Titel: Zondagsleven
Auteur: Judith Visser
Genre: Roman
Uitgever: HarperCollins
Publicatiedatum: oktober 2020
Aantal bladzijdes: 461
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Judith Visser is schrijver van tot nu toe dertien boeken. Met Zondagskind (2018), een autobiografische roman over opgroeien met autisme, beleefde zij haar doorbraak naar het grote publiek. Ze won hiermee de Hebban Literatuurprijs 2018. De roman werd tevens in Duitsland uitgegeven en lovend ontvangen.
Een deel van haar werk is bewerkt voor het toneel en is verfilmd.
Zondagsleven verscheen in oktober 2020 en is het langverwachte vervolg op Zondagskind. De roman is ook goed los te lezen. Judith groeide op in Rotterdam Zuid maar woont sinds 2010 in Rockanje aan zee. Zij leeft in een roedel wolfhonden.
Achterflap:
Rinkelende telefoons, felle lampen, rumoerige collega’s én haar hond mag niet mee. Voor Jasmijn Vink, die autisme heeft, is het dagelijkse kantoorleven een ware beproeving. In Zondagsleven zoekt Jasmijn uit hoe ze, ondanks alle chaos, een veilige en overzichtelijke wereld voor zichzelf kan creëren. Hoe ze haar hoofd boven water kan houden – niet alleen op kantoor, maar ook op het turbulente pad van de liefde. Liefde voor haarzelf, voor haar hond Romy, voor de mensen om haar geen, en in het bijzonder voor die ene man die zo zijn best doet haar te begrijpen…
Mijn mening:
Wauw, dat is het eerste woord wat in me opkomt zodra ik het boek uit heb. Wat heeft Judith Visser met Zondagsleven een indrukwekkend vervolg gegeven aan Zondagskind.
De verhalen zijn los van elkaar te lezen, maar aanraden doe ik dat zeker niet. De weg die Jasmijn Vink loopt, moet je wat mij betreft vanaf haar jeugd meelopen, dat geeft na het lezen van beide boeken een prachtig beeld over het leven met autisme.
Het is bijna ongelofelijk hoe goed Judith haar eigen beperking inzichtelijk kan maken en wat ze daarbij vraagt van haar omgeving. Ze schrijft met gevoel en dat gaat haar echt keigoed af, waar het verbaal vaak spaak loopt bij autisten, kan schrijven dus een fantastische uitlaatklep zijn. Haar dierbaren weten haar te accepteren zoals ze is, daar zouden velen een voorbeeld aan moeten nemen. Wel of geen autisme is niet belangrijk als het gaat om onvoorwaardelijke liefde en het gevoel te mogen zijn wie je bent.
Het leven van Jasmijn gaat zeker niet over rozen maar op haar eigen manier ontdekt ze waar haar krachten liggen en weet ze deze om te zetten in successen.
Ik kon mij dus wel degelijk verplaatsen in een ander. Vooral op papier. Misschien zelfs wel alléén op papier. Op het moment van een daadwerkelijke interactie was het lastiger, omdat mijn hoofd op die momenten te druk bezig was met nadenken en terugpraten en luisteren en oogcontact maken en niet kapotgaan van de bijgeluiden. Maar in de veilige luwte van de nabeleving zag ik het wel. Dar wilde ik terug in de tijd gaan om het gesprek opnieuw te voeren en wél de juiste dingen te zeggen. En dat was het grote voordeel van schrijven.
Het is intens en emotioneel om te lezen hoe haar ouders en vriend intens van haar houden, dat geluk gun je iedereen. Zondagsleven wordt door Judith zelf omschreven als Autofictie, meer geschreven als een roman dan autobiografisch, superknap gedaan, zeker met autisme.
Quote van Judith: “Autisme is niet het einde van de wereld. Het is een ándere wereld. En wat ik met dit boek hoop te bereiken, is dat er meer begrip en ruimte komt voor mensen die in een andere wereld leven. We zijn allemaal uniek, of we nu wel of geen autisme hebben. Gun elkaar die verschillen. Help elkaar. Maar durf vooral ook jezelf te helpen. Dat is niet egoïstisch. Dat is cruciaal.”
En dit is precies wat ze met het schrijven van dit boek bereikt: het is mooi, intens, en leerzaam. Een aanrader voor iedereen die graag een boeiende roman leest. Het is genieten van de liefde en alles wat daarbij komt kijken.
Zondagsleven krijgt van mij 5 sterren.
Bianca
