Titel: Speelplaats
Auteur: A.M. Ollikainen
Serie: Paula Pihlaja #2
Genre: Thriller
Uitgeverij: HarperCollins
Vertaald door: Annemarie Raas
Publicatiedatum: maart 2024
Aantal bladzijdes: 335
Recensie: Bianca
Over de auteur:
A.M. Ollikainen is het pseudoniem van het echtpaar Aki en Milla Ollikainen. Aki publiceerde drie romans, won verschillende literatuurprijzen en stond op de longlist van de Man Booker Prize. Milla publiceerde drie thrillers en won de verhalenwedstrijd van de Finnish Detective Society. Ze wonen samen met hun twee kinderen in het zuiden van Finland.
Achterflap:
Een oude vrouw wordt dood aangetroffen in een bos, hangend aan een boomtak. Inspecteur Paula Pihlaja ontdekt dat ze terminale kanker had en haar appartement al had leeggemaakt, waarschijnlijk in het besef dat ze binnenkort zou sterven. Haar dood wordt afgedaan als zelfmoord, maar Paula is het daar niet mee eens. Er klopt gewoon iets niet…
Kort daarna wordt bij een wipwap in een speeltuintje het lichaam van een beroemde bergbeklimmer gevonden. Paula vindt daar hetzelfde soort zand als op de plaats delict van de oude vrouw en vermoedt dat er een verband is tussen de twee zaken. Ze is nog maar net begonnen met het onderzoek als er een derde lichaam wordt aangetroffen: een tienerjongen, opgehangen op een andere speelplaats. Loopt er een seriemoordenaar rond?
Mijn mening:
Speelplaats is het tweede deel in de Paula Pihlaja serie. Je kunt het boek los lezen maar dat is niet wat ik adviseer. In Speelplaats lees je meerdere brieven van Paula aan haar zoon en als je Waterkoud niet hebt gelezen mis je toch een stuk achtergrondinformatie betreffende Paula. Qua ontwikkeling blijft Paula gedurende dit verhaal een beetje achter, het zijn de brieven die je hier alert in houden maar daar blijft het, op het laatste hoofdstuk na, dan ook bij. Het was fijner geweest als er ook een korte terugblik op het verleden van Paula was geweest, dan is het voor degene die het eerste deel gemist hebben veel beter inleven.
Het rechercheteam wat door Paula geleid wordt, is realistisch neergezet, vooral de onderlinge sfeer die soms ietwat irritatie opwekt is zoals het is. Je kunt prima samenwerken met collega’s maar het is een utopie te denken dat er nooit ergernis is. De manier waarop dit werd geuit is niet altijd de beste manier, maar het zijn wel impulsieve reacties, oh zo herkenbaar. Er wordt gretig gebruik gemaakt van een ieders persoonlijke kwaliteiten, dat maakt een team sterk, en men accepteert elkaar zoals men is, dat lees je dan ook steeds terug in het verhaal.
De schrijfstijl van Ollikainen is to the point, soms ietwat te direct, maar zoals eerder beschreven, dat is wel de realiteit, zeker in stressvolle situaties zoals in dit verhaal, waarin meerdere moorden elkaar in rap tempo opvolgen. Qua directheid vind ik het soms ietwat te bot overkomen maar is wel aanvaardbaar binnen de setting.
Het thema met de wip wap is origineel en zal je als lezer niet snel loslaten. Bizar hoe dit als een rode draad door het verhaal heen is geweven, dat verdient zeker een dikke pluim. De spanning is gedurende het hele verhaal voelbaar, het is en blijft puzzelen en gissen tot het einde toe. Het persoonlijk functioneren van Paula bleef in dit verhaal stabiel maar gezien de gegevens kunnen we hier zeker nog een ontwikkeling van verwachten en daar kijk ik reikhalzend naar uit.
Originaliteit: 4
Schrijfstijl: 3
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Plot: 3
Psychologie: 3
Speelplaats krijgt hiermee 3,5 ster.
Bianca
Recensie-exemplaar ontvangen van Uitgeverij Harper Collins, waarvoor onze hartelijke dank!
