Titel: Brandoffer
Auteur: M.W. Craven
Serie: Washington Poe #1
Genre: Thriller
Uitgever: Luitingh–Sijthoff
Vertaling: Fons Oltheten
Verschijningsdatum: juni 2021
Aantal bladzijdes: 332
Recensie: Bianca
Over de auteur:
M.W. Craven werkte als reclasseringsambtenaar en is nu fulltime schrijver. Brandoffer is zijn eerste deel van zijn serie met rechercheur Washington Poe en zijn partner Tilly Bradshaw. Craven won hiervoor de Gold Dagger Award voor beste thriller van het jaar.
Achterflap:
In de prehistorische steencirkels in het Engelse Lake District worden achter elkaar levend verbrande mensen aangetroffen. Hun moordenaar laat geen sporen na en de politie heeft geen enkele aanwijzing.
Dan ontdekt men dat er in de verkoolde overblijfselen van het derde slachtoffer een naam staat gekerfd: Washington Poe. Tegen wil en dank wordt Poe, een afgedankte detective, gekoppeld aan een briljante maar sociaal onhandige partner: Tilly Bradshaw. Samen ontdekken ze een spoor dat alleen voor Poe’s ogen bestemd is.
Naarmate het aantal slachtoffers toeneemt, leert Poe dat er ergere dingen zijn dan levend verbrand worden…
Mijn mening:
Brandoffer is het eerste deel in de Poe en Bradshow-serie en daarmee is direct een nieuw duo geboren om van te smullen. Washington Poe en Tilly Bradshaw zijn zo op het eerste gezicht twee totaal verschillende persoonlijkheden, maar al snel blijkt dat ze elkaars functioneren in positieve zin versterken. Het draait bij dit duo op wederzijds respect, er wordt door de beperkingen heen gekeken en men maakt gebruik van elkaars krachten. Het is een kwestie van denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen, dat belooft nog veel voor de volgende delen.
In Brandoffer wordt gezocht naar de Brandofferman, een moordenaar die subtiel en weloverwogen te werk gaat. Hij verbrandt mensen levend, je bent als lezer getuige van gruwelijke taferelen. De scenes zorgen ervoor dat je enorm meeleeft, je gruwelt en voelt angst en weerstand, deze dader moet gepakt worden.
De pijn is onmiddellijk alsof zijn bloed in zuur is veranderd. Hij spert zijn ogen in afgrijzen open, en al zijn spieren verstijven. Zijn handen ballen zich tot vuisten. Hij probeert te schreeuwen maar als de schreeuw het obstakel in zijn keel bereikt, sterft hij jammerlijk weg en smoort in het bloed dat in zijn keel opborrelt. Zijn vlees spettert en sist alsof het wordt gebraden in een hete oven. Bloed, vet en water lekken langs zijn armen omlaag en druipen van zijn vingers. Het wordt hem zwart voor de ogen. De pijn verdwijnt. Zijn ademhaling is niet meer jachtig.
Craven werkt de personages dermate integer uit dat je meevoelt met zowel de dader als de slachtoffers, hierin wil ik ook zeker de rol van het SCAS (Serious Crime Analysis Section) -team apart benoemen, een team waarin men elkaar in voor en tegenspoed blijft steunen.
Zeker geen gevalletje van ieder voor zich, maar vooral aandacht en respect hebben voor elkaar. Je voelt de betrokkenheid en het gevoel voor elkaar door het vuur te gaan.
De schrijfstijl van Craven spreekt vooral aan vanwege de combinatie van lugubere scenes gecombineerd met een goed doordacht en uitgewerkt plot met interessante personages.
Craven heeft een verhaal bedacht waarin de plotwendingen echt subliem zijn uitgewerkt, het is een hele klus om alles uit te pluizen en te ontdekken hoe de vork in de steel zit.
Vervolgens wil je zodra het boek uit is gelijk door in het volgende deel omdat het duo Poe en Bradshaw voor je gevoel net op gang is gekomen en er nog wat zaken op het persoonlijke vlak zijn die uitgezocht moeten worden.
Zwarte Zomer is het tweede deel in deze serie en is al eerder verschenen. Ik kan Poe en Bradshaw niet zomaar loslaten en de naam Washington Poe is er ook een die je niet zomaar vergeet. De cliffhanger waar je op het eind van het verhaal mee wordt verwend, liegt er niet om.
Originaliteit: 5
Schrijfstijl: 5
Leesplezier: 5
Spanning: 5
Plot: 5
Psychologie:5
Brandoffer krijgt van mij dik verdiend 5 sterren.
Bianca
