Karin Slaughter: Zoom meeting

Ontmoet Karin Slaughter!

Dat is ieder jaar weer mogelijk voor fans van de Queen of Crime, maar door het coronavirus gaat het dit jaar anders dan de jaren ervoor. In juni 2020 zou Karin Slaughter langskomen bij verschillende boekhandels in Nederland om hier haar fans te ontmoeten en boeken te signeren.
In plaats van Karin Slaughter in levenden lijve te ontmoeten kregen de fans nu de mogelijkheid om deel te nemen aan een Zoom event, door een van de gesigneerde boeken te kopen bij de geselecteerde boekhandels.

Zelf heb ik mijn gesigneerd exemplaar bij Boekhandel de Ganzenveer te Helmond gekocht en kon zo op dinsdag 9 juni het interview met Karin, begeleid door Frans Pollux.
Hieronder een verslag van het event.

Na een warm welkom van Frans Pollux, Venlose stadsdichter, muzikant en schrijver, begint hij aan het interview met Karin Slaughter.

Zelf heb ik twee vuurwapens en als er een oorlog uitbreekt, zal ik me verdedigen. Maar ik denk niet dat het op een burgeroorlog uit gaat draaien.
Volgens mij is het aantal Amerikanen dat vuurwapens bezit niet zo hoog als jullie denken.

Frans: Gefeliciteerd met je nieuwste en 20^e boek, Verzwegen, (een jubileum!) met Will en Sara in de hoofdrol. Kun je, zonder te veel te verklappen, vertellen waar het boek over gaat?
Karin: Dit boek is inderdaad weer met Will en Sara, maar de grootste impact heeft de terugkeer van Jeffrey. Zo’n acht jaar na zijn dood komt een zaak waar hij destijds aan werkte aan bod, tijdens een zaak waar Will op dat moment aan werkt.

Frans: Was het een diepe wens van je om Jeffrey terug te brengen in je boek? Was dat het startpunt voor je 20^e boek?
Karin: Ja en nee, het is altijd lastig om aan te geven waar het idee begint voor een nieuw boek. Zo’n drie, vier jaar geleden bedacht ik dat mijn twintigste boek eraan zat te komen en het leek mij een mooi moment om Jeffrey weer terug te laten keren. Op dat moment schreef ik aan een kortverhaal met een vriend van mij, Michael Koryta. We besloten terug te gaan in de tijd en zo kon ik weer over Jeffrey schrijven. Verder leek het mij fascinerend om Sara’s relatie met Will en haar relatie met Jeffrey onder de loep te nemen. Sara is in beide relaties anders, ze gedraagt zich anders, heeft een ander persoonlijkheid bij beide mannen. Wat gebeurt er met je als je niet meer samen kunt zijn met de liefde van je leven? Hoe ga je dan verder, maakt dat een ander persoon van je? Ik wilde schrijven over deze twee verschillende Sara’s. En ik wilde Will laten zien dat Sara anders was in haar tijd met Jeffrey. Het plot is al een aantal jaren geleden bedacht, maar paste destijds niet in de verhaallijn en ik ben blij dat ik het nu in dit verhaal kon gebruiken.

Frans: Heb je ergens aan een wand in je huisje in het bos of in je hoofd de verhaallijnen uitgestippeld en weet je hoe de verhalen aflopen?Karin: Ik heb er niet zo op die manier over nagedacht, maar er komen zeker meer boeken met Will en Sara in de hoofdrol uit. Voor Sara is een nieuwe wereld begonnen samen met Will en in het volgende boek zullen ze samen een nieuw begin maken in een nieuwe omgeving. Ik schrijf schematisch en wil dat de karakters in de juiste verstandhouding blijven en dat ik de onderwerpen die ik wil gebruiken in mijn boeken kan verwerken. Op dit moment staan de levens van Will en Sara op een kantelpunt en kunnen ze de stap zetten naar een nieuw begin. Dit gaf mij de mogelijkheid om thema’s uit de voorgaande boeken te gebruiken.

Frans: Veranderen de karakters, de verhaallijnen die uitgestippeld zijn op het bord, door deze inzichten?
Karin: Er is geen bord, alles zit in mijn hoofd. Ik begon met schrijven over Sara toen ik 28 was en dat ben ik nu niet meer. Als je ouder wordt, verandert je perspectief. Zo ziet Sara in Verzwegen zichzelf terug. Er wordt een sprong in het verleden gemaakt van zo’n 8 jaar, en ze is verbaasd over hoe zelfverzekerd ze op dat moment was. Je denkt altijd dat als je ouder wordt, je zelfverzekerder wordt, maar het enige waar je zekerder van wordt is dat je niet onfeilbaar bent. Je leert dat er meer kleurschakeringen zijn dan alleen zwart en wit.

Frans: Kun je vertellen wat je leeftijd is in Karins jaren?
Karin: De meeste mensen van mijn leeftijd zien zichzelf als iemand van 35. In mijn hoofd ben ik jonger dan dat ik echt ben. Ik zou geen 35 meer willen zijn, al zou ik wel het lichaam van toen willen hebben. Hoe ouder je wordt, hoe meer lichamelijke klachten. Je krijgt last van je rug, je knieën en noem maar op, maar mentaal ben je sterker dan wanneer je jonger bent.

Frans: In het boek speel je met de tijd, je wilt niet dat Sara veertig wordt. Wat heb je met de tijd gedaan?
Karin: Er zijn [in het boek] acht jaar verstreken sinds de Grant County boeken, maar in werkelijkheid zijn er ondertussen al meer jaren verstreken, zo’n twaalf of veertien jaar. Ik heb Sara al zoveel dingen aangedaan, dat ik het niet kon maken om haar veertig te laten worden. Daarnaast is de technologie zo snel gegaan, kijk naar de streamingsdiensten van tegenwoordig. Zeker nu, tijdens de quarantaine, gebruiken we ze meer dan ooit.
Toen ik met de serie begon, bestond Google net, daar maakten toen zeven mensen in een schuur achter hun huis gebruik van. Je had nog een analoge aansluiting voor je computer! Zover wilde ik ook weer niet terug in de tijd gaan, maar acht jaar geleden hadden we nog BlackBerry-toestellen en muziekdiensten, dat herinneren de mensen zich nog wel. Wat ook meespeelt is dat iedereen tegenwoordig naar het internet grijpt om antwoorden te zoeken, dat was acht jaar geleden nog niet zo.

Frans: Momenteel zitten we midden in de coronacrisis. Gaan we dit terug zien in de boekenwereld? Afstand houden, en zo?
Karin: Het volgende boek is een standalone – ik schrijf 1 boek per jaar – en ik heb geanticipeerd op hoe het leven er over een jaar uit zal zien. Moeten we eerst laten testen of we geen koorts of corona hebben, voor we de straat op mogen? Draagt iedereen nog een masker? Wat gaat er gebeuren? Ik kijk vaak terug in het verleden. Wat deed de griep in het verleden met ons, bijvoorbeeld de Spaanse griep (die overigens niet uit Spanje komt). Dit soort ingrijpende gebeurtenissen veranderen ons taalgebruik. Een paar maanden geleden dacht iedereen bij het woord ‘masker’ aan een soort clowns of een eng masker, nu denkt iedereen aan de mondkapjes die iedereen draagt. De betekenis van dit woord is dus veranderd. Ik ben gefascineerd door hoe historische gebeurtenissen de taal veranderen.

Frans: Het zou dus een stuk makkelijker zijn als je komende boek zich in het verleden of de verre toekomst zou afspelen?
Karin: In veel van mijn boeken ga ik terug in het verleden, maar ze gaan ook over de onderwerpen die nu leven. Ik zal niet over het virus als onderwerp schrijven, maar het wel terug laten komen in de alledaagse dingen.
Ik denk niet dat er veel zal gaan veranderen. Ik ben opgegroeid in de periode waar aids de kop opstak, en wij kregen de verschrikkelijkste dingen te horen over seks en de gevolgen van onbeschermde seks. Onbeschermde seks was nog geen onderdeel van ons vocabulaire tot de aidscrisis. Het veranderde de kijk op seks en homoseksuele relaties voor mijn generatie. Ik hou ervan om over dit soort onderwerpen te schrijven.

Frans: Kun je, als iemand die graag schrijft over hedendaagse gebeurtenissen, ook te vroeg over bepaalde dingen schrijven? Als je boek uitkomt, kan het alweer oud nieuws zijn.
Karin: Ja, dat denk ik wel. Ik kies meestal onderwerpen die al wat langer spelen, zoals de overheersing van blanken. Die neemt grote vormen aan en wordt steeds gevaarlijker, het is meer deel uit gaan maken van de samenleving. Er zijn tegenprotesten die goed gecoördineerd zijn, met zwaarbewapende mensen. Vorige maand waren er protesten in Michigan, omdat de gouverneur de staat had afgesloten. Zwaarbewapende blanke mannen stonden op de trap van en in het gerechtshof, schreeuwend naar de politie. En niemand werd gearresteerd. Dat was bij de menigte van de Floyd-protesten wel anders. Die protesten verliepen hoofdzakelijk gemoedelijk en daar schoot de politie mensen in het gezicht met rubberen kogels.
Ik vind het belangrijk om over dat soort voorvallen te schrijven. Niet om een oordeel te vellen, maar om te laten zien hoe het is en hoe het er nu aan toegaat in de samenleving. Het is iets wat niet zomaar weggaat en het zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Jullie hebben ongeveer hetzelfde met de koloniale geschiedenis; het gaat niet weg, omdat het niet direct is aangepakt.
Een Afro-Amerikaanse vrouw [Kimberly L. Jones, Young Adult auteur] zei heel terecht: ‘Wees blij dat we alleen vragen om gerechtigheid, en niet op zoek zijn naar vergelding.’ Ik denk dat dat waar is.

Frans: Onze landen hebben te maken gehad met dezelfde historische fouten. Het verschil is dat wij geen vrij wapenbezit hebben. Ben je bang voor een burgeroorlog?
Karin: Ik kom niet uit Nederland, maar ben er wel vaak geweest. Ik denk dat er minder opstandelingen zijn geweest omdat – en dat maakt een groot verschil – jullie de mensen in de kolonie hebben gelaten, en zo het racisme weg hebben gehouden van het vasteland. Er zijn geen grote populatieminderheden aanwezig.
Zelf heb ik twee vuurwapens en als er een oorlog uitbreekt, zal ik me verdedigen. Maar ik denk niet dat het op een burgeroorlog uit gaat draaien.
Volgens mij is het aantal Amerikanen dat vuurwapens bezit niet zo hoog als jullie denken.

Frans: Als je de beelden op tv ziet, als schrijver, met alle protesten die aan de gang zijn, denk je dan: wat gebeurt er met mijn land, waar gaat het naartoe? Of denk je: wat een goede plots?
Karin: Ik denk zeker niet, wat een goede plots. Want dit is nu net waar ik over schrijf. In Verzwegen zit bijvoorbeeld een scène met Will, Faith en Nick. Hij is een pragmatische politieman en Will en Faith zijn niet zo. Ze stoppen hem terwijl hij bezig is een verdachte af te tuigen, en dan zegt Faith: ‘Ik ben de meest foute agent, want ik weet dat wat hij deed fout is, maar ik ga hem hier niet voor rapporteren.’ En dat is het echte probleem op dit moment. Het is een op-leven-en-doodsituatie, want als je de politie niet steunt, dan steunen ze jou niet als je leven aan een zijden draadje hangt. Het is een gevaarlijke dynamiek.

Frans: Je hebt veel contacten bij de politie en handhaving. Hoe kijken zij naar wat er momenteel aan de hand is?
Karin: De meeste politiemensen die ik spreek zijn oudgedienden, gepensioneerd, en zij spreken wat vrijer. Wat zij zeggen, is dat het gecompliceerder is dan je denkt. Ze keuren wat er met Floyd gebeurd is zeker niet goed. Zij zien dat niet als goed politiewerk.
Wij hebben politievakbonden, die veel macht en een geschiedenis van het beschermen van foute politiemensen hebben. Dat is het probleem. Dat kun je alleen doorbreken door het hele korps te vervangen, iedereen weer opnieuw laten solliciteren naar hun baan. Alleen zo kom je van de foute agenten af.

Ik wilde schrijven over gewelddadigheid richting vrouwen, vanuit het oogpunt van een vrouw. Samen met een aantal andere vrouwelijke auteurs, zoals Kathy Reichs, Patricia Cornwell, waren wij de eerste vrouwen die ‘gespierde’ thrillers schreven

Frans: Wat voor research heb je voor Verzwegen moeten doen, dat je nog niet eerder gedaan hebt?
Karin: Ik deed eerder al medisch onderzoek. Sara is er meestal meteen bij als er iets aan de hand is. Ze doet noodingrepen die een dokter misschien maar één keer in zijn hele carrière hoeft uit te voeren. Als alles fout gaat, wil je dat Sara erbij is, want zij weet alles. Het was dan ook leuk om daarnaar terug te gaan, ik hou ervan als Sara tot haar ellebogen onder het bloed zit en gaandeweg dingen uitvogelt. Ik heb dan ook weer contact opgenomen met de dokter die mij al eerder heeft geadviseerd. Om ervoor te zorgen dat alles accuraat en logisch is, en dat ik weet hoe bepaalde dingen er in je lichaam uitzien. Je kunt veel terugvinden op internet, maar er zijn maar weinig video’s van operaties te vinden. Je moet eerst langs allerlei vragen en verificaties om te bevestigen ‘dat je zeker weet dat je dit wilt zien’, etc. Je kan tegenwoordig aan de meest gruwelijk seksvideo’s komen, maar om te zien hoe aders eruitzien tijdens een operatie moet je langs zestien verschillende lagen en formulieren. Dokter David stuurde foto’s van operaties. Hij heeft mij ook geholpen te omschrijven hoe aders eruitzien en aanvoelen.

Frans: Het is dus duidelijk dat dit boek gaat over bloedvergieten en gruwelijkheden. Maar het gaat ook over mannen die vrouwen iets aandoen. Heb je het idee dat jouw boeken bijdragen aan een oplossing voor dit probleem?
Karin: Ik hoop het, maar ik kan het niet op mijn conto schrijven. Laten boeken je anders kijken naar dingen? Er zijn wel boeken die dat gedaan hebben.
Iedereen weet dat verkrachting fout is. Het probleem is dat vrouwen er vaak niet over praten, dat is een reden voor mij geweest om hierover te schrijven. Ik wilde schrijven over gewelddadigheid richting vrouwen, vanuit het oogpunt van een vrouw. Samen met een aantal andere vrouwelijke auteurs, zoals Kathy Reichs, Patricia Cornwell, waren wij de eerste vrouwen die ‘gespierde’ thrillers schreven. Dat is veranderd, maar het ging langzaam.
Het was lastig met interviews. Ze vroegen vaak waarom ik schreef als een man, over sterke vrouwen, alsof ik een fantasie beschreef waarin vrouwen sterk zijn. Ik heb ook mannen vermoord in mijn boeken, maar daar wordt niet over gesproken; het gaat altijd over de vrouwen die vermoord worden. In de hele wereld zijn er mannen die een hekel hebben aan vrouwen. Veel van de gewelddadige voorvallen die gebeuren, komen voort uit haat.
Als een vrouw met een knappe man uitgaat, maar hij geen interesse in haar heeft, denkt ze niet ‘wat een eikel’, maar ‘wat is er mis met mij?’. George Clooney zegt niet: ‘Waarom mag die vrouw mij niet, wat is er niet goed aan mij, wat moet ik veranderen aan mezelf?’. Vrouwen denken ogenblikkelijk dat er iets mis is met henzelf.

Frans: Het vrouwelijk perspectief komt steeds meer in de kunst aan bod. Sterke vrouwen duiken steeds vaker op in films. Mag je jezelf een klein beetje credit geven voor deze cultuurverandering?
Karin: Dat hoop ik, dat is aan anderen om dat te bepalen. We hebben een aantal goede schrijfsters gehad in het verleden, die daar niet veel aan hebben bijgedragen, maar je merkt dat de vrouwen het nu beu zijn. Het is aan hen te danken, doordat zij zijn opgestaan en hebben laten blijken er klaar mee te zijn. De #MeToo-beweging heeft daaraan bijgedragen. Als een vrouw boos wordt, denkt men vaak: wat is er met dat rare mens aan de hand? Terwijl als een man boos wordt, er vaak naar hem geluisterd wordt.

Verzwegen is een goede les in de storytelling van het Zuiden. Een oude traditie van verhalen vertellen is het beschrijven van de scènes… Het is niet belangrijk voor het plot, maar het draagt wel bij aan het vertellen van het verhaal en het weergeven van het juiste straatbeeld en de sfeer. 

Frans: We komen beiden uit het zuiden; ik uit het zuiden van Nederland en jij uit het zuiden van Amerika. En in beide gevallen is er verschil tussen de culturen, er zijn in beide gevallen veel stereotypes. Kun je uitleggen hoe het is om een zuiderling te zijn, en welke stereotypes hekel je?
Karin: Ons taalgebruik is anders en we krijgen vaak het gevoel dat wij niet zo intelligent of allemaal racist zijn. Als je kijkt naar de statistieken, leef ik in een stad die voor 65% uit Afro-Amerikanen bestaat. Sinds de jaren ‘70 hebben wij een Afro-Amerikaanse burgemeester. De burgemeester nu is een geweldige vrouw. Wij waren de eerste stad met een Afro-Amerikaanse politiechef, de eerste vrouwelijke politiechef.
Ik ben in elke staat geweest, op Alaska na. Ik heb dus veel van het land gezien en racisme is overal. En toch zeggen ze overal, ‘hoe kun je leven in het Zuiden, met zoveel racisme?’. Je bent in Los Angeles en gaat als blanke niet naar de zwarte wijken, want dat is te gevaarlijk. En kijk hoe je praat over mensen uit Mexico of Zuid-Amerika als groep.
Het is interessant voor mij om te horen dat wij gezien worden als ontzettend racistisch, terwijl onze scholen bijvoorbeeld minder verdeeld zijn dan die in het Noorden. Dat is wat mij irriteert. Het is allemaal gebaseerd op Gone with the wind, dat is echt hoe ze ons zien in het zuiden. Kom op zeg, we hebben hier ook gewoon airconditioning! ?
Neem bijvoorbeeld Georgia. Daar worden meer films opgenomen dan elders in het land, omdat we korting geven op de belastingtarieven. Tyler Perry heeft flink geïnvesteerd in opleidingen voor de filmindustrie en hij bracht veel mensen naar Atlanta, die daar goed in zijn. We hebben hier een goedkope manier van leven, in tegenstelling tot de rest van het land. In Georgia hebben we 10 biljoen dollar omzet per jaar, alleen van de filmindustrie.

Frans: Je hebt het niet gehad over het verschil in schrijfstijl of storytelling waar het zuiden zo om bekend staat.
Karin: Verzwegen is een goede les in de storytelling van het Zuiden. Een oude traditie van verhalen vertellen is het beschrijven van de scènes. Als je kijkt naar de Grant County serie met Jeffrey, dan zijn er een heleboel beschrijvingen van scènes. Je rijdt door de straat en hier zie je de bloemen die door de vrouwen van de artillerie geplaatst zijn, daar is de kledingzaak, dat soort dingen. Het is niet belangrijk voor het plot, maar het draagt wel bij aan het vertellen van het verhaal en het weergeven van het juiste straatbeeld en de sfeer. Als je naar Will gaat, die in het nu leeft, dan ben je daar, op dat moment. Het start meestal met een gesprek, het gebeurt allemaal nu, ze gaan vooruit. Dat zijn twee verschillende manieren van verhaalvormen en beide typisch zuidelijk.

Vragen van de kijkers:

Jolein: Ik wil graag weten welk boek Karin geschreven had willen hebben?
Karin: Dat is er niet echt. Er zijn boeken waar ik echt van hou. Gillian Flynn is een fantastische schrijfster, maar als ik Gone Girl had geschreven, dan was het een compleet ander verhaal geworden. Wat ervoor zorgt dat je van deze boeken houdt, wordt mede bepaald door wie het boek geschreven heeft, wie het verhaal vertelt.

Frans: Als Verzwegen zou worden verfilmd, wie zouden dan de hoofdrolspelers moeten vertegenwoordigen?
Karin: Voor Jeffrey zou ik voor Jeffrey Dean Morgan gaan. Helaas is hij wat te oud voor die rol, zelfs in Karin-jaren.
Will … Zijn fysieke lichaam zou dat van Alexander Skarsgård krijgen, maar dan niet zo knap, want dan is alle kwetsbaarheid weg. Dat lichaamstype, lang en gespierd, zou perfect bij hem passen.
Voor Sara heb ik nooit gedacht aan een actrice, zij is zo zichzelf in mijn hoofd en ik schrijf al twintig jaar over haar. Ik kan haar niet zien als iemand anders dan zichzelf.

Anoniem: Het einde is zo lief, ik heb zelfs wat tranen gelaten. Zo’n contrast met al het geweld in het boek. Waarom dit einde?
Karin: Ik wil niet te veel verklappen, maar als je iets wint betekent het zoveel meer wanneer je ervoor hebt gevochten. Er was veel uit te zoeken wat betreft wat de karakters voor elkaar betekenen. Dat moest allemaal samen komen om het einde zo sweet te maken.

Lilian wil weten of je ooit iets bedacht hebt wat te gruwelijk was om op te nemen in je boek?
Karin: Nee, eerlijk gezegd staan er in al mijn boeken elementen van zaken die in het echt gebeurd zijn. Zo ook in mijn laatste boek Verzwegen, daar zitten drie zaken in verwerkt waar ik over gelezen heb, die echt zijn gebeurd. Eentje daarvan is de seriemoordenaar die het in de jaren 80 op backpackers in Australië voorzien had. Het zit in mijn boek verwerkt op ongeveer dezelfde wijze als het destijds gebeurd is. Ik pak altijd verschillende stukjes uit verschillende zaken, en niet een gehele zaak, want ik ben me ervan bewust dat deze gebeurtenissen echt hebben plaatsgevonden en ik wil geen inbreuk plegen in het leven van de betrokkenen. Het is belangrijk om het op waarheid te laten berusten, maar soms lees ik iets wat te gruwelijk is om op te nemen in mijn boek, dat wel echt is gebeurd.

Lizzie: Als je een van de Sarah Linton boeken zou mogen herschrijven, welke zou dat zijn?
Karin: Niet de laatste met Jeffrey.

Frans: Daar zijn nog steeds veel mensen kwaad om, verbaast je dat?
Karin: Ja, eigenlijk wel. Het is al zo lang geleden, om daar nu nog steeds kwaad om te zijn … Maar het is vleiend om iemand te hebben kunnen creëren waar mensen van zijn gaan houden. Ik probeer het meer als vleiend te zien, dan het irritant te vinden.

Frans: Is het nog steeds jouw verhaal als het boek eenmaal in de winkel ligt?
Karin: Dat denk ik wel, maar als je iets leest, wordt het iets van jezelf. Je brengt je eigen herinneringen mee in het boek en soms word je in een boek door iets getriggerd dat voor een ander geen issue is, omdat die een andere geschiedenis met zich meedraagt. Het is mijn boek, ik weet wat ik ermee wilde vertellen, maar als het eenmaal in de winkel ligt, mogen mensen ermee doen wat ze willen.
Als ik een boek zou herschrijven, zou het niet het plot zijn, maar de schrijfwijze. Door de jaren heen ben ik veranderd en beter gaan schrijven.

Rianne: Als je aan het schrijven bent, gaat het dan vanzelf of ben je je dan bewust van de verhaallijnen die je opschrijft en lees je soms stukken terug waarvan je denkt, wat gebeurt hier nu allemaal?
Karin: Ik ben erg voorzichtig als ik schrijf. Ik heb geleerd om geen tijd te verspillen. Wat ik doe is goed over de verhaallijn nadenken voordat ik ga schrijven. Ik ga twee weken naar mijn hut in de bergen en als ik daar ben, weet ik precies wat ik wil schrijven en wat ik wil bereiken in de tijd dat ik er ben. Dat is een discipline die ik mezelf door de jaren heen heb aangeleerd. Vroeger had ik van die WTF-momenten. Ik dacht, ik ben een kunstenaar, ik hoef niets te plannen, het komt allemaal vanzelf. Maar dat is gewoon luiheid. Je moet gaan zitten en bedenken wat je wilt gaan vertellen, wat het plot is. Ik heb een structuur en het belangrijkste voor mij is dat ik weet wie de dader is. Als ik met de eerste bladzijde begin, weet ik wie de slechterik is, ik heb een globaal idee van de reden en soms komen er nog dingen bij tijdens het schrijven. Maar het is belangrijk om eerlijk naar je lezers te blijven, zodat je aan het einde van het boek denkt: hoe is het mogelijk dat ik al die clous niet gezien heb, dat is te gek!
Je moet niet op de laatste bladzijde denken: ze wist zelf ook nu pas wie het gedaan had.
Dan voel je je als lezer wel bekocht.

Anoniem: Ga je weer countrydansen als Verzwegen op nummer 1 komt?Karin: Daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik hoop wel dat het op 1 komt, maar ik heb het afgelopen jaar een midlifecrisis gehad. Ik deed mee aan een midgetgolfcompetitie op televisie, ik heb wat rare dingen gedaan … Maar ik ga het afwachten en als het op 1 komt, ga ik beslissen of en wat ik dan ga doen. Ook afhankelijk van hoe mijn enkel er dan aantoe is.

Alle fans, Boekhandel Koops, Boekhandel Ganzenveer en HarperCollins: iedereen bedankt voor de mogelijkheid om Karin Slaughter toch nog te kunnen zien, een gesigneerd exemplaar van Verzwegen te mogen ontvangen en de gelegenheid te krijgen om een vraag te stellen!

Lees hier wat Bianca van Verzwegen vond