Over schrijven en de laatste Bergman: Hjorth Rosenfeldt

Op 28 mei 2024 komt er een einde aan een tijdperk, want dan verschijnt De Schuld, het achtste en tevens laatste deel in de serie rondom Sebastian Bergman. De hoogste tijd om auteursduo Hjorth Rosenfeldt eens aan de tand te voelen!

Voor degenen die jullie nog niet kennen (ze zouden zich diep moeten schamen! ????), kunnen jullie wat over jezelf vertellen? Wie zijn jullie? Hoe zouden jullie elkaar omschrijven?  

Hans: Ik ben een bijna 60-jarige scenarioschrijver die in Stockholm woont met mijn vrouw en mijn hond. We hebben drie volwassen kinderen en in april ben ik voor het eerst opa geworden. Als ik niet werk, hou ik van muziek, film, televisie, videogames, wandelen en – gepast voor mijn leeftijd – vogels kijken. Qua werk ben ik waarschijnlijk het meest bekend door het maken en schrijven van de tv-serie “The Bridge”, die vier series liep. Maar ik schrijf al sinds 1992 voor televisie, mijn laatste project was de nieuwe serie Ronja the Robber’s Daughter op Netflix…     

Michael is de locomotief in onze relatie. Hij gaat altijd vooruit en kijkt nooit achterom. Als ik een dag bezig ben met wat ik gisteren heb geschreven, stuurt hij me ’s avonds vijf nieuwe pagina’s. Hij is ook totaal niet prestigieus en pikt het dat ik een beetje een controlefreak ben. Gewoon de perfecte schrijfpartner.   

Mike: Hans is veel te aardig. Ik vind Hans een echte natuurkracht als verhalenverteller. Hij neemt halfbakken ideeën en maakt ze geweldig. Ik denk dat onze verschillen juist de kracht van onze samenwerking zijn.  Ik kom ook uit het scenarioschrijven en begon in 1992 bij de Zweedse omroep SVT, waar we elkaar voor het eerst ontmoetten.    

In 2011 debuteerden jullie in Nederland met het eerste deel in de Bergman kronieken, het is nu 2024, is er in die tijd veel veranderd in jullie schrijfproces? En in het denkproces bij het schrijven van een boek? Zo ja, wat?   

Er is eigenlijk niet zoveel veranderd. We komen nog steeds bij elkaar in het begin van een nieuw boek en werken een verhaallijn uit voor een paar weken, dan schrijven we apart voor hoelang het duurt – of tot de deadline van de uitgever weer zijn lelijke kop opsteekt – en dan voegen we het samen en begin ik te werken met onze redacteur en onze uitgever voor nog een paar weken, om de laatste puntjes op de i te zetten.   

Wat ik denk dat er veranderd is, is dat we de personages nu zo goed kennen dat we hun gedachten en gevoelens niet meer in de outline hoeven op te schrijven, we weten allebei hoe ze zullen reageren en denken in verschillende situaties.    

Hoe ziet jullie schrijfproces eruit? Schrijven jullie om de beurt, per hoofdstuk, per personage? Hoe hebben jullie dat verdeeld?   

We schrijven alleen vanuit de verhaallijn die we hebben gemaakt. Als we iets willen veranderen, vragen hebben of betere ideeën, dan bellen we elkaar, maar we zitten niet in dezelfde kamer. Bij de laatste twee boeken zijn we niet eens in hetzelfde land geweest… Bij het allereerste boek dat we schreven, namen we gewoon het volgende hoofdstuk in de rij als we klaar waren met één, ongeacht waar of over wie dat volgende hoofdstuk ging, maar nu hebben we meer verschillende verantwoordelijkheden. We schrijven meer in strengen – zoals de Billy-streng in deze laatste van mij was. We verdelen ook sommige personages tussen ons, bijvoorbeeld; Michael schrijft meer Ursula, ik meer Torkel…    

Was het aan het begin van de serie met Sebastian Bergman duidelijk hoe hij zich zou ontwikkelen? Wisten jullie toen al dat het een serie van acht boeken zou worden?   

We hadden geen idee hoe Sebastian of de serie zich zouden ontwikkelen. Toen we begonnen wisten we wat er zou gebeuren in de eerste twee boeken, maar daarna hebben we het gewoon verzonnen.    

We wisten niet dat er acht boeken zouden komen, maar vanaf boek drie wisten we dat we twee boeken nodig hadden om het verhaal over Sebastians persoonlijke leven af te ronden. En na het zesde boek vonden we dat we een beetje worstelden met het vernieuwen van de personages en de verhalen, dus we dachten dat we het waarschijnlijk moesten beëindigen voordat we in herhaling zouden vallen.   

Hoe zijn jullie eigenlijk op een personage als Sebastian Bergman gekomen? Want ondanks dat hij zo onorthodox is, kun je bijna niet anders dan van hem houden.   

Sebastian was oorspronkelijk een personage dat we creëerden voor een tv-programma, met Rolf Lassgård, een Zweedse acteur in gedachten. Hij was net klaar als Kurt Wallander in tien films, dus vroeg hij ons een personage te creëren dat geen politieagent was (vandaar de forensische psycholoog) en dat niet zo makkelijk leuk te vinden was als Kurt Wallander. Dus gooiden we slechte karaktereigenschappen naar Sebastian en toen we dat gedaan hadden realiseerden we ons dat dit echt een leuk personage was om te schrijven. En de reden waarom hij eigenlijk zo geliefd is, is denk ik omdat hij er geen plezier in schept een klootzak te zijn. Hij doet het om zichzelf te straffen, omdat hij na het verlies van zijn dochter vindt dat hij het niet verdient om gelukkig te zijn, en dat is iemand voor wie je echt kunt juichen…   

Hoe voelt het om ‘de laatste Bergman’ te hebben geschreven? Was het moeilijk om afscheid te nemen, of werd het echt tijd?  

Om eerlijk te zijn was het niet zo moeilijk om afscheid te nemen. Zoals ik al eerder zei, kwamen we op een punt dat we een beetje bang waren om onszelf te herhalen en om eerlijk te zijn is er een grens aan hoe lang je deze relatie Vanja/Sebastian/het team kunt spelen. Ze vinden elkaar leuk, ze vinden elkaar niet leuk, hij is in, hij is uit, ze vertrouwen hem, hij beschaamt hun vertrouwen… We hadden het gevoel dat we klaar waren om verder te gaan met Sebastian.    

Hebben jullie plannen om als duo verder te schrijven? Of is dit laatste deel ook het einde van dit duo voor jullie?  

Absoluut. We hebben net een verhaal geschetst dat in de toekomst een trilogie zal worden. Compleet anders dan Bergman. Meer een thriller met een hoog concept, geen politiebureau… We kijken er echt naar uit om daarmee te beginnen…  En we denken dat Sebastian op een gegeven moment terug zal komen, maar niet in dezelfde context waarin hij deze acht boeken heeft gespeeld. 
 
Ben je een ochtend- of avondmens?   

Hans: zeker een avondmens. Ik heb een hekel aan ochtenden.   
Mike: Ik wil een avondmens zijn maar ik word te vroeg wakker????   

Als je door de tijd kon reizen, naar welke tijd zou je dan willen reizen en waarom?   

Hans: Ik denk dat Europa in de Middeleeuwen wel leuk zou zijn, gewoon om te zien of het zo erg was wat je in de geschiedenisboeken op school leest.     
Mike: Ik zou eigenlijk vooruit willen gaan en een blik in de toekomst willen werpen, laten we zeggen over honderd jaar.    

Wat is je favoriete bordspel?    

Hans: Misschien wordt het niet beschouwd als een bordspel, maar ik hou van “One night Werewolf” en “Wingspan” en “Jaws” en “Ticket to ride”…   
Mike: Ik heb geen grote favoriet, maar ik hou echt van spellen voor vier of vijf personen. Er is zoveel dynamiek als een groep samenwerkt.   

Welke vier artiesten zouden de perfecte band vormen?   

Hans: Misschien worden er niet zoveel instrumenten bespeeld, maar Dua Lipa, Sofi Tukker, Jake Shears en Purple Disco Machine samen zou een leuke avond zijn.    
Mike: Hmm, pas. Ik ben bang dat degenen die ik zou samenstellen te veel ruzie zouden maken. 

Lees meer van de Bergman-reeks op www.thrillersandmore.com