Op 10 juli komt het tweede boek De tweede weduwe van Sanne ter Zee uit. Wij stelden Sanne een aantal vragen, over loslaten, balans en speciale locaties.
Leuk dat we je wat vragen mogen stellen, Sanne. Kun je in het kort vertellen, voor mensen die je nog niet kennen, wie Sanne Ter Zee is?
‘Ik ben Sanne, 42 jaar en samen met mijn vriend en drie dochters woon ik in Best. Mijn schrijfcarrière combineer ik met een drukke baan in de zorg. In mijn vrije tijd onderneem ik graag leuke dingen met mijn kinderen, bezoek ik met mijn vriend een concert of ga ik uiteten en borrelen met vrienden. Daarnaast fiets ik veel, ben ik graag aan zee en ben ik verslaafd aan zoute drop en cappuccino.’
Wanneer ben je begonnen met schrijven? Hoe was het om te debuteren als thrillerauteur? Hoe voelde het om het boek los te laten toen het klaar was?
‘Als kind schreef ik schriften vol verhalen, won ik een schrijfwedstrijd van de Bibliotheek en droomde ik ervan een boek uit te geven. Later verdween dat naar de achtergrond, ik vond andere dingen belangrijker. Tot mijn verhalenschriften jaren geleden bij mijn ouders in de brievenbus vielen. Op zestienjarige leeftijd had ik ze ingeleverd bij een docent, zodat ik mijn aandacht weer bij de les kon houden. Een andere docent vond ze en vroeg zich af of ik ooit nog iets met het schrijven had gedaan. Met verbazing las ik de verhalen, ze waren super spannend. Op dat moment besloot ik mijn droom waar te maken en schreef ik me in voor een schrijfcursus. Een paar jaar later verscheen mijn eerste boek.
Toen ik mijn debuut ‘De Rouwbrief’ losliet en naar de drukker stuurde voelde ik opluchting, het was alsof ik eindelijk vakantie had. Daarna kwam de spanning, ik was best nerveus voor de reacties. Ik dacht dat alleen mijn familie, vrienden en collega’s het zouden lezen. Maar binnen twee maanden was de eerste druk uitverkocht en inmiddels ligt de vierde druk in de winkel. Ik had nooit durven dromen dat zoveel lezers van mijn verhaal zouden genieten. Echt overweldigend en een mooie stimulans om door te schrijven.’
Je hebt een druk gezinsleven, een vriend en drie dochters, je hebt een baan in het ziekenhuis, en daarnaast schrijf je. Hoe vind je hier een goede balans in? Wanneer schrijf je, in dit drukke bestaan? Heb je een favoriete tijd en/of plek?
‘Ik schrijf onder schooltijd en als de kinderen in bed liggen. Als ik op zaterdag de hele dag met mijn manuscript bezig ben, doe ik op zondag iets leuks met mijn gezin. In de praktijk loopt het weleens anders en is het best een uitdaging. Als ik eenmaal in de schrijfflow zit dan schrijf ik overal: tijdens de zwemles van mijn jongste dochter, op een terras, in de dierentuin en aan de keukentafel tot midden in de nacht. Niet echt gezellig voor mijn gezin, dus ik moet op zoek naar een betere balans. Mijn favoriete schrijfplek is aan zee, daar doe ik veel nieuwe ideeën op. Maar ik ben ook graag op de plekken die ik in mijn boek beschrijf, zodat ik meteen op onderzoek kan uitgaan.’
Je debuut De rouwbrief speelt zich hoofdzakelijk af in het dorpje Heeze en omstreken, heb je daar een speciale band mee? Gaat je nieuwe boek hierop verder, of staat het er helemaal los van?
‘Heeze is voor mij inderdaad speciaal, ik bezoek daar regelmatig het graf van mijn moeder. Ik vind het fijn om over de natuurbegraafplaats te wandelen en daarna het gezellige centrum in te gaan. Toen ik begon met het schrijven van De Rouwbrief had ik heel sterk het gevoel dat het verhaal zich in Heeze moest afspelen. Bij het nieuwe boek niet, dat verhaal speelt zich af op andere plekken waar ik regelmatig kom, zoals in Noordwijk en Laren.’
In juli komt je tweede boek De tweede weduwe uit, heb je tijdens het schrijven van dit verhaal veel druk ervaren om te moeten presteren, of schrijf je vooral om te ontspannen en in het verhaal weg te kunnen duiken?
‘Het eerste boek schreef ik eigenlijk voor mezelf, maar nu schrijf ik voor de lezers en dat is toch anders. Er is veel vraag naar het tweede boek en ineens had ik een deadline. En toen kwam er onverwachts privé ook nog van alles op mijn pad. Maar het is goed gekomen, De Tweede Weduwe kan mee in de vakantiekoffer!’
Zijn de hoofdpersonages uit je boeken terug te leiden naar mensen uit je eigen omgeving?
‘Zeker, de boeken zijn geïnspireerd op mensen, verhalen en namen uit mijn omgeving. Zo baseer ik personages op collega’s en in het nieuwe boek duikt mijn buurman op als bad guy. Deze personen zijn overigens nauw betrokken bij het schrijfproces en hebben het manuscript ook proefgelezen.’
Denk je al na over een volgend boek of ben je misschien al met een volgend boek bezig? Zo ja, zou je er dan al iets over willen vertellen?
‘Ik heb een heel gaaf idee voor een volgend boek, maar dat hou ik nog even voor mezelf. Daarnaast ben ik gevraagd door een uitgever om een serie te schrijven. Dat overweeg ik omdat het denk ik wat meer balans brengt. Naast het schrijven en mijn werk in het ziekenhuis, run ik ook nog een uitgeverij en dat is best druk. Aan de andere kant heb ik de afgelopen tijd veel geleerd, kan ik meer uitbesteden en heb ik inmiddels een fijn team om me heen. Dat is natuurlijk ook heel waardevol.’
Van welke auteurs lees jij zelf graag boeken? Zijn zij ook een inspiratiebron voor je?
‘Ik lees boeken van veel verschillende auteurs, maar in de boekhandel kan ik de nieuwste David Baldacci, Esther Verhoef en Suzanne Vermeer nooit laten liggen. Mijn boekenkast puilt inmiddels behoorlijk uit. Tijdens het schrijven heb ik bewust niet veel gelezen, maar nu mijn manuscript af is zit ik ’s avonds weer met een spannend boek in de tuin. Heerlijk!
Mijn ouders zijn voor mij een grote inspiratiebron. Mijn moeder las veel boeken en schreef dagelijks. Haar agenda gebruikte ze als een soort dagboek en als ze maandenlang in haar huis in Zweden was, ontving ik wekelijks een lange brief. En mijn vader zit boordevol verhalen, een bezoekje aan hem geeft mij altijd inspiratie.’
Welk boek wil je iedereen aanraden? Welk boek ligt er momenteel op jouw nachtkastje?
‘Momenteel ligt het boek ‘Help, ik heb een puber’ van KLUUN op mijn nachtkastje. Ik vind het soms best lastig met twee pubers en een zesjarige in huis. Door het boek heb ik meer begrip gekregen voor mijn puberende dochters en daardoor is het thuis een stuk gezelliger. Ik lees het boek ’s avonds om te reflecteren op de dag. En om nog even hardop te lachen, want het is ontzettend herkenbaar. Een aanrader.’
Wat is voor jou de ultieme vorm van ontspanning? Waar mogen ze jou ’s nachts voor wakker maken?
‘Een strandwandeling of een dagje sauna.’
‘Als familie of vrienden me nodig hebben mogen ze mij altijd wakker maken, maar anders slaap ik liever door.’
Lees ook de recensie door Lilian van De rouwbrief van Sanne ter Zee
