De Nederlandse auteur Miriam Lucia deed mee aan de thriller novelle schrijfwedstrijd Zwarte sneeuw, een initiatief van uitgeverij Godijn Publishing in samenwerking met ThrillerAcademie, Schrijfjuffers en Thrillers & More. Haar verhaal David en Sara is één van de vier winnende verhalen die je vanaf 31 oktober in het 4-in-1 boek Zwarte sneeuw kunt lezen. Voor Thrillers & More schreef Miriam Lucia een column over haar schrijfervaringen.
Een blog voor Thrillers & More? Ja, dat weet ik toch. Maar ik ben toch pas in november aan de beurt? Wat zeg je, in oktober al? Oei.
En dus zit ik nu tussen de verhuisdozen achter mijn laptop om te schrijven, over schrijven.
Alleen is maar alleen
Er wordt wel eens gezegd dat schrijvers een eenzaam beroep hebben. Natuurlijk, schrijven doe je zelf, maar eenzaam kan ik het niet noemen. Althans het hoeft niet eenzaam te zijn.
In het jaar dat ‘Nederland leest’ in het teken stond van het (ultrakorte) verhaal mocht de bibliotheek waar ik werk een schrijfcursus aanbieden. Ik ben medeverantwoordelijk voor de activiteitenplanning en plande de cursus zodanig, dat ik zelf mee kon doen. Vier lessen gingen we met zes man sterk aan de slag onder leiding van een taaldocent. Het beviel ons zo goed samen, dat we in februari 2016 de Voorschotense Schrijvers Kring oprichtten en zelf verder gingen.
Iedere maand lezen we werk van elkaar, en geven feedback. Heel leuk is dat we verschillende schrijfstijlen hebben, en toch werkt het.
Om beter in schrijven te worden heb ik diverse workshops gevolgd.
Maar waar ik echt naar op zoek ging was rust om te schrijven, in een inspirerende omgeving. Nu heb ik lieve vrienden met een prachtig landgoed in Italië en schrijvende vriendinnen, dus kwam ik op het idee hen kennis te laten maken met elkaar. Daaruit vloeiden heerlijke schrijfvakanties op Montesoffio. Moordwijf Marlen Visser gaf in de ochtend workshops, of je nam deel aan een schrijfretraite. Ik maakte in zo’n week echt meters. Alleen (even weg van de drukte van thuis en werk), maar zeker niet eenzaam doordat je omringd bent door gelijkgestemden.
Ik heb me als schrijver nooit eenzaam gevoeld. Je ontmoet bij lezingen, workshops en schrijfvakanties zoveel leuke mensen. En iedere keer is er weer een andere dynamiek in zo’n groep.
Puppy Love
Ik schrijf al langer. Misschien ken jij dat zelf ook wel, dat je als kind al blij werd dat je weer een opstel mocht schrijven. Later, als prille tiener, schreef ik dagboeken vol. Met mijn popidolen (The Osmond Brothers, wie kent ze niet) beleefde ik in talloze schriften met eindeloze verhalen de prachtigste avonturen. Ik heb het allemaal weggegooid, ook latere, meer serieuze, verhalen. Daarvoor heeft Moordwijf Liesbeth van Kempen, die al ongeveer 30 jaar een goede vriendin van mij is, me ontzettend op mijn kop gegeven. Ik heb beloofd nooit meer iets weg te gooien. Ik schreef nog steeds veel, maar bij een eerste keer meedoen aan een wedstrijd in 2014 werd mijn verhaal uitgekozen om in een bundel te komen. Wat was ik trots, en wat was het leuk om mijn naam te zien staan tussen die andere schrijvers van verhalen.
Mijn hoofd is nooit leeg, ik doe veel dingen, en die wil ik allemaal goed doen.
Ik merkte dat ik, vanaf het moment dat ik het niet meer alleen deed, ging groeien. Het is heel fijn om te horen wat een ander van jouw verhaal vindt, goed of slecht. Je doet ermee wat je zelf wilt, want het blijft altijd nog wel jouw verhaal. Ik doe er bijna altijd wel wat mee doe, en het helpt. Ondertussen zijn er vijf verhalen en een gedicht van mijn hand gepubliceerd. Ik kan het niet helpen; zoiets smaakt naar meer. Het motto van de schrijfkring is ook niet voor niets ‘omdat we niet kunnen stoppen met schrijven.’
Oefenboek
Sinds 2014 ben ik ook al bezig met een boek. Ruim 85.000 woorden telt het, maar het ligt in de ijskast. Voor mij is de tijd nog niet daar om er iets mee te doen. Het is wel bekeken door een bevriend uitgever, en die heeft me waardevolle tips gegeven over hoe het misschien beter kan. Naar aanleiding daarvan heb ik een compleet nieuw begin geschreven waar ik heel blij van werd. Ooit ga ik er weer wat mee doen, maar nu even niet. Ik noem het mijn oefenboek, maar ik voel dat wat ik erover in mijn hoofd heb, er nog een keer uit moet.
Werk en privé slokken heel veel tijd op. Ik slaap dan ook heel weinig om het maximale uit een dag te halen. Ik teer al jaren op zo’n 5 á 6 uur slaap per nacht. Mijn hoofd is nooit leeg, ik doe veel dingen, en die wil ik allemaal goed doen. Dat boek is nog niet goed genoeg, dat heeft wat meer tijd nodig.
Hoeveel keer is scheepsrecht?
Ondertussen doe ik nog steeds graag mee aan schrijfwedstrijden. Die leiden natuurlijk ook af van je andere schrijfsels, maar het is zo leuk om te doen. En dus ook al zes keer met succes.
Deze zevende keer is tot nu toe echt de kroon op mijn werk. Hoe ontzettend gaaf is het dat je thrillernovelle uitgegeven wordt in een 4-in-1-boek!
Ik was al begonnen met het schrijven van ‘David en Sara’, toen ik de schrijfwedstrijd Zwarte Sneeuw van Godijn Publishing tegenkwam. Dat voelde voor mij als een mooie tussenstap. Geen kort of iets langer verhaal, ook nog geen dik boek, maar een novelle. Dat leek me een leuke uitdaging.
Ik legde het voor aan mijn schrijfclub. Dat wat ik tot dan toen geschreven had, en waarvan ik dacht dat ik het thema er nog wel in kon schrijven, werd met gemengde gevoelens ontvangen. Ze vonden het verhaal misschien iets te heftig voor sommige lezers, en vroegen zich af hoe de uitgever het onderwerp zou ontvangen. Ikzelf vond mijn begin subtiel schokkend, maar wist ook al dat niet het hele stuk zo zou blijven. Er moest meer in. En dat heb ik geprobeerd.
Toen ik dan eindelijk te horen kreeg dat ik op de longlist stond met mijn verhaal en tijdens een spannende high tea een prachtig juryrapport te horen kreeg, wist ik niet wat me overkwam. Andere deelnemers vertelden mij dat zij daarna al gelijk door hadden dat ik wel dat felbegeerde auteurscontract voor het boek zou krijgen en hebben moeten lachen om mijn verbaasde blik. Het was me echt gelukt. David en Sara werd ‘beklemmend, af en toe vertederend en aangrijpend’ genoemd, ‘een intens verhaal dat raakt op vele fronten.’ Ik kon en kan het soms nog steeds niet echt geloven, dat ik straks met drie geweldige andere verhalen in een boek sta.
Ik kan niet stoppen met schrijven
Typen op Texel
En dan te bedenken dat ik ongeveer de helft van het verhaal pas half april in een dag of zes op Texel heb geschreven. Tijdens een alternatieve schrijfvakantie, in verband met Corona, op een verlaten Texel, samen met schrijfvriendin Annet Hulst in een huisje van haar ouders. De buurvrouw had nog aan haar ouders gevraagd of wij soms erg bang van Corona waren, omdat ze ons altijd maar binnen zag zitten. Maar wij zaten daar heerlijk te schrijven, ieder aan haar eigen project. Vanaf het ontbijt tot aan de (meestal late) lunch. Daarna gingen we op pad. Wandelen of fietsen over het bizar stille eiland. Wanneer maak je dat nou mee? Na de borrel en diner in korte broek in de tuin gingen we vaak nog even door met ons werk, om rond de klok van tien aan ons tweevrouwsterk ‘schrijfcafé’ deel te nemen. Lekker de dag doorpraten en sparren over onze verhalen. Als ik niet naar Texel mee had kunnen gaan vraag ik me af of het verhaal wel op tijd af was geweest. Hoe bijzonder kunnen dingen soms lopen.
Ik kan niet stoppen met schrijven
Natuurlijk zit ik op dit moment zeker niet stil. Na en tijdens de redactieronde van Zwarte Sneeuw en ook nog midden in mijn verhuizing heb ik alweer meegedaan met de volgende schrijfwedstrijd. Opnieuw vind ik het heel spannend dat ik op de longlist van ‘Een zwarte roos op het plein’ sta. Tijdens het Schrijfevent Boek 10 van Godijn Publishing hoor ik of ik wellicht ook de shortlist haal. Heerlijk die spanning!
De toekomst?
Ik hoop dat het ijskastboek nog eens gaat ontdooien en er zitten diverse andere ideeën in mijn hoofd.
Vanuit mijn werk in de bibliotheek volg ik op dit moment de cursus ‘Leer kinderen creatief schrijven’. Ik wil kinderen graag het plezier in lezen brengen door op een andere manier hen met taal bezig te laten zijn. Wie weet wat voor potentiële schrijvers daartussen zitten. Als ze eerst maar eens gaan lezen. Een kort verhaal of gedicht, een novelle of een boek. Maar nog even niet die van mij ?
Miriam Lucia brengt, vanuit haar functie bij de bibliotheek, met verve haar liefde voor het lezen van boeken over aan de basisschoolkinderen van Voorschoten. Miriam heeft meerdere schrijfcursussen gevolgd en is lid van de Voorschotense Schrijvers Kring. Ze schrijft graag korte verhalen en doet regelmatig mee met schrijfwedstrijden. Inmiddels zijn er vijf verhalen
van haar hand gepubliceerd, en ook een gedicht kreeg een plek in een bundel. Miriam Lucia Miriam Lucia Miriam Lucia
De boekpresentatie van Zwarte sneeuw vindt plaats op 31 oktober. Zwarte sneeuw is binnenkort verkrijgbaar bij Godijn Publishing en de (online) boekhandels als paperback, e-book en luisterboek. Volg de ontwikkelingen van Jacob Dens en de andere schrijvers ook via Facebook: https://www.facebook.com/sneeuwzwart/
Lees hier ook de column van mede auteur van Zwarte sneeuw Luc Vos
Lees hier ook de column van mede auteur van Zwarte sneeuw Jacob Dens
Lees hier ook de column van mede auteur van Zwarte sneeuw Annemarie Ros
