Column: Goodbye my lover - Ilse Ruijters

Goodbye my lover – door Ilse Ruijters
Nu

En nu ligt mijn Minnaar met anderen in bed. Of op de bank. Of buiten in het zonnetje. Fluistert hij woorden in hun oren, trekt hij alle aandacht naar zich toe.
Het blijft gek, om het verhaal waar je maanden aan hebt gewerkt eindelijk fysiek vast te kunnen houden. Dat het een boek is geworden dat 384 bladzijdes telt, en een luisterboek dat is ingesproken door een vrouw die je nog nooit hebt ontmoet.
Zodra er een kaft om je fantasie zit, is het niet meer van jou. Dat is heel fijn, want je bent eindelijk, ein-de-lijk, klaar (na de feedback van de redacteur, de proeflezers, de bureauredactie, corrector en persklaarmaker kun je de tekst niet meer zíén), maar tegelijkertijd heel spannend, want iedereen heeft opeens een mening over wat je geschreven hebt.

Ik moet bekennen dat ik elke dag Hebban, Kobo en Bol check om te zien of er nieuwe recensies zijn binnengekomen. Ik ben zo nieuwsgierig naar wat iedereen van mijn Minnaar vindt!! Ik heb er zoveel passie en liefde ingestopt, maar voelen de lezers dat ook?
Het moment waarop ik dacht dat ik een briljant boek aan het schrijven was (lees mijn vorige column maar) ligt al ver achter me. Op elke bladzijde zie ik wel iets waar ik niet tevreden over ben, maar na vijf boeken weet ik echter dat dat er gewoon bij hoort.

In gedachten ben ik alweer bij mijn volgende verhaal, met de dag krijg ik meer afstand van mijn boek. Met elk interview, met elke blog of column die ik erover schrijf, zet ik een stapje terug en kan ik beter het proces overzien.
Ik heb het niet over ‘mijn lezers’, maar over ‘de lezers van mijn boek’. Mensen lezen namelijk niet mij, maar het verhaal dat ik op een bepaald moment heb gemaakt. Bij een wat minder enthousiaste recensie is dat een geruststellend idee, bij een laaiend enthousiaste een angstaanjagende gedachte, want: kan ik het wel nog een keer?
Gelukkig heb ik tot nu toe – laat ik het afkloppen – alleen nog maar positieve reacties gehad. Ik stel me voor hoe lezers in Nederland en België Søren, Nina, Nick en alle anderen uit het verhaal langzaam leren kennen en terwijl ik de meest recente recensie weg klik, schrijf ik de eerste woorden van mijn nieuwe boek op. Goodbye Goodbye

Ilse Ruijters (1979) schrijft psychologische thrillers. Haar debuut, De onderkant van sneeuw, won de Hebban Thrillerdebuutprijs 2015 en stond meerdere weken in de TIP-kolom van de Bruna. Haar tweede boek, Later als ik dood ben, kwam in september 2016 uit en belandde op de shortlist van de Gouden Strop 2017. In 2019 verscheen Meisje van me. Behalve boeken schrijft Ilse columns en artikelen en geeft ze schrijfcursussen aan het bedrijfsleven. Ook presenteert ze op de lokale omroep het programma De nieuwe bibliotheek. Ilse woont met haar man en hond in Almere. De minnaar verscheen onlangs bij Ambo|Anthos Uitgevers.