Titel: De nimfen
Auteur: Alex Michaelides
Genre: Thriller
Uitgeverij: Cargo
Vertaling: Els Franci-Ekeler
Publicatiedatum: 6 juli 2021
Aantal bladzijdes: 320
Recensie: Lilian
Cover
Een zwarte cover met craquelé, die ook voelbaar is, met in het midden een vrouwenhoofd van marmer. De ogen zijn niet zichtbaar, want daar is een stuk weg, afgebladderd en daar staat de titel in. Is dit symbolisch? Mogen vrouwen iets niet zien? Het is niet een boek wat ik snel op zou pakken, maar uiteindelijk toch nieuwsgierig zou maken.
Auteur
Alex Michaelides (Cyprus, 1977) studeerde Engelse literatuur in Cambridge en scenarioschrijven aan het American Film Institute in Los Angeles. Ook studeerde hij drie jaar psychotherapie en werkte hij in een gesloten inrichting voor jongeren. Zijn debuut De stille patiënt werd een internationale bestseller, waarvan wereldwijd meer dan 2,5 miljoen exemplaren zijn verkocht.
Achterflap/samenvatting
Edward Fosca is een moordenaar, dat weet psycholoog Mariana Andros zeker. Maar Fosca is ongenaakbaar. Hij is professor Grieks drama aan de universiteit van Cambridge, en zeer geliefd bij zowel collega’s als studenten. Hij heeft zelfs een mysterieuze groep vrouwelijke aanhangers, die zichzelf De Nimfen noemen.
Het nichtje van Mariana Andros roept de hulp in van haar briljante, maar ook getroebleerde tante als een van haar vriendinnen, die tot De Nimfen behoort, vermoord wordt. Al snel raakt Mariana geobsedeerd door Fosca. Is hij in staat om zijn studentes te vermoorden? En verklaart dat zijn passie voor Persephone en haar reis naar de onderwereld?
Als er nog een lichaam wordt gevonden, wil Mariana koste wat kost Fosca’s schuld bewijzen. Ze zet alles op het spel: haar geloofwaardigheid, haar vriendschappen, en zelfs haar leven.
Mijn mening
Psychotherapeut Mariana is al een jaar in diepe rouw door het overlijden van haar man en soulmate Sebastian. Ze hebben elkaar leren kennen op de universiteit van Cambridge, waar veel herinneringen gemaakt zijn.
Ze had nog zoveel liefde in zich, die van alle kanten uit haar naar buiten puilde, als het vulsel van een oude lappenpop waarvan de naden waren losgeraakt.
Haar nichtje Zoë, waar ze voogd van is, studeert nu ook op deze universiteit en woont daar op de campus. Mariana is redelijk close met haar nichtje en kan haar verdriet om Sebastiaan met haar delen. Als Zoë haar belt met het vermoeden dat het vermoorde meisje haar vriendin Tara is, besluit Mariana naar Cambridge af te reizen. Zo kan ze Zoë bijstaan en wil ze proberen erachter te komen wie de moord op zijn geweten heeft, maar ze zal daarvoor ook haar eigen verdriet, demonen en angsten onder ogen moeten zien.
En dat was ook zo – Mariana was geen rechercheur, maar als therapeut wist ze hoe je moest luisteren. Niet alleen naar wat er werd gezegd, maar ook naar wat er werd verzwegen, alle onuitgesproken woorden – de leugens, de uitvluchten, de projecties, de overdrachten, en alle andere psychologische fenomenen die plaatsvonden tussen twee mensen – en daarvoor was een specifieke manier van luisteren vereist.
Edward Fosca, professor Griekse tragedie aan de universiteit van Cambridge, is al snel verdacht bij Mariana en ze is er dan ook erg van overtuigd dat hij de moordenaar is. Tara was één van zijn leerlingen en zij behoorde tot het elite clubje van Professor Fosca, de Nimfen. Edward Fosca is zeer geliefd bij zijn collega’s en studenten en ongenaakbaar. Zit Mariana op het juiste spoor?
Voor je het weet heb je dit boek uit, het leest zo heerlijk weg. Dit komt mede door de korte hoofdstukken en vlotte schrijfstijl. De vele Griekse mythologie die in dit boek aan bod komt haalt de snelheid er niet uit. Ook als je er niet in thuis bent, zoals ik, knap gedaan door Michaelides.
Mariana bleef haar aanstaren terwijl in haar hoofd alle puzzelstukjes op de juiste plek kwamen te liggen en ze het plaatje zag dat ze al die tijd had geprobeerd te ontlopen. In het Griekse treurspel is hier een woord voor: anagnorisis. Besef. Het moment waarop de held de waarheid ziet en beseft welk lot hem wacht – terwijl de waarheid al die tijd vlak voor zijn neus had gelegen. Mariana had zich altijd afgevraagd hoe dat voelde. Nu wist ze het.
Het plot is verrassend, op bladzijde 150 had ik een vermoeden, maar daar bleek (gelukkig) totaal niets van te kloppen. Het is een echte whodunnit, ik wilde zo graag weten hoe het plot zich zou ontrafelen: stoppen met lezen was geen optie. De omgeving waar het verhaal zich afspeelt, de universiteit en de campus, is zo omschreven dat je je er als lezer over het terrein ziet lopen, de universiteit en de campus in. Je waant je echt daar.
Alex Michaelides’ debuut De stille patiënt heb ik (nog) niet gelezen, maar deze gaat zeker op mijn NTL-lijstje. Na het lezen van De nimfen heeft Michaelides er een fan bij.
Spanning: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
De nimfen van Alex Michaelides krijgt van mij de welverdiende 5 sterren.
Lilian
