Kort(haren) door de bocht – door Liesbeth van Kempen
Deze maand is het mijn beurt voor de Moordwijvencolumn. Maar weet je, soms lukt het niet om er eentje uit te persen. Natuurlijk heb ik wel mijn stinkende best gedaan, maar als de deadline ras nadert en er nog steeds niets naar boven is geborreld, moet je toch wat. Gelukkig heb ik er altijd een paar ‘op de plank liggen’, en deze wil ik jullie niet onthouden. Het is een ludiek verslagje dat ik in 2003 heb geschreven voor het clubblad van de Nederlandse Chow Chow Club.
Veel leesplezier.
Kort(haren) door de bocht
We werden gebeld door de voorzitter van de Chow Chow Club. In mei zou een examen van keurmeesters in spe plaatsvinden met als afstudeerproject de chow chow. Er waren voldoende langharen maar nog geen kortharen. Aangezien wij een korthaar teef én reu hebben, was alle hoop op ons gevestigd. En natuurlijk zeiden we ja, zoiets doe je gewoon voor de club.
We maakten echter een fout: we hebben niet overlegd… met onze chows.
De honden moesten gekeurd worden door vijf examenkandidaten en daarnaast ook nog door de examencommissie. De chows moesten dus zes keer de ring in.
We werden opgedeeld in een twee aparte ringen: een voor de teven en een voor de reuen. Ik vermoed dat het daar is begonnen, het protest. Hoe haalden we het in ons hoofd om ze van elkaar te scheiden? Ze zijn altijd samen!
Daar komt bij dat onze reu nog maar een jong ventje is van twaalf maanden en dus zeer onervaren, zeker in een keuringsring. Onze teef heeft een keer eerder meegedaan aan een clubmatch en zich destijds – ze was toen nog alleenstaand – voorbeeldig gedragen.
Mijn vriendin showde de reu en ik (ook onervaren) de teef. Het feest kon beginnen…
Het lot bepaalde dat mijn chow en ik als eerste mochten opdraven. De examenkandidaat kwam wat onzeker op ons afgestapt en hem werd door onze teef direct de huid vol gescholden. Hij deinsde achteruit. Het had dus effect en dat zette direct de toon. Als een koppige ezel liep ze continu in z’n achteruit; aanraken, door wie dan ook, was onmogelijk en mevrouw liep als een viswijf om zich heen te grauwen en te snauwen. Ten einde raad rende de kandidaat naar de examencommissie om te vragen of hij haar op (veilige) afstand mocht beoordelen. Dit mocht en hij haalde zichtbaar opgelucht adem.
In de andere ring was onze kleine knul als derde aan de beurt. Hetzelfde laken een pak. Goed voorbeeld doet goed volgen en wat mijn vriendinnetje kan, kan ik beter, moet hij hebben gedacht. De afgevaardigde van de Raad van Bestuur van de Kynologenclub stelde binnen vijf minuten voor om de puber te diskwalificeren. Dit ging de aanwezige leden van het bestuur van de Chow Chow Club te ver (per slot waren er maar twee kortharen en daarnaast hadden wij er aardig wat kilometers opzitten), dus zij hebben dan ook bemiddeld. Beter één opstandige korthaar in de ring dan helemaal geen korthaar. Dit werd de voorzitter door onze jonge reu overigens niet bepaald in dank afgenomen. Elke keer wanneer zij hem passeerde, werd ze op niet mis te verstane wijze uitgefoeterd, en had onze chow niet aan de lijn gezeten, was de voorzitter door hem stante pede de hal uitgejaagd. Achteraf vermoedden wij dan ook dat hij het telefoongesprek met haar destijds heeft afgeluisterd.
Onze teef werd gedurende de dag wat milder, misschien onder druk van de strenge blik van het aanwezige mopshondje van een erelid, dat – als een ware KGB-agent – vanuit haar bench alles nauwlettend in de gaten hield. Onze kleine vent bleef echter de hele dag untouchable en voelde zich heel wat, ‘als mannen onder elkaar’.
En wij als rechtmatige eigenaars? We geneerden ons en waren het liefst in een hoekje weggekropen. Iedere hond gedroeg zich voorbeeldig, behalve onze outlaws.
En de examenkandidaten, hoe hebben zij dit ervaren? Een ding is zeker: korthaar chow chows zullen een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten…
Juni 2003
Hoewel dit verslagje wellicht anders doet vermoeden, wil ik nog wel even benadrukken dat onze twee honden de liefste, trouwste, mooiste, slimste en meest bijzondere van de hele wereld waren! Ik mis ze nog altijd en ze hebben voor altijd een plek in mijn hart. kort kort
Liesbeth van Kempen debuteerde bij Uitgeverij De Fontein met Gevaarlijk spel (genomineerde Hebban debuutprijs 2016). Op 15 januari 2019 verscheen haar tweede boek Verpest, een bloedstollende thriller over de verstrekkende gevolgen van pesten.
Liesbeth was werkzaam als accountmanager, communicatietrainer en tekstschrijver. Haar grootste passie is schrijven. Zij is mede-oprichtster van Moordwijven. Eerlijk Eerlijk Eerlijk
Kijk voor hier meer Moordwijven columns.
