Titel: Niemand zeggen
Auteur: M.J. Arlidge
Serie: Helen Grace #10
Uitgeverij: Boekerij
Vertaling: Harmien Robroch
Publicatiedatum: mei 2021
Aantal bladzijdes: 496
Recensie: Leontine
Cover
De cover past helemaal in het straatje van Arlidge en is daarmee helemaal herkenbaar. Ook voor dit boek is weer een deel van een kinderversje gebruikt.
Auteur
M.J. Arlidge schrijft al vijftien jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene Miene Mutte was zijn debuut als thrillerauteur en werd lovend onthaald door pers en publiek. Inmiddels heeft hij al zes boeken geschreven met de intrigerende inspecteur Helen Grace in de hoofdrol, waarvan er al zes bij Boekerij in vertaling verschenen.
Achterflap/samenvatting
Na covid-19 bevindt het land zich in een van de zwaarste recessies ooit. Nog nooit heeft inspecteur Helen Grace met zo veel geweld en onrust te maken gehad. Voor het eerst in haar leven is ze bang om de controle te verliezen: haar trouwe partner Charlie is met zwangerschapsverlof en tegelijkertijd doet haar collega Joseph Hudson er álles aan om haar het leven zuur te maken.
Drie moordzaken houden Helen ’s nachts wakker: een oude, rijke man, vermoord tijdens een inbraak in zijn immense huis; een jonge zorg-manager, in zijn auto doodgestoken met een schroevendraaier; en een jonge studente, aangerand en doodgeknuppeld in het plaatselijke park. Dan krijgt ze bericht dat de privédetective die onderzoek deed naar deze zaken levend in brand is gestoken. Net als Helen dacht hij dat zo veel geweld in korte tijd geen toeval kon zijn, maar zelfs met deze aanwijzing kan ze het verband niet zien. En de tijd begint te dringen, want de dader gaat geen enkele uitdaging uit de weg om zichzelf te bewijzen.
Mijn mening
In dit nieuwe deel wordt Helen Grace geconfronteerd met veel problemen. Meerdere moorden die veel gewelddadiger lijken te worden, houden het team bezig. En Helen dreigt de controle te verliezen. Als ze daarnaast ook nog persoonlijke tegenwerking krijgt vanuit haar team lijkt het haar even te veel te worden. Ze heeft moeite om de verbanden te zien. Wat bezielt de dader?
Arlidge neemt ons weer mee in de spanningstrein. In het begin van het boek wordt de lezer voorgesteld aan een flink aantal personages en overal gebeurt wat. Daardoor ben ik af en toe even de kluts kwijt, maar al snel wordt de verhaallijn wat duidelijker en zit je er helemaal in. Arlidge zou Arlidge niet zijn als zakelijk en privé weer door elkaar lopen bij Helen Grace.
Zoals we van Arlidge gewend zijn, volgen de korte hoofdstukken zich in hoog tempo op. Daarin wordt het perspectief veelal afgewisseld en worden we meestal getrakteerd op een mini cliffhanger.
Na 10 delen is Helen Grace een personage die we allemaal denken te kennen. Helen is een vastberaden, zelfverzekerde vrouw, die graag de controle heeft. Ze lijkt nergens bang voor te zijn, maar onderhuids zit er een gevoelig persoon onder. Arlidge weet het personage toch nog een beetje meer te geven.
Met de spanning zit het goed in dit deel. Van begin tot einde gebeurt er genoeg om je op het puntje van je stoel te laten zitten. Maar dat einde….! Ik weet serieus niet of ik daar nu blij, boos of verdrietig over moet zijn. Eén ding is zeker: nu al zin in deel 11. Niemand zeggen
Spanning: 5
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Ik geef Niemand zeggen 5 sterren.
Leontine
