Paniek. Blinde paniek! – door Ilse Ruijters
Tien maanden geleden
Ik weet dat ik eigenlijk blij, heel blij, zou moeten zijn, want mijn manuscript is eindelijk, na al die maanden de deur uit. Het zit erop. Het is uit mijn handen. En ondertussen roept iedereen om me heen opgetogen: zo, en nu kun je dan ontspannen.
Maar de waarheid is dat ik alleen maar denk: en nu? Ik voel me naakt, zwemmend in een peilloos diepe oceaan, ik ben een roker zonder sigaret, kan de uitgang nergens vinden.
Zonder manuscript ben ik niets.
Los.
Alleen.
Waar moet ik nu aan denken wanneer ik ’s nachts wakker word? Als ik onder de douche sta? Als ik in de auto zit.
En lukt het me wel om een nieuw verhaal te verzinnen? Die paniek is het grootst. In mijn haast een nieuw plot te vinden om me aan vast te klampen, maai ik woest allerlei goede ideeën aan gort. Ik moet en ik zal aan mijn volgende manuscript beginnen.
Paniek. Blinde paniek.
Elizabeth Gilbert (die van Eten, bidden en beminnen) schrijft in haar boek Big Magic dat verhalen ons vinden in plaats van andersom. Elk verhaal wil verteld worden en zoekt daarvoor een mens om het woorden of beelden te geven.
Voor veel schrijvers werkt dat zo. Ik benijd hen. Het lijkt me heerlijk om te genieten van de rust tussen twee verhalen in.
Ik probeer me telkens Gilberts woorden te herinneren wanneer ik over mijn notitieboekje gebogen zit en mezelf op papier vragen stel als: als ze A. doet, wat zegt dat dan over haar beroep? En als B. gebeurt, wat is dan het motief van hem? Als C. langskomt, is de plot dan nog wel geloofwaardig? En dan in kapitalen: Welk verhaal wil ik in vredesnaam vertellen??!
De rust en het plezier komt pas wanneer ik het concept heb. Twee of drie zinnen waarin ik kan vertellen waar mijn nieuwe boek over gaat.
Vrouw krijgt affaire met de vriend van haar zoon. Wanneer zij het uit wil maken, laat hij zich niet aan de kant zetten.
Zo.
Klaar.
Vanaf daar begint het inkleuren.
Vanaf daar voel ik de grond weer onder mijn voeten.
Vanaf daar kan het alleen nog maar beter gaan voelen. Toch?
Ilse Ruijters (1979) schrijft psychologische thrillers. Haar debuut, De onderkant van sneeuw, won de Hebban Thrillerdebuutprijs 2015 en stond meerdere weken in de TIP-kolom van de Bruna. Haar tweede boek, Later als ik dood ben, kwam in september 2016 uit en belandde op de shortlist van de Gouden Strop 2017. In 2019 verscheen Meisje van me. Behalve boeken schrijft Ilse columns en artikelen en geeft ze schrijfcursussen aan het bedrijfsleven. Ook presenteert ze op de lokale omroep het programma De nieuwe bibliotheek. Ilse woont met haar man en hond in Almere. De minnaar verscheen onlangs bij Ambo|Anthos Uitgevers.
Ga voor meer nieuws naar www.thrillersandmore.com
