Titel: De tol van de muze
Auteur: Jo Claes
Genre: Roman
Uitgeverij: Houtekiet
Publicatiedatum: oktober 2024
Aantal bladzijdes: 208
Recensie: Lilian
Over de auteur:
Jo Claes is een gerenommeerde auteur die bestsellers heeft gepubliceerd over mythologie, hagiografie en iconografie. Zijn schrijversloopbaan begon met “De Stenen Toren”, bekroond met de Debuutprijs. In 2008 verscheen “De zaak Torfs”, zijn eerste misdaadroman over de Leuvense inspecteur Thomas Berg. Daarna volgden nog twaalf delen. Met “De mythe van Methusalem” won Jo Claes de Hercule Poirot Publieksprijs 2014 en De Gouden Strop 2015. Met “Het gewicht van de haat” sleepte hij de Hercule Poirot Publieksprijs 2017 in de wacht.
Achterflap:
Dit boek biedt een blik achter de schermen van een schrijver. Hoe ontstaat een verhaal? Hoe beïnvloeden realiteit en fantasie elkaar? En dat verpakt in een meeslepende roman.
De Tol van de Muze vertelt de belevenissen van een gedesillusioneerd schrijver die het aanbod krijgt om een cursus Creatief Schrijven te geven aan een groep universiteitsstudenten. Al na de eerste les komt hij tot de verbijsterende vaststelling dat een van de vrouwelijke deelnemers verhalen schrijft waarin hijzelf het hoofdpersonage is.
Wat aanvankelijk een grap lijkt, groeit uit tot een nachtmerrie. Want het privéleven van de schrijver krijgt hoofdstuk na hoofdstuk zijn weerslag in de teksten van de anonieme vertelster. Via allerlei schrijfopdrachten probeert hij achter de identiteit van de studente te komen. Wie is zij? Hoe is ze zoveel over hem te weten gekomen? En vooral: wat wil ze van hem?
De Tol van de Muze confronteert de lezer met een wirwar aan vertelstandpunten en personages. Want ook de protagonist is op zijn beurt weer een personage in een andere laag van de plot. Het resultaat is een allegorisch verhaal over het schrijven zelf: over het intrigerende hoe en het eeuwige waarom.
Mijn mening:
Dit boek zet je als lezer al vanaf de eerste bladzijde op het verkeerde been. Verwacht je een verhaal in getrokken te worden, ben je terechtgekomen in een klas voor een cursus creatief schrijven. Zo krijg je als lezer meer inzicht in hoe een schrijver te werk gaat, wat er allemaal bij komt kijken en waaraan een schrijver allemaal moet denken, om de aandacht van de lezer vast te houden en ervoor te zorgen dat er voor de lezer genoeg te raden over blijft. De fantasie van de lezer moet natuurlijk wel ruimte hebben om zelf een beeld te kunnen schetsen.
Jo Claes weet je door zijn fijne en vermakelijke schrijfstijl goed te vermaken. Het wisselen van perspectief vergelijkt Claes in zijn boek met een spiegelpaleis, zalf zag ik het voor me als Matroesjka poppetjes. Als je er eentje ziet, weet je niet welke het is, kijk je nu naar de grootste of is het toch de middelste of misschien wel naar de kleinste. Het is allemaal afhankelijk van je zicht op het origineel. Zo ook in het verhaal, welk verhaal en van wie lees je nu, wie is het hoofdpersonage? Erg knap en goed gedaan…
Het verhaal De tol van de muze is al eerder verschijnen onder de titel De man met de witte anjer, wel heeft Jo Claes dit verhaal op enkele punten aangepast. Aangezien ik nieuwsgierig ben, ben ik op zoek gegaan naar dit eerdere exemplaar en ik heb er eentje op de kop weten te tikken. Als ik deze uit heb, zal ik mijn bevindingen middels een recensie met jullie delen.
Ik heb erg genoten van deze roman, eentje met meerdere lagen en perspectieven, ik hou ervan!
De tol van de muze krijgt van mij dan ook 4.5 ster.
Lilian
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Houtekiet, waarvoor onze hartelijke dank.
