Wij stelden Angeligue Haak een aantal vragen naar aanleiding van haar boek Nooit meer alleen dat vorig jaar bij uitgeverij De Crime Compagnie verscheen en dat bij Thrillers & More werd verkozen tot beste thriller van eigen bodem.
Angelique, van harte gefeliciteerd met het winnen van de titel Thrillers & More Beste Thriller Nederlandstalig 2020 met Nooit meer alleen!
Jaaaaaa! Dank jullie, zo ontzettend leuk!
Het afgelopen jaar was nogal heftig, hoe gaat het nu met je?
Het kan beter, maar het kan ook zeker slechter. Helaas spelen er privé wat zaken die best veel stress opleveren momenteel, maar met mij en mijn gezin gaat gelukkig alles goed!
In 2017 kwam je thrillerdebuut Een nieuw begin uit en ondertussen is de Jennifer Brugman-trilogie afgerond met Uitgeschakeld en Zwarte ziel. Sloot je hiermee voor jezelf ook een hoofdstuk af?
Ja en nee. Voor mij voelde het wel alsof het verhaal rondom Jennifer afgerond was, ze had al behoorlijk wat voor haar kiezen gehad in drie boeken dus in dat opzicht voelde het wel ‘klaar’. Maar ik merk dat de andere personages nog meer dan eens in mijn gedachten voorbijkomen, dus ik denk niet dat het hoofdstuk al helemaal volledig is afgesloten…
Vorig jaar september is je nieuwste boek Nooit meer alleen uitgekomen. Hoe kijk je terug op deze periode?
Eigenlijk is dit een hele gekke periode geweest. De afrondende fase van het schrijven en het corrigeren van Nooit meer alleen heb ik gedaan in de periode dat ik te horen kreeg dat mijn vader ernstig ziek was en waarop hij ook kort daarna overleed. Toen het boek daadwerkelijk uitkwam zat ik nog middenin een rouwproces en dat is best raar. Zeker toen het boek goed ontvangen werd, had ik wel het idee dat mijn emoties af en toe stevig door elkaar gehusseld werden. Daarbij is Nooit meer alleen voor mij sowieso een boek dat wat dichterbij staat, omdat er meer van mezelf in zit dan in eerdere boeken. Kortom, ik kijk erop terug als een emotionele periode met fijne én minder fijne gevoelens.
Nooit meer alleen was een boek met een maatschappelijk thema, namelijk pesten. Was dit ook aan de hand in je eigen middelbare schooltijd?
Het was uiteraard wel aan de hand in mijn eigen middelbare schooltijd want pesten is (helaas) iets van alle tijden. Gelukkig was ik zelf geen slachtoffer (en ook geen dader), maar toch vond ik de middelbare schooltijd best een heftige tijd. Er was op de grote scholengemeenschap waar ik op zat veel groepsvorming en daarmee ook vaak groepsdruk. Kleding en uiterlijk waren erg belangrijk en bepaalden veelal je ‘sociale status’. Ik hoorde absoluut niet bij de cool-kids en ook niet bij de nerds, maar was ondertussen wel altijd erg onzeker. Dat is o.a. een stukje van mezelf dat je bij hoofdpersoon Emma terugleest in Nooit meer alleen. Gelukkig heb ik mijn middelbare schooltijd wel een stuk fijner afgesloten dan Emma, want ik heb er ook zeker een hoop mooie herinneringen aan overgehouden. En mijn vriendje van destijds is ook gebleven, want ik ben uiteindelijk getrouwd met mijn highschool sweetheart! <3
Wilde je de lezer iets meegeven met dit boek?
Toen ik begon te schrijven had ik dat niet specifiek als doel voor ogen. Mijn doel was een verhaal te vertellen waaraan de lezer plezier zou beleven en waardoor hij/zij even de waan van alledag zou kunnen vergeten. Maar uiteindelijk is het zeker wel een boek geworden waar meerdere boodschappen in verwerkt zijn. O.a. dus de verstrekkende invloed van gepest worden, de impact van het hebben van ouders met een psychische stoornis en hoe genetische lijntjes van generatie op generatie doorwerken.
Hoe heb je de release ervaren?
Ja, ook dat was best apart. Het boek kwam half september uit en we begonnen te plannen in de periode dat het corona-gewijs allemaal wat beter ging en de horeca ook weer open was. Het idee ontstond voor een anderhalve meter high-tea, met (vanwege de beperkingen) maximaal dertig gasten. Binnen no-time had ik het dubbele aantal aanmeldingen en moest ik helaas gaan kiezen. Vlak voor het zover was, gingen de besmettingscijfers weer omhoog en was het tot op de dag voor de presentatie spannend of het door kon gaan met dertig gasten. Uiteindelijk kon dat en hoewel het allemaal wat onwennig was qua afstand houden, is het uiteindelijk een gezellige middag geworden met fijne mensen en lekkere hapjes. Zeker voor herhaling vatbaar!
Heeft dit boek impact gehad op jou persoonlijk of je schrijfstijl?
Dit boek heeft zeker wel impact gehad op mij persoonlijk. Het heeft me op schrijfgebied wat meer vertrouwen in mezelf gegeven. Op de een of andere manier had ik vooraf heel erg het idee dat dit boek het minder goed zou doen dan de Jennifer Brugman-serie, met name omdat er een hoop gevoel in zit en ook een heel andere soort spanning, maar uiteindelijk was dat nu juist hetgeen wat toch veel mensen aansprak. Heel fijn om dat te ervaren!
En mijn schrijfstijl is mijn schrijfstijl. Natuurlijk ontwikkel je die (als het goed is) bij elk boek, maar de essentie is denk ik wel telkens hetzelfde. To the point, weinig mooischrijverij, en hier en daar een vleugje sarcasme en humor. Ik noem dit de ‘Rotterdamse schrijfstijl’ en die zit bij mij redelijk ingebakken ?
Als iemand zegt in een leesdip te zitten of zelfs niet echt een lezer te zijn, en door een van mijn boeken (weer) aan het lezen geslagen zijn. Dat vind ik echt heel bijzonder!
Kunnen we dit jaar weer een boek van je hand verwachten en zo ja, kun je een tipje van de sluier oplichten waar deze over gaat?
Nee, een nieuw boek dit jaar ligt niet in de lijn der verwachting. De afgelopen jaren vond ik het best aanpoten om elk jaar een boek uit te brengen en door persoonlijke omstandigheden lopen de dingen bij mij nu even niet zoals ik graag zou willen. Gevolg hiervan is dat de rust om te schrijven er ook even niet is. Wat niet wegneemt dat er al wel een ideetje (of meerdere eigenlijk) in mijn hoofd zit. Maar vooralsnog moet dat nog wachten tot ik echt weer schrijfzin heb. Maar dat komt vast goed, daar ben ik van overtuigd!
Je boek Nooit meer alleen is onlangs verschenen als luisterboek. Hoe komt zoiets tot stand? Komt de uitgever daarmee of kreeg je de vraag vanuit Storytel? Had je inspraak over wie het in zou spreken?
De uitgever stuurt in eerste instantie aan dát er een luisterboek komt. En ja, ik heb inspraak gehad over wie het zou inspreken d.m.v. een aantal audiofragmentjes die ik mocht beluisteren. Bij het inspreken van een van mijn eerdere boeken, dat ingesproken werd door actrice Miryanna van Reeden, ben ik ook langs geweest bij de studio en heb ik van haar een rondleiding gehad. Erg leuk om te zien hoe dat inspreken in zijn werk gaat. Dat is absoluut een vak apart!
Wat is het mooiste compliment dat je ooit over een van jouw boeken kreeg?
Het allermooiste compliment vind ik, en dat heb ik inmiddels een paar keer mogen krijgen, als iemand zegt in een leesdip te zitten of zelfs niet echt een lezer te zijn (raar maar waar, ze bestaan), en dat ze dan door een van mijn boeken (weer) aan het lezen geslagen zijn. Dat vind ik echt heel bijzonder!
Welk boek ligt er nu op je nachtkastje? Is je smaak qua boeken door de jaren heen veranderd? Welk genre zou je absoluut niet lezen?
Oe, daar ligt een hele stapel, in volgorde waarvan ik ze ga lezen: Bovenop Verdwenen van collega Ingrid Oonincx, daar ben ik momenteel in bezig. Daarna is Later van Stephen King aan de beurt en dan volgt het geheime kistje van Elle van Aline van Wijnen.
Is er een auteur met wie je wel eens zou willen samenwerken?
Eh, deze vraag krijg ik vaker en ik vind het altijd een beetje ongemakkelijk om te zeggen, maar eigenlijk niet. Ik ben nogal een einzelgänger en doe de dingen het liefst op mijn eigen manier. Maar verder ben ik heel leuk in de omgang hoor ?
Hoe gaat het met jullie nieuwe gezinslid Charlie (Charles Hunter van Nevflac)? Is hij gewend aan al zijn bijnamen?
Het gaat heel goed met Charlie. Hij groeit als een malle, is al helemaal ingeburgerd in ons huishouden en verrast ons steeds weer met nieuwe streken. Heerlijk om weer zo’n pluizenbolletje in huis te hebben. En met die bijnamen zit het geloof ik ook wel goed, luisteren doet hij sowieso niet, hahaha. Momenteel noemen we hem vaak Prince Charles…
(Volg de avonturen van Charlie op het blog van Angelique Haak)
