Schrijfhuisje – door Marlen Visser
Ik ben een stadsmens. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik in klas 6 van de basisschool op zoek moest naar een middelbare school, koos ik zonder aarzelen voor het Visser ’t Hooft in Leiden, terwijl vrijwel de hele klas naar het Lyceum in Alphen aan den Rijn ging. Ik moest elke dag twaalf kilometer fietsen, zij zes. Maar hé, ik ging wel naar de ‘grote stad’, zij naar een uit de kluiten gewassen dorp.
Zo kon ik ontsnappen uit Hazerswoude, het plaatsje waar ik geboren was en mijn kinderjaren had doorgebracht. Zo’n dorp is een complete wereld als je een jaar of zes, zeven bent, maar op mijn twaalfde had ik het wel gezien. Ik ben in mijn jeugd twee keer verhuisd en beide keren hoefde het verhuisbusje maar een paar straten verder te rijden.
Na de middelbare school had ik geen idee wat ik moest gaan studeren en koos ik voor een tussenjaar. Ik zou gaan werken -in Leiden natuurlijk- en nadenken wat ik qua studie wilde. Mijn eerste sollicitatie leverde meteen een baantje op: ik ging fulltime werken in een eetcafé, middenin het centrum, tegenover de stadsbibliotheek en op steenworp afstand van de historische burcht. Na twee maanden mocht ik de bedrijfsleidster opvolgen voor een salaris van 795 gulden per maand (ik heb het salarisstrookje nog), inclusief een dagelijkse warme maaltijd. Het toeval wilde dat de kok van het eetcafé een half jaar naar Het Verre Oosten ging. Of ik zijn etage om de hoek tijdelijk wilde huren. En zo was ik op mijn 18e eindelijk inwoner van een echte stad.
In de jaren erna volgden alsnog een studie, een eerste grotemensenbaan en kinderen die van klein heel snel groot bleken te worden. Leiden werd verruild voor Leiderdorp, de maisonnettewoning voor een huis met een zooitje slaapkamers en vrij uitzicht op de polder. Goedgekeurd qua ligging, want de plek voldeed aan de norm die ik zelf had bedacht: maximaal een kwartier fietsen van de stad.
Weer een half leven verder zocht ik een woning waar ik met mijn twee jongvolwassen kinderen kon wonen. Ik tekende een denkbeeldige straal van 6-7 kilometer rondom Leiden en struinde Funda af. Het werd Voorschoten. Niet te verwarren met het fictieve plaatsje Vierschoten in mijn thriller Noodlot.
Een dorp met een schattige dorpskern, een mooie boekwinkel én tien minuten fietsen naar het centrum van Leiden. Op dat moment had ik niet kunnen bedenken dat ik binnen 1,5 jaar niet zes, maar veertig kilometer van mijn favoriete stad zou wonen.
Toch is het gebeurd: de man op wie ik stapelverliefd werd, woonde in de binnenstad van Gouda en het was al snel duidelijk dat we het liefst elke dag samen wilden zijn. Gouda leek wel wat op Leiden, zag ik, met z’n grachten, singels en historische panden en ik voelde me er meteen thuis.
Maar mijn lief had ook een chaletje op de Veluwe, in het bos. Binnen de kortste keren waren we elk weekend in dat huisje.
En nog steeds. Wakker worden met een vogelconcert, vanuit je bed eekhoorns op vijftien meter hoogte van de ene naar de andere boom zien springen, en tegen het vallen van de avond is er de hertenfamilie die komt grazen op het veld aan de andere kant van het bospad.
Vanuit deze plek hebben we inmiddels zo’n 1200 kilometer gewandeld, met warme chocolademelk bij de kachel gezeten, gewerkt, gelachen, geknuffeld en heb ik bovendien, zittend aan het raam met zicht op badderende merels, het grootste deel van Noodlot geschreven.
Ik houd nog steeds van de levendigheid in de stad. Maar ik heb ook een andere kant in mezelf ontdekt: middenin de natuur gaan mijn zintuigen pas echt aan. Door de rust hoor ik elk blaadje ritselen, zie ik in mijn ooghoek een bosmuisje wegschieten, voel ik het zachte mos onder mijn blote voeten en snuif ik de geur van herfstbladeren dieper naar binnen dan ooit. De ideale plek om je verbeelding tot leven te wekken. Mijn schrijfhuisje.
Marlen Visser (1968) studeerde commerciële economie aan de Haagse Hogeschool. Marlen is auteur van de thrillers Stem! (genomineerd voor de Schaduwprijs) Meesterdeal en Noodlot. Voor Storytel schreef zij de luisterserie Latte Macchiato. Tevens geeft zij op verzoek workshops creatief schrijven en organiseert zij twee keer per jaar een schrijfweek.
Op de hoogte blijven van Moordwijven Marlen Visser, Anya Niewierra, Isa Maron, Ingrid Oonincx en Liesbeth van Kempen? Ga voor meer informatie naar Moordwijven op Facebook thuis
Lees hier meer columns van de Moordwijven op Thrillers & More
