Elina Backman is auteur van Kun Kuningas Kuolee, vertaald naar het Nederlands door Sophie Kuiper als Als de koning sterft en uitgegeven door uitgeverij Cargo. Wij kwamen in contact met Elina Backman en stelde haar enkele vragen.
Hoi Elina, leuk dat we jou een aantal vragen mogen stellen. Zou je in het kort iets over jezelf willen vertellen? Wat is jouw guilty pleasure?
(foto: Jonne Räsänen, Otava)
Mijn naam is Elina Backman, ik ben een Finse thrillerauteur. We hebben een oud houten huis uit 1920 in de buurt van het centrum van Helsinki, en in de zomer kun je soms de nachtegalen horen zingen. Ik heb een master in Art & Media, ben copywriter geweest en creatief, en heb een achtergrond in media en reclame. Ik ben een groot fan van mysteries en lees al meer dan 20 jaar misdaadverhalen. Het komt, denk ik, door mijn sterke verbeelding dat ik soms een beetje bang ben in het donker. Mijn guilty pleasure is het eten van kaneelbroodjes (het recept vind je hierbeneden) en het verzamelen van artikelen over vermiste personen uit de krant. En: ik kijk ook veel te veel politieseries.
Wanneer ben je met schrijven begonnen? En was ‘Als de koning sterft’ je eerste boek of heb je eerder meer geschreven maar niets mee gedaan?
Als de koning sterft is mijn allereerste gepubliceerde boek. Het is in 2020 in Finland gepubliceerd, dus ik ben een vrij nieuwe auteur. Ik heb altijd gehouden van misdaadromans en ik was op zoek naar een idee voor een boek. En plotseling had ik het verhaal. Vele jaren geleden kreeg ik een paar oude oorbellen van mijn schoonmoeder. Het waren oude pareloorbellen die ze oorspronkelijk van haar peetvader had gekregen. Wie was hij? vroeg ik, en zo begint het verhaal.
Mijn peetvader was een heel originele man, vertelde mijn schoonmoeder. Hij woonde in een oud herenhuis in Hartola. Er leefden vogels bij hem en hij kweekte de mooiste orchideeën van Finland. Hij werd uitgenodigd voor een kersdiner maar kwam nooit opdagen, later werd hij dood in zijn huis aangetroffen. Dat gebeurde eind jaren 70, en ik raakte geïnteresseerd. Mijn schoonfamilie had allerlei interessante theorieën over wat er gebeurd zou kunnen zijn en ik besloot te doen wat Saana doet in het boek, ik e-mailde naar de politie. Ik wilde zien of ik het dossier kon krijgen (zoals dat op TV gebeurt) om achter alle feiten te komen. Na een week kreeg ik een telefoontje van de politie. Ze zeiden dat ze het dossier niet konden vrijgeven omdat de zaak nog niet is opgelost. Ik reisde zelf af naar Hartola om de locaties te zien waar de geschiedenis zich afspeelde, en ontdekte dat dit kleine zelfverzekerde plaatsje zichzelf een koninkrijk noemt. Ik interviewde de plaatselijke bevolking en werd verliefd op het Koskipää-landhuis en haar donkere wateren. Uiteindelijk besloot ik een fictieve versie te schrijven van deze geschiedenis, omdat het allemaal zo lang geleden is gebeurd. Zo is het allemaal dus begonnen.
Volgens mij heb je een hele drukke baan, is schrijven dan je uitlaatklep of is het puur hobbymatig?
Schrijven is voor mij altijd een manier geweest om te ontsnappen [red: aan de werkelijkheid] en weer op te laden. Voor mijn gevoel neemt schrijven niet, het geeft alleen maar. Maar je hebt gelijk, werken in een commercieel mediabedrijf is leuk en toch behoorlijk stressvol – een leven vol deadlines. Toen het eerste boek zo goed werd ontvangen, kon ik een tijdje vrij nemen. Dat was een luxe. Toen ik met schrijven begon was het een hobby, maar nu is het ook mijn werk, en ik hou ervan.
Wat maakt Lammassaari de mooiste plek op aarde voor jou?
Lammassaari is een natuurgebied met meer dan 300 vogelsoorten. Mijn vader is een vogelaar en toen ik klein was, gingen we daar altijd voor een dagje op de fiets heen. Tegenwoordig woon ik zo dichtbij dat ik er gemakkelijk heen kan en ik heb het gevoel dat Lammassaari mijn geheime oplaadplek is. Ik kan er gewoon heengaan, de frisse lucht inademen, mijn ogen sluiten en luisteren hoe de wind het riet laat ruisen. Je kunt er ook schapen vinden, dus nu ga ik er ook met mijn dochter heen (ze is inmiddels zeven) en zoeken we de schapen op. Ze kunnen zich daar vrij bewegen.
Is Saana Havas een personage waar je jezelf mee kunt spiegelen of juist helemaal niet?
Ik ben al mijn personages en tegelijkertijd ben ik geen van hen. Maar je bent een goede speurneus: er zijn overeenkomsten tussen Saana’s achtergrond als journalist en mijn media-achtergrond. Ik heb vaak gezien hoe jonge mensen een burn-out krijgen, zelfs als ze in de amusementssector werken. Saana en ik hebben ook andere dingen gemeen: we houden allebei van de serie The Killing, pizza, goede wijn, en eten in het algemeen. Toen ik met schrijven begon, deed ik ook veel dingen zoals Saana in het boek doet. Ik probeerde een echte zaak op te lossen. Ik ben ook erg nieuwsgierig, dus Saana is een perfect personage. Iemand die dingen kan doen die ik misschien niet durf.
Waar haal je je inspiratie voor je verhalen vandaan? Bedenk je die zelf, of ontstaan ze bijvoorbeeld uit nieuwsberichten?
Ik volg het nieuws en vaak is er niet veel voor nodig, voordat mijn verbeelding plots begint te smeden. Als het spoor doodloopt ontstond terwijl ik door Lammassaari wandelde. Het was er heel vredig en stil. Ik begon me af te vragen: wat als iemand hier zou verdwijnen? Zonder dat iemand het zou zien. Ik had ook heel wat artikelen in de krant gezien over vermiste personen. Allemaal jonge mannen – ik begon me af te vragen: wat als er iemand achter al die verdwijningen zit?
Is er al een volgend deel in de maak? Zo ja, kun je al een tipje van de sluier oplichten waar het over gaat?
De Saana Havas serie telt nu in totaal 3 boeken. De laatste kwam in oktober 2022 uit in Finland, en momenteel werk ik aan verhaal nummer 4. Het zal zich afspelen op een plek die ze Mooi Eiland noemen, in de buurt van Kotka. Daar heeft mijn tante een zomerhuisje. Het hele eiland is een heel interessante plek, met oude vissershutten, enz.
Welke auteurs lees je zelf graag, en heb je van hen dan ook alle boeken gelezen?
Ik lees veel, maar als we het specifiek over misdaadauteurs hebben, is mijn grootste favoriet Jo Nesbø. Ik hou ook van Camilla Grebe, Gillian Flynn en Joël Dicker.
Welk boek ligt er momenteel op je nachtkastje en welk boek wil je ons zeker aanraden?
Ik heb altijd te veel boeken op mijn nachtkastje liggen, haha. Momenteel lees ik een boek over de geschiedenis van Kaunissaari, dat ‘mooie eiland’ waar het volgende verhaal zich afspeelt. Maar ik zit ook midden in het nieuwste boek van Jo Nesbø, Bloedmaan.
In Nederland zijn we groot fan van Scandi thrillers, ze worden echt gigantisch veel gelezen en goed beoordeeld, heb jij een idee wat ons zo aantrekt in deze auteurs?
Dat is in Finland net zo! Veel boeken in de toplijsten zijn thrillers. Ik denk dat een thriller de veiligste manier is om bang te zijn. Na het lezen over een moord en een hoofdpersoon met vele uitdagingen in het verschiet, lijken de problemen in je eigen leven vrij onschuldig. Ik ben erg blij om te horen dat Nederlanders van Scandi thrillers houden en ik hoop dat de lezers de Finse thrillers ook weten te vinden. Ik weet dat er veel verhalen uit Zweden, Denemarken, IJsland en Noorwegen zijn, maar er zijn er nog niet zoveel uit Finland.
Als laatste wil ik je vragen wat je het liefste eet en of je dit recept met ons wilt delen, mag typisch Fins zijn hoor 😊?
Ik ben een betere bakker dan kok. En ik hou dus gewoon van Finse kaneelbroodjes. Dat zijn de beste! Hier is een vrij traditioneel recept om ze te maken. <3
Ingrediënten voor 15-20 porties
Voor het brooddeeg:
½ l melk of lactosevrije melkdrank
50 g gist
1-2 tl zout
2 dl suiker
1 el kardemom
1 ei
Ca. 14 dl tarwemeel (ca. 900 g)
100 g boter
Voor de vulling:
50-100 g gesmolten boter of margarine
½ tot 1 dl basterdsuiker
1-2 el kaneel
Om te smeren/bovenop:
Ei
Kristalsuiker
BEREIDINGSWIJZE
Los de gist op in lauwwarme melk. Meng er suiker, zout, kardemom en ei doorheen. Voeg geleidelijk het tarwemeel toe, waarbij je in het begin lucht door het deeg klopt. Kneed het deeg goed door en voeg tegen het einde de zachte boter toe. Laat het deeg afgedekt rijzen op een warme, tochtvrije plek.
Breng het deeg, wanneer het in omvang is verdubbeld, naar je werkblad en kneed de luchtbellen eruit. Verdeel het deeg vervolgens in twee delen en maak van beide delen een rechthoek (ong. 30 x 50 cm).
Smeer zachte boter uit over het deeg in een dunne, gelijkmatige laag. Strooi hier suiker en kaneel overheen. Rol het deeg in de breedte op tot een strakke rol, met de naden naar beneden gericht.
Snijd de rollen diagonaal in stukken van ong. 7,5 tot 12,5 centimeter. Snijd de stukken zo dat de plakken om en om diagonaal in tegengestelde richting aflopen. Druk bij elk stuk met je duim in het midden, zodat hier een soort knoop ontstaat.
Laat de plakken rijzen op een warme plek, tot ze in grootte zijn verdubbeld. Bestrijk ze vervolgens met ei en bestrooi ze met kristalsuiker. Bak ze in het midden van een op 225 graden voorverwarmde oven gedurende ongeveer 10 minuten, tot de kaneelbroodjes een mooie kleur hebben.
Bron: https://www.myllynparas.fi/reseptit/korvapuustit
Elina Backman Elina Backman
Lees de recensie van Als de koning sterft van Elina Backman door Bianca
Ga voor meer nieuws naar www.thrillersandmore.com
