Titel: Het laatste huis
Auteur: Catriona Ward
Genre: Thriller
Uitgeverij: Boekerij
Vertaling: Mariette van Gelder
Publicatiedatum: Januari 2023
Aantal bladzijdes: 332 (vooruitleesexemplaar)
Recensie: Miriam
Over de auteur
Catriona Ward schreef met Het laatste huis haar internationale doorbraak-boek: het werd uitgeroepen tot thriller van de maand in The Times, The Observer en The Guardian en ook de filmrechten werden verkocht.
Het verhaal
Aan het einde van Needless Street staat een huis. Een doodgewoon huis waarvan je wellicht zou denken dat het leegstaat aangezien alle ramen zijn dichtgetimmerd. Maar niets is minder waar. Ted Bannerman woont daar met zijn dochter Lauren (af en toe) en kat Olivia. Er klinken rare geluiden op zolder en er ligt het een en ander achter het huis in het bos begraven.
Ted krijgt een nieuwe buurvrouw: Dee en Dee is uitermate geïnteresseerd in Ted en alles wat hij doet. Haar zusje is elf jaar geleden verdwenen en Dee denkt dat Ted daarmee te maken heeft.
Maar is dat wel zo?
Hoe vaak kun je buigen voordat je definitief barst? Je moet oppassen als je met kapotte dingen omgaat; soms bezwijken ze en maken ze op hun beurt weer andere dingen stuk.
Dat Ted Bannerman niet helemaal in orde is, wordt de lezer al vanaf het eerste hoofdstuk duidelijk. Hij is eenzaam, zorgt niet goed voor zichzelf en drinkt vooral veel. Af en toe komt zijn dochter Lauren bij hem op bezoek, maar verder is hij alleen met Olivia.
Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, waaronder vanuit de gelovige en Bijbellezende Olivia (jawel, de kat). Ward probeert de lezer op het verkeerde been te zetten door gebruik te maken van onbetrouwbare vertellers, maar slaagt daar niet in. Vanaf het moment dat Olivia aan het woord komt, weet je eigenlijk al wel hoe het in elkaar moet zitten. De vertelwijze creëert een afstand tussen de lezer en het verhaal en dat is heel jammer. Er is geen enkel moment dat je het verhaal ingezogen wordt en vastgeplakt zit aan de pagina’s. Je staat aan de zijlijn en kijkt toe.
Lange tijd gaat het verhaal nergens heen, het kabbelt voort en door het trage tempo nodigt het ook niet uit om verder te lezen. Ik mis hetgeen wat als quote op de cover staat: ‘[…] om je met elke zin meer de stuipen op het lijf te jagen.’ Er is geen enkele spanning, nergens zit je op het puntje van je stoel, nergens wil je de bladzijden sneller omslaan dan dat je ze kunt lezen. Richting het einde wordt het beter; het verhaal krijgt meer vorm en het wordt ook samenhangender, maar dan is het eigenlijk al te laat. De clou is je dan al duidelijk en de auteur zet de laatste puntjes op de i, maar heel bevredigend is het einde niet.
Overigens heeft Ward absoluut haar huiswerk gedaan over hetgeen zij in deze thriller heeft verwerkt, maar wat de uitwerking betreft heeft ze voor mij de verwachtingen (misschien waren de mijne te hoog) niet waar kunnen maken.
2,5 ster voor Het laatste huis
Miriam
