De enige die overbleef - Riley Sager

Titel: De enige die overbleef
Auteur: Riley Sager
Genre: thriller
Uitgeverij: Ambo|Anthos
Vertaald door: Roelof Posthuma
Publicatiedatum: mei 2024
Aantal bladzijdes: 416
Recensie: Lilian

Auteur
Riley Sager is een pseudoniem. Riley woont in Pennsylvania en werkt als schrijver, redacteur en grafisch ontwerper. De laatste meisjes was een overdonderend succes. De filmrechten zijn inmiddels ook verkocht. Mijn laatste leugen is Sagers tweede thriller. Het werk van Riley Sager is goedgekeurd door Stephen King, Lisa Gardner en Karin Slaughter.

Achterflap/samenvatting
Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing – althans, zo gaat het rijmpje dat schoolkinderen zingen over de moorden binnen het gezin Hope in de jaren twintig.
De enige overlevende was de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, maar de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze woont nog altijd in Hope’s End, het grote landhuis boven op de kliffen aan de kust van Maine, waar de moorden plaatsvonden.
Maine, 1983. Nadat de vorige thuishulp midden in de nacht was weggevlucht, neemt Kit het stokje over om voor Lenora te zorgen. Ze is nu in de zeventig en zit aan haar rolstoel gekluisterd – een aantal beroertes heeft ervoor gezorgd dat ze alleen nog kan communiceren met behulp van een typemachine. Op een avond typt Lenora: IK ZAL JE ALLES VERTELLEN.
Dan wordt het Kit steeds dat ook Lenora niet de volledige waarheid vertelt…

Mijn mening
Wat een heerlijk en intrigerend verhaal. Van begin tot eind was ik geboeid en wilde ik weten wat er in het grote huis op de rand van de klif gebeurd is. Je voelt de spanning en mysterie die er rond het huis hangt. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je te weten komt wat er zich in 1929 heeft afgespeeld. Klopt het rijmpje dat rondgaat? Heeft Lenora heel haar gezin vermoord? De vele vragen die opgeroepen worden zorgen ervoor dat je blijft lezen.

Iedereen die in het grote huis werkt, heeft zo zijn/haar geheimen. Ook Kit, die ervan verdacht werd haar moeder te hebben vermoord. Al deze geheimen zorgen voor een gespannen sfeer.

De doos zit vol boeken. Vooral paperbacks. Ze waren ooit van mijn moeder en vertonen de liefdevolle slijtageplekken van een boekenwurm.

Riley Sager, pseudoniem van Todd Ritter, heeft een vlotte, pakkende en filmische schrijfstijl. Het verhaal begint met een pakkend proloog, waar in typemachine letters te lezen is dat zij alles gaat vertellen. Het zijn gedachtes die op papier gezet zijn en waarin gesproken wordt over een nog onbekende persoon die niet de waarheid spreekt. Een goede start van een spannend verhaal. Deze getypte tekst komt gedurende het verhaal steeds terug en geeft steeds weer een inkijkje in hoe het was in 1929.

De personages zijn goed neergezet. Je voelt bij de personages die werken in Hope’s end de onderlinge spanning. Iedere personage heeft zo zijn eigen reden om in het huis te blijven. Deze redenen/geheimen geven de lezer een unheimisch gevoel.

Eerlijk, ik zou er een moord voor doen om hier weg te komen.

De verhaallijn zit goed in elkaar, er zitten veel plotwendingen in die je als lezer in de greep houden. Het einde vond ik alleen te veel van het goede. Het was net alsof Sager niet kon kiezen welk einde hij erin zou gooien en dus maar besloot om ze allemaal te gebruiken. Dit verhaal was perfect geweest als er voor één slot twist was gekozen. Daardoor kom ik iets lager in mijn score uit, maar het blijft een prachtig verhaal, waar ik van genoten heb.