Nina Verheij nam ook deel aan de leesclub om vragen van de lezers te beantwoorden.
Erna: Hallo Nina, respect voor je boek. Ik vraag me af hoe je het voor elkaar krijgt in relatief korte tijd 3 boeken te schrijven. Waar haal jij je inspiratie vandaan?
Nina Verheij: Dank je wel, Erna. Eerlijk gezegd heb ik over de eerste ruim 10 jaar gedaan, met heeeeel veel tussenpozen waarin ik niet schreef. Ik had op dat moment nog geen idee waar ik naartoe wilde met het verhaal. Pas toen uitgeverij Hamley Books geïnteresseerd bleek in mijn manuscript had ik een echte stok achter de deur om tijd te maken om te schrijven. Er was een plekje vrijgekomen in hun najaarsschema, hoorde ik via Esther Boek (die al auteur was bij Hamley Books – ik kende haar via de Thrillerspecialisatie van de Schrijversacademie). Toen ben ik als een gek de eerste helft van mijn manuscript gaan herschrijven, wat ik daarna heb ingeleverd. Omdat ik diezelfde avond nog hoorde dat Hamley Books interesse had, had ik opeens een deadline om ook de tweede helft snel te herschrijven. Terwijl ‘Fatale keuzes’ bij de redacteur lag, kreeg ik de vraag of ik er geen trilogie van kon maken. Ik had al een idee voor een vervolg over Emily’s vader (wat uiteindelijk ‘Geheugenspel’ werd) en eigenlijk ontstond de verhaallijn voor ‘Blinde wraak’ toen ook vrij snel. De enige reden dat het gelukt is om die boeken drie jaar op rij uit te brengen, was dus dat ik wist dat de uitgever erop wachtte, ha. Zonder die deadlines was het nooit gelukt, vrees ik.
Mijn inspiratie haal ik overal vandaan. Dat kan een nieuwsberichtje zijn in het boek ‘Het aanzien van…’ (zoals bij ‘Geheugenspel’), een tv-serie, iets wat ik heb meegemaakt, iets wat ik hoor of zie op straat. Helaas is niemand veilig als ze bij me in de buurt komen en iets interessants vertellen.
Filip: Is het al zeker dat de reeks hier stopt? Volgens mij zijn er toch nog voldoende mogelijkheden om met de personages verder te gaan.
Nina Verheij: Deze boeken vormen met zijn drieën wel echt een afgerond verhaal, (de cirkel is rond qua gebeurtenissen en motieven), maar zeg nooit. Wie weet verzin ik ooit opeens een nieuw avontuur voor Emily. In mijn hoofd heb ik in elk geval nog geen afscheid van haar genomen.
Petra: Oh jeetje, ik zou zoveel willen weten. Maar mijn grootste vraag is of je bij het schrijven van het eerste boek, ook al de vervolgen in gedachten had?
Nina Verheij: Leuke vraag. Tijdens het schrijven van deel 1 had ik wel al het idee om ‘ooit’ een vervolg te schrijven over Emily’s vader, omdat de verkeerde dader heeft vastgezeten voor zijn dood. Toen ik dat aan mijn uitgever vertelde, vroeg ze of ik er geen trilogie van kon maken. Een paar uurtjes brainstormen later, bleek dat geen enkel probleem. Het leuke was dat ik daardoor ook wat easter eggs kon verstoppen in de verschillende boeken. Zo wordt er in boek 2 tijdens een flashback bijvoorbeeld een foto gemaakt waar Emily in deel 1 al naar heeft staan kijken. Ook wordt er in deel 2 al gehint naar de seriemoordenaar van deel 3. Zelf hou ik vooral erg van reeksen, omdat je dan niet alles in één boek hoeft te proppen qua karakterontwikkelingen en problemen met onderlinge relaties.
Tineke: Hoe vind je de personages? Heb je bij het begin van een boek al een bepaald type in gedachten en verzin je daar een ontwikkeling bij of zijn het mensen die je ooit ergens hebt ontmoet, bijv. heel vluchtig tijdens een vakantie o.i.d.? Heb je ook al een idee hoe de hoofdpersonen zich gaan ontwikkelen of gebeurt dat tijdens het schrijven?
Nina Verheij: Meestal heb ik voordat ik begin te schrijven al een aardig beeld gevormd van de belangrijkste personages, omdat ik mensen zoek bij de ideeën die ik voor de verhaallijnen heb. Ik maak dan een overzicht met hoe hun dagelijkse levens eruitzien, wat hun gezinssituatie is, welke hobby’s ze hebben, etc. Ook zoek ik vaak foto’s van hoe ze er in mijn hoofd uitzien (- Lucas ziet er voor mij bijvoorbeeld uit als Heath Ledger ). Toch leer ik ze voor mijn gevoel pas echt goed kennen tijdens het schrijven. Dan bedenk ik opeens dat bepaald gedrag heel logisch is voor hen omdat er bijvoorbeeld in het verleden iets is gebeurd.
Het voordeel van ‘Blinde wraak’ was dat ik de meeste hoofdpersonen al kende van de vorige delen. Daardoor kon ik me meer op de nieuwe personages richten. Een van de verrassingen voor mijzelf was Boris. In eerste instantie had ik hem een bijrolletje gegeven, maar tijdens het schrijven ontpopte hij zich tot iemand voor wie ik een heel eigen perspectief wilde verzinnen. Eigenlijk was ik op zoek naar iemand die Catharina’s verhaal kon vertellen, zonder al te veel te verraden. Van Boris wist ik dus relatief weinig toen ik aan zijn scènes begon, maar dat veranderde gelukkig al snel.
De personages zijn niet gebaseerd op mensen die ik heb ontmoet, wel geef ik volgens mij iedereen wel een eigenschap of hobby die ik zelf ook heb of graag zou willen hebben.
Linda: welke boeken lees je zelf graag?
Nina Verheij: Eigenlijk lees ik van alles. Ik hou bijvoorbeeld van de detectives van Robert Galbraith. De hoofdpersonen Cormoran en Robin vind ik zo menselijk en geloofwaardig, van mij mag die reeks voor eeuwig doorgaan. Omdat ik de sociale media beheer van onze uitgeverij probeer ik ook zoveel mogelijk boeken van mijn Hamley-collega’s te lezen (dat zijn vooral YA’s, jeugdboeken en thrillers). Op dit moment ben ik o.a. bezig in een non-fictie boek van Edith Eger, een holocaust-overlever. Daarnaast hou ik ervan om jeugdboeken waarvan ik vroeger heb genoten, te herlezen. Bijvoorbeeld de historische jeugdboeken van Simone van der Vlugt. En Harry Potter kan ik ook keer op keer herlezen, dat verveelt nooit. Doordat ik dan al weet wat er komen gaat, kan ik juist op andere dingen letten, zoals de hints die ze al in de eerdere boeken heeft verstopt.
Linda: En hoe kwam je op de achternaam van Emily? Zijn de hoofdpersonen gebaseerd op mensen die je echt kent of zijn ze echt ontstaan uit jouw fantasie?
Nina Verheij: Toen ik de karakterprofielen van Emily’s familie aan het maken was, vond ik voor Emily’s moeder een foto van Monica Bellucci, een actrice met Italiaanse roots. Omdat ik leuke herinneringen heb overgehouden aan vakanties in Italië ben ik op zoek gegaan naar Italiaanse achternamen. Zo kwam ik op Gagliardi uit. De voornamen van een aantal personages zijn tijdens het schrijven van ‘Fatale keuzes’ trouwens wel veranderd. Dan vond ik een naam opeens niet meer bij hen passen. Maar dat was echt in de beginfase, toen ik sowieso nog niet echt wist wat ik aan het doen was.
De persoonlijkheden van de personages zijn niet specifiek gebaseerd op echte mensen, maar ik zoek dus wel vaak foto’s bij de personages die ik dan al heb bedacht, zodat ik ze in mijn hoofd echt voor me zie (en ik bijvoorbeeld in het boek niet per ongeluk iemand een hand door zijn haar laat halen terwijl diegene kaal is). Dan zoek ik bijvoorbeeld op “vijftigjarige acteur” en kijk ik of er bij Google Images iemand tevoorschijn komt die lijkt op het beeld dat ik heb verzonnen.
Erna: Wist je bij boek 1 al hoe boek 3 moest eindigen? Oftewel…werk jij plotgedreven of begin je gewoon en zie je wel hoe het verhaal zich ontwikkelt?
Nina Verheij: Plotten vind ik echt een van de leukste onderdelen van het schrijven. Het liefst werk ik van tevoren al zo goed mogelijk uit hoe alle verhaallijnen zullen lopen, zodat ik de hints en valse aanwijzingen op een logische manier door het verhaal kan weven. Alleen kom ik er in de praktijk soms achter dat iets wat ik tijdens het brainstormen heel geloofwaardig vond klinken, tijdens het schrijven toch niet helemaal lekker aanvoelt. Dus dan moet ik terug naar de tekentafel.
In november ben ik tijdens National Novel Writing Month begonnen aan een nieuwe thriller. Alleen zat er heel weinig tijd tussen de laatste controles van ‘Blinde wraak’ en de start van die challenge, waardoor ik eigenlijk nog helemaal niet goed genoeg had nagedacht over de plots. Het enige wat ik wel al wist, was hoe het ongeveer moest eindigen. Of in elk geval: de scènes vlak voor het echte einde. Dat was ook te merken tijdens het schrijven: over de eerste scènes deed ik heel lang en dat ging voor mijn gevoel voor geen meter. Pas toen ik van mezelf alvast die latere scènes mocht schrijven, voelde het wat makkelijker. Dus ja, ik werk wel graag plotgedreven.
Erna: Ben jij dat zelf op de cover?
Nina Verheij: Nee, dat zou me wel grappig lijken, maar de covers zijn gemaakt met stockfoto’s. Toevallig vonden we voor de cover van ‘Blinde wraak’ een dame die eigenlijk de covers van ‘Fatale keuzes’ en ‘Geheugenspel’ een beetje combineert. De klimop van ‘Fatale keuzes’, maar haar positie is meer zoals bij ‘Geheugenspel’.
Henk: Ik neem aan dat je de grote lijn, start en einde van het verhaal van tevoren al op een rij hebt, en welke wendingen er gemaakt gaan worden. Details worden dan tijdens het schrijven verder ingevuld, lijkt me. Zijn er tijdens het schrijven inzichten die je doen besluiten om nog ideeën te wijzigen, omdat ze toch niet zo uitkomen als je aanvankelijk dacht? En zijn er achteraf elementen die je misschien toch nog zou willen aanpassen?
Nina Verheij: Dat klinkt inderdaad wel zo’n beetje zoals het bij mij gaat: ik probeer zoveel mogelijk van tevoren te plotten, maar tijdens het schrijven komen er toch nieuwe inzichten. Bij ‘Blinde wraak’ heb ik bijvoorbeeld eerst de eerste (iets van) 45.000 woorden van Emily’s verhaallijn geschreven. Pas daarna ben ik gaan brainstormen welk perspectief ik nog meer wilde toevoegen om Catharina’s geschiedenis goed te kunnen vertellen zonder al meteen van alles prijs te geven. Ook voor de verhaallijn van Paul en Lucas zocht ik nog een manier om daar wat dieper op in te gaan. Zo kwam ik vanzelf weer op nieuwe ideeën, bijvoorbeeld over Matthijs en Lucas. Hoewel ik dus graag zou willen dat alle puzzelstukjes meteen kloppen voordat ik begin, slaat mijn fantasie tijdens het schrijven dus nog wel eens op hol. Maar dat maakt het ook wel weer leuk. Mocht ik ooit nog eens een trilogie schrijven, dan zou ik wel vanaf het begin al nog meer aandacht besteden aan het plotten, zodat ik nog beter nadenk over zaadjes die ik alvast in deel 1 en 2 kan planten.
Meer weten over Nina Verheij? Ga naar www.ninaverheij.nl
