Karin Hazendonk: over 'multitasken', wachten en romantiek.

De eerste maand van 2018 loopt alweer op zijn eindje. Dat mag, graag zelfs. Deze maand was er niet bepaald een om in te lijsten. Het begon allemaal in week twee met een flinke griep. Kennen jullie de afbeelding van dat gezellige omaatje en de tekst: Met de jaren gaat het makkelijker … Dan kun je lachen, hoesten, snuiten en pissen tegelijk … Dus dat.
Na twee weken in gijzeling gehouden te zijn door de griep, ging ik weer vol goede moed aan het werk. Het griepvirus was wat mij betreft op zijn retour, verslagen met een medicijnkast waar de gemiddelde apotheek jaloers op zou zijn en ik had de boodschap meegegeven voorlopig niet meer terug te komen. Of dat nou helpt …?
Op dag twee van de werkweek ging het fout. Na een best wel leuke dag – ja dat kan zelf op het werk – rij ik op mijn gemakje op mijn scooter naar huis. Ik ben niet zo’n snelheidsmaniak, zeker niet op het fietspad waar ik het laatste stukje rij. Dat het rijgedrag van sommige bestuurders weleens te wensen overlaat, dat weten we. Iets met zegeltjes sparen … Bij de boter of zo … Ik kwam zo’n exemplaar dus tegen.
Goed, dit was de klaagmuur betreffende de maand januari.

Een nieuw fenomeen, en daar zullen jullie ongetwijfeld het een en ander van hebben meegekregen, is het door boekengroepen op Facebook organiseren van “De beste van …” in dit geval van 2017. Superleuk voor de auteur als jouw boek de longlist haalt. Nog veel leuker als het boek op de shortlist terechtkomt. Ik volg het in ieder geval met een gezellige spanning en ik heb een enorme waardering voor de mensen achter de schermen die alles in goede banen moeten leiden.
Toch vind ik er wel een nadeel aan deze verkiezingen kleven, vooral als het een publieksprijs betreft en als er iemand in een bepaald genre Facebook overspoeld met niet tientallen maar honderden berichten om zijn boek te promoten. Ja, ik zeg bewust zijn. Waar stopt het promoten en wordt het boekenliefhebbers lastigvallen?
Ik moest het toch even kwijt.

Ik ga het over leuke dingen hebben. Mijn nieuwe thriller die als het allemaal lukt in juni uit gaat komen, ligt bij de proeflezers. Dat is toch weer een prettig spannende tijd. Welke opmerkingen gaan er komen. Wat gaat ertoe leiden om het manuscript hier en daar te veranderen. Ik heb zelf wel een paar ideeën, maar ik wacht geduldig de mening van de proeflezers af.
Wachten … niet mijn sterkste punt. Eerlijk gezegd jeuken mijn handen om ermee aan de slag te gaan. Er zal ongetwijfeld nog wel werk te doen zijn en hoewel juni ver weg lijkt, vliegt de tijd voorbij.
Ik heb al een hele mooie cover gevonden. Het is even afwachten of deze ook de goedkeuring van mijn gewaardeerde uitgever Theo heeft.
Een idee voor een boek plofte deze week in mijn hoofd. Een onderwerp waarover je weer kan nadenken. Ik heb al wat aantekeningen op het virtuele papier staan.

Even een korte terugblik naar 2017. Het was een goed jaar. Ik heb een geweldige uitgever en Waanidee is in behoorlijke mate een succes geworden. Dat voelt goed. 2017 heeft ook nieuwe, mooie vriendschappen opgeleverd. Met mensen waarvan ik dacht dat ik die tot het einde der dagen zou ontwijken. Ook dat voelt goed.
En dan 2018 … een jaar vol met plannen en ook wel wat voornemens. Meer schrijven, meer lezen, meer leuke boekendingen doen. Ehhh, er zitten dan te weinig uren in een dag.
Plannen … ja, ik ben een boek aan het schrijven wat helemaal buiten mijn comfortzone ligt. Of het iets gaat worden? We zullen zien.
Het blijft gewoon ontzettend leuk om te doen.

Voordat ik het vergeet. We stevenen weer af op Valentijnsdag. Dat is dan voor de romantici onder ons. Zoals met alles zijn de meningen over deze dag nogal verdeeld. De een vindt het leuk, de ander commerciële ellende.
Bestaan er eigenlijk romantische mannen? De prinsen op het witte, zwarte of bruine paard. Kleur paard maakt toch helemaal niet uit. Als hij maar van een prachtig uiterlijk is voorzien, een bankrekening heeft waarvan je achterover slaat, bereid is om je een behoorlijke creditcard te overhandigen met de mededeling: vermaak je ermee, schat en … vrijgezel is. Nee, nu even niet zeuren dat innerlijke schoonheid veel mooier is en dat geld niet gelukkig maakt. Of van die galante heren die bijvoorbeeld de deur voor je openhouden? Natuurlijk bestaan ze … vooral in films.
Ik kan jullie verzekeren, een stuk ijzer is waarschijnlijk romantischer dan mijn man. Soms wijs ik op de lege vaas die zielig op tafel staat. Als ik voorzichtig opper dat een bosje bloemen wel leuk zou zijn, is er maar een antwoord mogelijk … Dan koop je ze toch. Om er trouwens meteen achteraan te melden dat bloemen in deze tijd van het jaar best prijzig zijn.
Tot zover dan de romantiek. Voor kaartjes, bloemen, chocolade, boeken enzovoorts … mijn adres is bekend bij de directie van Thrillers&More.