Lisette Kuijt schreef ‘De eeuwige nacht’, uitgegeven door Rebel Books, welke op 13 februari verschijnt. Lisette vertelt in haar column meer over debuteren, blauwlichtbrillen en het verhalenkerkhof.
Over debuteren, blauwlichtbrillen en het verhalenkerkhof
Toen ik elf jaar oud was, schreef ik een verhaal van veertigduizend woorden dat niet veel meer was dan een zwakke imitatie van Harry Potter. Op zestienjarige leeftijd vulde ik pagina’s met korte verhalen over Malibu cola op het strand, mijn vrienden en onze tienerdrama’s. Op mijn twintigste waagde ik een serieuze poging tot het schrijven van een boek vanuit mijn studentenkamer. En nu, in februari 2024, debuteer ik met mijn boek ‘De eeuwige nacht.’
Mijn motivatie om te schrijven is altijd hetzelfde geweest. Ik wilde niets liever dan iemands favoriete boek schrijven – het boek dat ze zouden oppakken op een slechte dag, waar ze weken later nog aan zouden denken, met personages die ze nooit zouden vergeten. Net zoals mijn eigen favoriete schrijvers, wilde ik werelden creëren waar lezers in konden verdwalen. En dus bleef ik het proberen.
Nu het boek af is, krijg ik vaak de vraag: “Hoe lang heb je eraan gewerkt?” Ik vind het antwoord lastig vast te stellen. Elk manuscript op mijn verhalenkerkhof – de talloze ongeschreven romans, onuitgewerkte ideeën en kinderlijke krabbels in Comic Sans die rusten op mijn computer – bevat een stukje van ‘De eeuwige nacht.’ Het voelt alsof ik er al die jaren aan heb gewerkt.
In de praktijk schreef ik de eerste versie in drie intense maanden, gedurende het buitengewoon natte najaar van 2022. Terwijl de regen met bakken uit de lucht viel, tikte ik tot mijn vingers stijf waren en mijn dagelijkse schermtijd zo hoog was dat ik een blauwlichtbril aanschafte. (Of het echt geholpen heeft, betwijfel ik, maar het gaat om het idee.)
En toen, rond middernacht op een doodgewone dinsdag, kwam het moment waar ik zo lang van had gedroomd. Met trillende handen tikte ik de laatste woorden van mijn manuscript. Het euforische moment dat ik op ‘save’ klikte, en de allereerste versie van mijn allereerste boek af was, zal ik nooit vergeten.
Natuurlijk had ik nooit gedacht dat het daadwerkelijk zou worden uitgegeven. Maar dat gebeurde wel, en het overtrof alles wat ik ooit had gehoopt. Ik herschreef het manuscript nog drie keer met de hulp van een geweldige uitgever, redacteur en proeflezers. Bij elke herziening werd het steeds een beetje beter, en met elke stap werden we nog enthousiaster. Eerlijk gezegd kan ik nog steeds niet helemaal geloven dat het binnenkort in boekenkasten door heel Nederland zal staan.
Ik vind het spannender dan ik had verwacht. Nu ‘De eeuwige nacht’ eindelijk gelezen zal worden (hoop ik, tenminste), wens ik stiekem weleens dat ik het stilletjes zou kunnen begraven op mijn verhalenkerkhof. Elke lezer zal het verhaal van Thomas, Eden en Reuben op zijn eigen manier ervaren. Dat zorgt voor een kwetsbaarheid waar ik nog niet helemaal gewend aan ben. Toch neem ik het risico graag, want wat als het verhaal iemand opvrolijk op een slechte dag?
Wat als ze er weken later nog aan denken en erin verdwalen?
Wat als het iemands favoriete boek wordt?
Lisette Kuijt
Meer nieuws op thrillersandmore.com
