Titel: De furie
Auteur: Alex Michaelides
Genre: Thriller
Uitgeverij: Cargo
Vertaald door: Els Franci-Ekeler
Publicatiedatum: januari 2024
Aantal bladzijdes: 320 (Epub)
Recensie: Lilian
Over de auteur:
Alex Michaelides (Cyprus, 1977) studeerde Engelse literatuur in Cambridge en scenarioschrijven aan het American Film Institute in Los Angeles. Ook studeerde hij drie jaar psychotherapie en werkte hij in een gesloten inrichting voor jongeren. Zijn debuut De stille patiënt werd een internationale bestseller, waarvan wereldwijd meer dan 2,5 miljoen exemplaren zijn verkocht.
Achterflap:
Mijn naam is Elliot Chase, en ik zal jullie een verhaal vertellen zoals je nog nooit hebt gehoord.
Dit is het relaas van een moord.
Of misschien is dat niet helemaal waar, gaat het uiteindelijk niet altijd over de liefde?
Lana Farrar leidt een teruggetrokken bestaan, na een tumultueus leven als beroemd actrice. Elk jaar nodigt ze haar beste vrienden uit op haar idyllische Griekse eiland om de paasdagen te vieren en aan het Engelse weer te ontsnappen.
Maar dit jaar worden de zeven vrienden ’s nachts overvallen door de furie, een plaatselijke storm die plotseling opsteekt en het eiland afsluit van de bewoonde wereld. Een nacht die zal eindigen in geweld en een moord.
Een van hen moet de dader zijn en de oude vriendschappen maken plaats voor haat, jaloezie en wraakzucht. Er volgt een kat-en-muisspel, dat in een dag vol onvoorziene ontwikkelingen naar een onvergetelijke finale leidt.
Mijn mening:
Om eerlijk te zijn, keek ik erg uit naar dit boek. Eindelijk eens een thriller met een andere insteek, geen whodunit, maar een whydunit, Verfrissend en veelbelovend, zeker met een goeie storm en een moord in het verschiet op een idyllisch Grieks eiland. Het verhaal is opgedeeld in vijf bedrijven en elk bedrijf heeft weer meerdere scenes, alsof het een toneelstuk betreft. De hoofdpersonage, Elliot Chase, is scriptschrijver en de verteller van het verhaal.
Ik ben geneigd te denken dat het elven één groot toneelstuk is. Niets ervan is echt. We spelen de werkelijkheid na. Alleen als iemand van wie of iets waarvan we houden sterft of verdwijnt, gaan onze ogen open en zien we hoe kunstmatig alles is, dit decor waarin we leven.
Als verteller trekt Elliot vaak de aandacht naar zichzelf, dit doet hij door de lezer erop te wijzen dat sommige uitspraken zijn mening zijn en dus niet objectief zijn, en dat tot vervelens toe, erg irritant. Hij belooft een verhaal als een karakterstudie, zoals ze dat in de toneelwereld vaker doen. Maar die karakterstudie komt niet uit de verf. De personages zijn niet uitgediept en, behalve Elliot en Lana, het zijn vrij vlakke personages. Lana is al jaren niet meer actief als actrice, maar ze staat nog steeds volop in de belangstelling. Ze heeft een zacht karakter en laat regelmatig over zich lopen, althans dat vindt Elliot. In iedere scene komt hij met nieuwe stukjes van de puzzel aanzetten, waar je als lezer niets mee hoeft te doen, want alle stukjes vallen vanzelf redelijk op zijn plek gedurende het verhaal. Toch blijft de vraag wat er nu werkelijk is gebeurd op dat prachtige, stille Griekse eiland en wat er aan deze tragedie voorafging in Londen.
Het eiland heeft trouwens ook een naam. Het heet Aura, naar de Griekse godin van de ‘ochtendstond’ of de ‘bries’. Een mooie naam, die geen recht doet aan de kracht van de wind en van de godin.
Zoals ik aangaf, keek ik erg naar dit boek uit, maar ik kwam van een kalme storm thuis. De furie en de Griekse mythologie zijn blijven steken achter een rots. Ook de spanning laat het afweten, waardoor het verhaal niet sterk uit de doeken komt. Erg jammer, want de elementen voor een goed en spannend verhaal zijn aanwezig en de schrijfstijl van Alex Michaelides is erg prettig en vlot.
Originaliteit: 4
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 3
Spanning: 3
Plot: 4
Psychologie: 3
De furie krijgt van mij 3.5 ster.
Lilian
Recensie-exemplaar ontvangen van Uitgeverij Cargo, waarvoor onze hartelijke dank!
