Met onregelmatige regelmaat – door Anne May
Soms heb ik van die dagen dat de woorden uit mijn figuurlijke pen blijven stromen. Alsof ik, met het aanzetten van mijn laptop ook een onuitputtelijke bron aan logica heb aangeboord. Dat laatste schort er bij mij namelijk nog wel eens aan. Ideeën te over, en ook heb ik behoorlijk wat woorden achter de hand, het komt er alleen niet altijd zo spitsvondig uit als dat ik het graag zou willen. Dan tik ik heel enthousiast een blog op mijn website om na een aantal alinea’s me af te vragen waar het heen moet met dit schrijven. Het komt ook regelmatig voor dat ik begin met een blog, eventjes ben afgeleid en verder ga met het lezen of het schrijven van een boek, om vervolgens niet meer in de flow van het blog-schrijven te komen.
En zo ging het ook met deze blog. Ik wilde er heel wat van maken, had al een aantal onderwerpen in de wacht staan en zette me vervolgens schrap voor alle divine inspiratie die op me neer zou dalen. Het regende aardig de afgelopen dagen, privé scheen de zon ook wat minder, dus echt productief was het allemaal niet. Een aantal keer heb ik gewoon mijn laptop opengedaan en gewacht tot de woorden vanzelf op het scherm tevoorschijn zouden komen. Ook dat werkte niet.
De ezel, de steen en de toeristische route.
Stiekem weet ik ook wel hoe dat komt: ik wil te veel. Zodra ik het groots en meeslevend ga maken, aangrijpend dramatisch of supergrappig, vlieg ik ergens tussen start en de eerste drempel gigantisch uit de bocht. Geloof me, Max Verstappen op een slechte dag is er niets bij. En dat is niet alleen mijn valkuil bij het blog schrijven. Ook bij in mijn eigen schrijven is dat iets waar ik met regelmaat tegen aanstoot. En wel vaker dan dat ezeltje dat die steen wel doorhad na één zere poot.
Op de kunstacademie vroeg mijn docent mode een keer waarom ik altijd via Rome naar Brussel moest. Blijkbaar had ik meerdere pogingen nodig om tot een goed ontwerp te komen. Ik gaf heel bijdehand als antwoord dat ik het gewoon een mooie reis vond, maar stiekem paste ik het hypothetische leermodel toe: net zo lang opties testen tot je de goede hebt gevonden. Oftewel gewoon iedere straat inrijden die je tegenkomt. Dat klinkt achteraf leuk op een tegeltje – zoals die dooddoener over Edison die tig pogingen nodig had om de gloeilamp te ontdekken – maar het is bijzonder vermoeiend.
Toch is iedere reis een leermoment, hoe vreemd en kronkelig het pad ook is. Het wordt ook een mooi pad, als je beseft dat je er alleen maar beter van wordt, en dat er nog altijd iemand is die de reis ondergaat. Het is niet alleen maar a bumpy road vol valkuilen en wolven op de weg. Het is nog altijd jij als persoon die onderweg is, en bij die persoon horen ook gewoon bepaalde eigenzinnige karaktertrekken die gewoon niet zullen veranderen. Gedurende de reis leer je ze kennen, en hopelijk ook waarderen. Bij mij staan er in mijn hoofd altijd wel tig tabbladen open die zich onderling ook nog eens met elkaar bemoeien.
Is dat handig bij het schrijven?
Nou nee, want hoewel ieder tabblad geen verkeerd idee heeft, is het niet handig om het samen te combineren. Zo publiceerde ik vorig jaar het boek A Touch of Gray. Leuk verhaal, met heel veel goede elementen, maar zoals iemand ook opmerkte: als je deze thema’s goed wilt uitwerken, heb je gewoon vijf volledige romans nodig. Dus nu staan er dus vier verhaal-ideeën in de wachtrij. Met het hoofdthema in mijn achterhoofd schreef ik vorig jaar de feelgood roman Jij en ik… samengevat die begin dit 2020 bij Loft books uitkwam.
Hetzelfde verging het met de Zorgen voor de liefde-serie. Het idee was om daar één verhaal van te maken met Silas en Abby in de hoofdrol, maar al gauw waren er vrienden om hen heen die ook een eigen verhaal verdienden en bovendien maakte Silas en Abby zoveel mee, dat dat nooit in één mensenleven paste. Het verhaal werd een duologie, en toen bleek dat Miriam en Gideon, uit mijn eerste novelle Onbeperkt, ook verhuisd waren naar hetzelfde appartementencomplex als waar Silas, Abby, Anne en Rowan woonden, ontstond het idee om er vier boeken van te maken:
Liefde zonder oordeel
Liefde zonder verleden
Liefde zonder toekomst
Liefde zonder beperking
En zo groeide uit een enorme hoop ideeën een serie waar ik stiekem best trots op ben. Uiteraard is dit pas een begin, maar het is wel een stap in de goede richting. Het lukt steeds beter om de woorden de goede kant op te laten stromen, en om op mijn eigen pad te blijven. Het is hier en daar misschien een beetje off road, maar dat zijn vaak de mooiste routes.
Kijk voor meer columns op www.thrillersandmore.com
