Titel: Als de sirenes blijven loeien
Ondertitel: Politie en PTSS
Auteur: Angelique Starreveld
Genre: non-fictie
Uitgeverij: Walburg Pers
Publicatiedatum: April 2021
Aantal bladzijdes: 168
Recensie: Heidi
Cover
De cover oogt eenvoudig, maar toch is het me direct duidelijk dat het over hulpverleners gaat. Dit komt mede door de rood, wit en blauwe belijningen, die zo kenmerkend zijn voor de politie. In het midden zie je een wit vlak, waarin de titel Als de sirenes blijven loeien in blauwe letters is gedrukt.
Auteur
Angelique Starreveld werkte zelfs als politieagent in Amsterdam, maakte meerdere traumatische incidenten mee en kreeg hierdoor PTSS.
Achterflap/samenvatting
In Nederland zijn zo’n 60.000 politieagenten werkzaam ‘op straat’, die helpen onze maatschappij draaiende te houden. Agenten waken over onze veiligheid, handhaven de wet, bieden de helpende hand waar mogelijk. Maar zij maken daarbij regelmatig buitengewone situaties en buitenproportioneel gedrag mee. Hun training en ervaring bieden hiervoor handvatten, maar die zijn niet altijd toereikend. Veel agenten – hoeveel is onbekend – worden in hun leven geconfronteerd met PTSS, een posttraumatische stressstoornis. In Als de sirenes blijven loeien vertelt een aantal agenten het verhaal dat bij hen tot de diagnose PTSS leidde. Samensteller Angelique Starreveld pleit voor meer aandacht, begrip en tijdige hulp voor agenten met PTSS. ‘Lees dit boek, een zeer belangrijk boek, juist omdat het gaat over mensen die, om de samenleving te dienen, in gebeurtenissen en omstandigheden terechtkomen die ingrijpend zijn en een zeer grote impact voor de mens agent kunnen hebben. Ik beveel het aan omdat ik zelf weet en gevoeld heb hoe mooi het werk van de agent is, maar ook hoe ingrijpend dat werk kan zijn.’ – Klaas Wilting, voormalig woordvoerder Amsterdamse politie
Na dit incident begon een leven in een wereld waar dichte mist alles ver bij mij vandaan hield. Ik was er maar ik was er gewoon niet bij.
Mijn mening
Voor mijn opleiding kreeg ik de opdracht om een recensie te schrijven die ik vervolgens mag toevoegen aan mijn portfolio. Onze leerkracht liet ons vrij; zo mochten we een recensie schrijven over een film, een televisieserie, of een boek. Omdat dit laatste dicht bij mijn eigen interesse ligt heb ik hiervoor gekozen. Wel moest het onderwerp met de GGZ te maken hebben. Zo kwam ik uiteindelijk op de keuze om Als de sirenes blijven loeien te gaan lezen, een boek over politieagenten met PTSS. Ik was nieuwsgierig hoe mensen, in dit geval politieagenten, die het beste met de medemens voor hebben, in situaties terecht kunnen komen dat ze PTSS krijgen. Ook het thema PTSS vind ik een boeiend onderwerp, omdat er mijns inziens nog altijd niet veel over bekend is of het pas in een laat stadium aan het licht komt.
Het verhaal gaat van start met een voorwoord. Hierin wordt aandacht gevraagd hoe de politie beter met collega’s, die getroffen zijn door PTSS, kunnen omgaan. Zo was het eerst de bedoeling om een paar A4’tjes vol te schrijven, maar nadat ze 100 politiemensen met PTSS hadden gesproken, ontstond er een situatie dat er een hele presentatie ontstond. Hierdoor is ook het idee van dit boek ontstaan.
Tijdens het lezen lijkt het wel of de desbetreffende agenten mij aan de hand meenemen, de schrijfstijl is erg beeldend. Wat lijkt het mij verschrikkelijk dat je door je werk, datgene wat je heel graag doet, in echt de meest verschrikkelijke settings terecht komt, die je voor het leven gaan tekenen. Ik kan alleen maar een voorstelling maken hoe je je als desbetreffende agent moet voelen, laat staan hoe je je voelt als je echt in zo’n nachtmerrie terecht komt.
Het boek is opgebouwd uit allerlei ervaringsverhalen van politieagenten, die stuk voor stuk, door verschillende traumatische ervaringen, met het fenomeen PTSS te maken krijgen. De een is hier eerder achter dan de andere, bij sommigen agenten duurde het jaren voordat ze eindelijk de diagnose kregen. Wel sijpelt door alle verhalen het stukje wantrouwen, gedragsverandering, het uit het niets ontzettend boos kunnen worden, maar ook de geheugen- en coördinatieproblemen komen tijdens het lezen contant terug. Eveneens zijn hevige schrikreacties, een alerte houding, het slechte slapen, geen emoties en gevoel meer kunnen tonen, contant prikkelbaar zijn, een slechte concentratie en je altijd gespannen voelen een rode draad die door het hele boek terugkomt. Tijdens het lezen kon ik alleen maar enorm veel respect voor de desbetreffende politieagenten, die dag in dag uit met gevaar voor eigen leven of omdat datgene het laatste is wat ze nog voor iemand kunnen doen te maken krijgen, hun werk proberen te doen.
Het verhaal is zo levensecht geschreven, dat je zelf bijna kunt voelen hoe het is als je te maken krijgt met een trigger of een nachtmerrie en hierdoor weer teruggaat naar de traumatische ervaring. Vaak zie je dat deze mensen te maken hebben met een kerntrauma, het trauma dat het meest op de voorgrond staat, maar helaas blijft het daar vaak niet bij en gaat men gewoon door met hun werkzaamheden waardoor er vaak een opstapeling van heftige, dramatische voorvallen plaatsvindt, waardoor hulp vaak te laat wordt ingeschakeld. Gelukkig las ik ook dat er wel hulp voor deze agenten is, bijvoorbeeld bij de politiepoli van het AMC in Diemen, hier kunnen politiemensen die het vermoeden hebben PTSS te hebben terecht voor hulp. Ook het project in Zeewolde dat wordt georganiseerd door de stichting Politie veteraan in Zeewolde, waarbij agenten in de natuur aan hun herstel werken vind ik een prachtig initiatief.
Al met al vond ik dit een zeer indringend en indrukwekkend boek. Het laat je weer even nadenken en beseffen dat je in een split second, waarin je iets traumatisch meemaakt, je zomaar afscheid kunt moeten nemen van je onbezorgde leven. En niet alleen de desbetreffende persoon verliest enorm veel, hij raakt ook regelmatig zijn/haar werk, gezin en relaties kwijt omdat dat dat door de PTSS ineens onder je voeten weg wordt gevaagd, zonder dat je er zelf om vraagt enkel en alleen omdat je je werk doet.
Dat iemand in zo’n korte tijd zo ziek kan worden in zijn hoofd beangstigend me nog steeds.
Spanning: 3,5
Plot: 4
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 4,5
Psychologie: 5
Ik geef Als de sirenes blijven loeien 4 sterren, en ik kan alleen maar respect hebben voor alle politieagenten die ondanks dat ze hun functie niet meer kunnen uitoefenen, nooit opgeven. Daarbij hoop ik dat ze de juiste hulp kunnen krijgen, want dat verdienen ze gewoon.
Heidi
