Titel: Slagschaduw
Auteur: Jo Claes
Serie: Thomas Berg #16
Genre: misdaadroman
Uitgeverij: Houtekiet
Publicatiedatum: maart 2022
Aantal bladzijdes: 397
Recensie: Lilian
Cover
Zoals gebruikelijk staat er ook dit keer weer een kunstwerk uit Leuven op de cover. Dit keer is het een trap, of is het dat niet… het lijkt op een werk van Escher, maar dan uit beton. Benieuwd hoe dit kunstwerk verwerkt gaat worden in het verhaal!
Het kunstwerk is de trapsculptuur van Hannes Van Severen en staat naast de ingang van museum M.
Auteur
In 1984 ging Claes werken als leerkracht Nederlands en Engels in het Heilig Hartinstituut Heverlee. In 1986 ontving zijn verhalenbundel De stenen toren de Prijs Beste Debuut. Datzelfde jaar verscheen ook zijn novelle De dwaling en in 1987 de roman Postume dood. In de jaren 90 publiceerde hij nog enkele prozawerken met een klassieke verhaallijn en een doordachte plot.
Sinds 2002 publiceert hij ook non-fictie over hagiografie, mythologie en iconografie. Vooral bekend is het drieluik Sanctus, Sancti en Sanctorum. Daarnaast publiceerde hij werken over de Bijbel, de apocriefe evangelies, de Griekse mythen en de Romeinse sagen.
In 2008 publiceerde Claes met De zaak Torfs een misdaadroman rond het personage van inspecteur Thomas Berg. In 2009 kwam een vervolg en sindsdien komt er elk jaar een Thomas Berg-roman bij. De boeken spelen zich vooral af in Leuven, de woonplaats van de auteur. Getekend vonnis (2013) werd genomineerd voor de Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Het volgende boek De mythe van Methusalem (2014) won die Gouden Strop en kreeg net zoals Het gewicht van de haat (2017) de Hercule Poirot Publieksprijs.
Achterflap/samenvatting
Thomas Berg, hoofdinspecteur bij de Federale Politie van Leuven, krijgt op een dag de vraag van zijn buurvrouw Tine om samen naar de film Slagschaduw te gaan kijken. De prent vertelt het verhaal van een uit de hand gelopen burenruzie over een boom in de tuin van het ene koppel die het licht wegneemt uit de tuin van het andere.
Tenminste, dat lijkt zo, maar volgens Tines zus Karlien is er iets heel anders aan de hand. De regisseur van de film is haar ex-man en Karlien is ervan overtuigd dat de film symbolisch is en een verschrikkelijk geheim onthult over de plotse dood van haar vriend.
Berg laat zich overhalen om naar de bioscoop te gaan. De film is spannend en heeft een onthutsend slot, meer is er zijns inziens niet aan de hand. Wanneer Karlien hem een reeks argumenten geeft die haar vermoeden moeten staven, blijft Berg bij zijn mening, maar door de corona-epidemie heeft hij niets omhanden en uit verveling besluit hij om de zaak toch te onderzoeken. Wat hij stap voor stap ontdekt, is zo gruwelijk en ongelooflijk dat hij geen idee heeft hoe hij ooit Karliens gelijk kan bewijzen.
Mijn mening
De achterflap deed mij direct denken aan het Nederlands televisieprogramma “De rijdende rechter” en een kleine glimlach vormde zich op mijn gezicht. Het is altijd vermakelijk om te zien hoe mensen zich druk kunnen maken om, voor de kijker, kleine ergernissen. Een burenruzie kan finaal uit de hand lopen, zo ook in de film, waar een boom voor veel drama en boosheid zorgt. Volgens Karlien, de zus van Tine, is de achterliggende boodschap van de film geënt op een geheim dat de plotse dood van haar vriend verklaart.
Thomas vindt dit nogal ver gezocht en ziet niet de noodzaak om de film te gaan bekijken. Maar de pandemie Corona zorgt ervoor dat Berg weinig om handen heeft en hij gaat overstag. Samen met zijn buurvrouw Tine gaat hij naar de film Slagschaduw en duikt hij in de “zaak”. Hoe verder hij graaft, hoe aannemelijker het wordt dat de filmmaker inderdaad een geheim blootlegt, maar wel op een hele geraffineerde manier en vol met symboliek. Hoe kan Berg bewijzen dat deze fictieve film op waarheid is berust?
Berg voelde zich almaar neerslachtiger worden. Hij draaide zijn hoofd naar links en zag zichzelf zitten in het glas van de wintertuin. Een en al vertwijfeling, die aanblik bood hij. Een man die van geen hout meer pijlen wist te maken en de indruk gaf dat hij op het randje van opgeven balanceerde.
In dit verhaal is niets wat het lijkt, net als het kunstwerk op de cover, het lijkt een trap, maar als je goed kijkt is het dat niet. Zo ook in dit verhaal, als je denkt te weten hoe het zit, kom je er uiteindelijk achter dat je er toch naast zat. Jo Claes heeft een aardig psychologisch spelletje met mij gespeelt met dit boek, en wat heb ik daar van genoten!
Met al hetgeen hij had gedaan en gezegd, had hij een andere bedoeling gehad dan iedereen op dat ogenblik aannam en dat kwam omdat hij zijn agenda had aangepast. […] Daarom werd alles wat uit zijn mond was gekomen in een andere toonaard uitgesproken zonder dat iemand van de betrokkenen zich daar bewust van was geweest.
De schrijfstijl van Claes is zoals altijd prettig en vlot. Je steekt ook altijd weer iets op, over muziek, geschiedenis of mythes, iets waar ik van kan genieten. Als je niet oppast is het boek uit voor je er erg in hebt. Ik heb getracht het uit te stellen, want het dichtslaan van een Thomas Berg-boek gaat altijd gepaard met een beetje pijn in het hart.
Het mag voor zich spreken, dat ik nu alweer uitkijk naar het volgende deel!
Het concert duurde ongeveer anderhalf uur en werd afgesloten met La Sonata del Diavolo van Guiseppe Tartini. Berg had het stuk, dat internationaal bekendstond als The Devil’s Trill Sonata, thuis op cd en wist dat het voor de violist aartsmoeilijk was om te spelen…
Jo Claes gaf aan dat Slagschaduw in zijn top 3 van de Thomas Berg-serie staat en daar kan ik alleen maar in meegaan. Briljant gedaan en met gevoel geschreven.
Spanning: 5
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Slagschaduw van Jo Claes krijgt van mij de welverdiende 5 sterren.
Lilian
