhaupt wordt gesteld. Je hebt het boek toch al aangeschaft? Met een reden neem ik aan. Ik hoop dat het een optie is om deze vraag voortaan te skippen en zelf te ervaren waarom je het boek hebt gekocht.
Nu dit uit mijn systeem is, kan ik nog wel wat schrijfnieuws melden. Hij is terug is aan de tweede versie toe. De basis staat, maar er kan nog zoveel spannends aan toegevoegd worden dat ik weer dagelijks in mijn grot (lees: aan de keukentafel) kruip om het verhaal verder te vertellen. Er is opeens een nogal geniepig persoontje in mijn hoofd gekropen en zij (ja, het is een zij) heeft me nogal wat te vertellen. Ik weet nog niet of ik zo blij ben met al die informatie. Ze is best eng.
Maar met mijn nieuwverworven koffiemachine heb ik wel een perfecte cappuccino naast me staan en kan ik haar verhalen wel aan. Dat was ook nog wel een dingetje. Degenen die mij op Facebook volgen hebben wel gezien dat ik vorig weekend een apparaat heb gekocht waar koffiecups in moeten (ik heb geen idee of ik wel merken mag noemen). Het zal iedereen wel duidelijk zijn.
Vol enthousiasme opende ik de doos met cappuccinocups. Nu zat er wel een prima beschrijving van de machine bij, maar dat was het dan wel. Ik stopte dus een cup in de machine en die gaf … juist, een beker hete melk. Een gebruiksaanwijzing bij de koffie was me meer dan welkom geweest. Gelukkig heb ik hem nu door. Nieuwe apparaten en mijn persoontje hebben altijd even een opstartperiode nodig. Of ik kijk niet op de doos waar duidelijk op staat dat ik melk én koffie moet gebruiken en die zitten nu eenmaal niet bij elkaar in een cup.
We hebben ons weer in een volgend avontuur gestort. Nu vinden we allebei een aquarium heel erg mooi en er staat al een tijdje een bak op een tafel in de hoek tussen twee banken. Niets leuker dan visjes kijken. De wens was een wat grotere met een kast eronder en daar zijn we nu voor geslaagd. Het megading werd gisteren thuisbezorgd en staat – vanzelfsprekend – midden in de kamer zodat het nogal slalommen is om ergens bij te kunnen.
Want tja … er werd van alles van de muur gehaald en bleek dat de muren wel een verfje konden gebruiken. Dat resulteerde dan weer een rondje bouwmarkt. Muurverf ingeslagen en alle bijbehorende gereedschap. Denk aan rollers, kwasten en bakken waar dat spul in kan. Muren verven betekent dat het plafond er ook meteen aan moet geloven. De trap staat inmiddels pontificaal in de kamer en ik ben blij dat ik morgenochtend om zeven uur het huis ga ontvluchten.
Moraal van dit verhaal: samen klussen is aan ons niet besteed en is het uiteindelijk nog wel een relaxte zondag geworden.
Nog een aantal weken te gaan en dan is de presentatie van De dood heeft blauwe ogen. Aftellen dus, iets waarmee ik jullie niet zal vermoeien. Ik doe het stilletjes. Ik kijk er wel naar uit vooral omdat het feestje in de ontzettend mooie boekhandel Verkaaik in Gouda wordt gehouden. Check even mijn Facebook voor de datum en tijd als je zin hebt om te komen. Ik hoop tot ziens!
Groetjes,
Karin
