De Nederlandse auteur Annemarie Ros deed mee aan de thriller novelle schrijfwedstrijd Zwarte sneeuw, een initiatief van uitgeverij Godijn Publishing in samenwerking met ThrillerAcademie, Schrijfjuffers en Thrillers & More. Haar verhaal Altijd rustig blijven is één van de vier winnende verhalen die je vanaf 31 oktober in het 4-in-1 boek Zwarte sneeuw kunt lezen. Voor Thrillers & More schreef Annemarie Ros een column over haar schrijfervaringen.
Kill your darlings
Toen ik voor het eerst de oproep voor de schrijfwedstrijd Zwarte Sneeuw zag, was ik gelijk verkocht. Hier wilde ik wel aan meedoen! Maar had ik er de tijd voor? In het najaar van 2019 was ik al lekker bezig met een schrijfcursus, twee schrijfgroepen, mijn eigen boek … En dan ook nog een thrillernovelle schrijven? Van 20.000 tot 25.000 woorden? Eh …
Midden januari van dit jaar ging ik met twee (schrijf-) vriendinnen op schrijfretraite naar Maastricht. Vier dagen alleen maar schrijven en elkaar stimuleren, enthousiasmeren en feedback geven. Doel: op zondagmiddag voor de terugreis de eerste 5.000 woorden op papier. Poeh, nog een hele opgave, zeker als je het niet kan laten om ook nog ander werk mee te nemen. Gelukkig vlogen de eerste woorden van de proloog gelijk op papier en zat ik meteen goed in het verhaal. Zenuwachtig liet ik die eerste bladzijde aan mijn vriendinnen lezen. Ze waren enthousiast en kwamen met goede feedback, waarmee ik verder kon. Hup, een schop onder de kont en schijven, schrijven, schrijven!
Ik vind het altijd heel bijzonder om te zien hoe zo’n schrijfproces in zijn werk gaat. In het prille begin was mijn hoofdpersonage volwassen, fantaseerde ik nog over haar beroep, was ze getrouwd of niet? Maar plotseling was het ochtend, werd ze wakker gemaakt door haar moeder en zat ze in de eindexamenklas.
Zeer voldaan ging ik die zondag naar huis – alle drie trouwens – de eerste 5.000 woorden zaten in the pocket! Het begin stond goed op papier, ik had een vaag begrip over hoe het verder moest gaan en het einde had ik haarscherp voor ogen. Niet wetende dat dat einde toch nog flink zou veranderen.
Maar dan. Dan ben je thuis, word je opgeslokt door de dagelijkse dingen, je verplichtingen en moet je weer tijd zoeken voor je project. Terwijl ik ook nog bezig was met die schrijfcursus, die schrijfgroepen en dat ene boek. Maar Zwarte Sneeuw bleef aan me trekken. De andere projecten moesten maar ‘even’ wachten. Iedere dag achter de laptop, zoveel als ik kon, ik voelde me zowaar een echte schrijver. Mijn twee schrijfvriendinnen bleven me trouw en gaven feedback als ik weer een hoofdstuk inleverde. Ze kwamen met leuke suggesties, waarvan sommige het verhaal ook gehaald hebben. Tot het moment dat je vastloopt en weliswaar weet wat er in het volgende hoofdstuk gebeurt, maar je geen flauw idee hebt hoe je daar moet komen. Tja, wat doe je dan? Dan ga je boodschappen doen.
ja, pa en ma, ik schijn nog dialect in mijn schrijven te verwerken zonder dat ik het weet
Het fijne van boodschappen doen, is dat je even loskomt van je verhaal. Althans, dat denk je. Want je zit nog geen vijf minuten in de auto of je slaat je hand stuk op het stuur, omdat je ineens die ene ingeving hebt waardoor je verhaal weer gaat ‘lopen’. En dan moet je dus nog naar de supermarkt. Zal ik terugkeren, of …? Nee, we moeten vanavond toch eten. Dus vergeet je de aardappels, maar haal je wel het vlees en de groenten en vraag je je man om nog even bananen te halen. Want, ik zit inmiddels weer achter mijn laptop, dat ene hoofdstuk af te schrijven zodat het weer klopt met het hoofdstuk daarna.
Als dan eindelijk de eerste versie klaar is nadat je hebt geschreven, geschrapt, verbeterd en geploeterd, dan is het klaar om naar de eerste lezers te gaan. Ik heb drie vaste lezers, al sinds mijn eerste verhalen die ik – of Sam Jacobs – op papier heb gezet. Alle drie verwoede lezers en een van hen een voormalig schooljuf. Iedere keer komen ze trouw met goede feedback, waar ik wat mee kan. Halen ze mijn Drentse dialect eruit (ja, pa en ma, ik schijn nog dialect in mijn schrijven te verwerken zonder dat ik het weet) en gebruikt de voormalig schooljuf nog steeds haar rode pen. Inmiddels zijn mijn medecursisten van die ene schrijfcursus ook nieuwsgierig geworden naar Zwarte Sneeuw en willen ze ook meelezen. Zo hoop ik maar dat mijn tekst steeds beter wordt en de meeste fouten eruit gaan. Uiteindelijk kies ik ervoor om het nog even langs een redactiebureau te sturen. En dan komt het …
Dat laatste hoofdstuk
Je laatste hoofdstuk is niet goed genoeg, die moet veel sterker. Kill your darlings, haal ze eruit. En nog een aantal opmerkingen (ook positief gelukkig). Tja, dat laatste hoofdstuk. Eerst overleg met mijn lezers. Wat vinden jullie daarvan? Ja, er zit wel wat in … Maar dan verdwijnt mijn juist zo mooi opgezette structuur, sputter ik tegen. Ik had het toch zo goed uitgedacht … Wat nu!
Toch ga ik aan de slag met dat laatste hoofdstuk. Als ik dit toevoeg en hier wat aanpas, dit kan blijven staan en dan behoud ik toch … Opeens was dat laatste hoofdstuk bijna drie keer zo lang. En bleef mijn vooropgezette plan intact. Maar de deadline komt snel dichterbij! Manlief ingeschakeld voor de laatste spelfouten en gelukkig haalde hij er nog enkele uit. Maandagochtend om negen uur was de deadline, maar de zondagavond ervoor al ingeleverd! En dan begint het wachten …
De shortlist, die o, zo spannende shortlist. Eerst zouden alle namen op een dinsdag bekend worden gemaakt. Gelukkig, dan ben je er maar vanaf. Toen werden plotseling de tien winnende namen op tien achtereenvolgende werkdagen bekendgemaakt. Op Facebook. Vreselijk. De eerste dag zit je honderd keer de pagina te verversen, totdat je de eerste naam ziet staan. Uiteraard niet de jouwe. Natuurlijk niet de jouwe. Wat had je dan gedacht? Dat je zo goed zou zijn om bij de eerste tien te zitten? Doe normaal! De tweede dag kijk je wat minder vaak op Facebook. Weer een andere naam. Zie je wel. Het wordt hem niet. Leuk geprobeerd, Annemarie. Het wordt tijd om echt werk te zoeken. Maar dan is het maandag. Niet vergeten om de fysiotherapeut op tijd af te zeggen, anders moet je betalen. Opeens is mijn naam getagd door ene Ronald van Assen. Zat hij niet in de jury van Zwarte Sneeuw? Ik open mijn Facebook en zie mijn naam staan. Ik zit bij de laatste tien! Zowaar! Gelijk de telefoon pakken – o nee, die had ik al in mijn hand – en iedereen bellen. Ook mijn familie. Die wist tot voor kort nog niet eens dat ik bezig was met schrijven! Mijn man had in zijn aanstekelijke enthousiasme zijn mond al een keer voorbijgepraat bij mijn zus en haar gezin. Die waren dus al op de hoogte en vierden het met me mee. Mijn ouders wisten nog van niks, maar waren ook erg enthousiast. Die Annemarie. Stiekem aan het schrijven en niks vertellen. De eerstvolgende keer dat ik ze zag, heb ik gelijk mijn verhalenbundels voor ze meegenomen, waarin al een paar verhalen van mij (of toch Sam Jacobs?) staan. Voor Zwarte Sneeuw moeten we nog even wachten.
Het wordt tijd dat ik de titel van mijn verhaal eer aandoe.
Dan de high tea. Lekker een uurtje jezelf volproppen met heerlijke hapjes, weggespoeld met verrukkelijke thee en ondertussen zit je jezelf te verbijten, want wanneer komt die uitslag nou, schiet toch eens op! Zit ik bij de nummers vijf tot en met tien en krijg ik mijn eigen e-book en luisterboek? Of zit ik toch …? Hop, nog maar weer een scone, en o, ja hoor, wat is die brownie lekker. Kom nu maar door met die uitslag. De eerste drie namen zijn genoemd, de eerste ticket voor het boek is al vergeven aan Luc Vos. Dan blijven Maartje Cooijman en ik over. Maar o, het juryrapport van Maartje was zo lovend! En dan, toch nog onverwacht, loopt diezelfde Ronald van Assen op je af en overhandigt jou het felbegeerde boekcontract. Ja, toch! Hoe is het mogelijk. Ik schijn nogal verbaasd te hebben gekeken …
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en zit ik weer in ons huis in Maastricht. De cirkel is rond. Hier is het verhaal geboren en hier heb ik gisteren de laatste hand gelegd aan nog wat eindredactie. Want 31 oktober aanstaande is de lancering al. Ik kan niet wachten. Mijn eerste boek onder mijn eigen naam. Het wordt tijd dat ik de titel van mijn verhaal eer aandoe.”
In september 2016 volgt Annemarie Ros een cursus schrijven bij Elly Godijn in de Blauwe Schuit te Hoorn. Sindsdien heeft ze meegedaan aan allerlei verhalenbundels onder haar pseudoniem Sam Jacobs en geniet ze volop van het schrijven. In 2020 trekt ze de stoute schoenen aan en doet ze voor het eerst mee aan een schrijfwedstrijd, waarmee ze een boekpublicatie wint met haar thrillernovelle Altijd rustig blijven voor Zwarte Sneeuw. Met dit boek neemt ze de stap om voor het eerst onder haar eigen naam te schrijven.
Momenteel werkt ze aan haar eerste boek: een spannende historische roman dat zich afspeelt in Groningen, haar voormalige studentenstad. In de toekomst hoopt ze haar verleden (gepromoveerd mediëvist Engelse literatuur) met het heden (schrijverschap) te kunnen combineren en meer historische verhalen te produceren.
Publicaties van Annemarie Ros bij Godijn Publishing:
- Zwarte Sneeuw – Altijd rustig blijven – thrillernovelle – 31 oktober 2020
- Mijn andere ik – Tennisschoenen | Maskerade | Postcodeloterij (2020/2021 volgt)
- Et in ventum – Raeven | Dubbel Martelaarschap (2020)
- 18 Verloren Zielen – Holle weg (2019)
- Stilte versus storm – 1381 | Eindelijk vrij | Achter de geraniums | De erfenis (2019)
- 19x Soms Niet – Bertje (2018)
Annemarie Ros Annemarie Ros Annemarie Ros
De boekpresentatie van Zwarte sneeuw vindt plaats op 31 oktober. Zwarte sneeuw is binnenkort verkrijgbaar bij Godijn Publishing en de (online) boekhandels als paperback, e-book en luisterboek. Volg de ontwikkelingen van Jacob Dens en de andere schrijvers ook via Facebook: https://www.facebook.com/sneeuwzwart/
Lees hier ook de column van mede auteur van Zwarte sneeuw Luc Vos
Lees hier ook de column van mede auteur van Zwarte sneeuw Jacob Dens
