Het duister - Amy Engel (duo-recensie)

Titel: Het duister
Auteur: Amy Engel
Genre: Thriller
Uitgever: Boekerij
Vertaling: Sabine Mutsaers
Publicatiedatum: augustus 2020
Aantal bladzijdes: 236
Recensie: Bianca & Yfke

Auteur
Amy Engel werkte als strafrechtadvocaat voor ze zich fulltime op schrijven richtte. Inmiddels is ze een #1 bestsellerauteur en worden haar literaire thrillers vergeleken met het werk van Gillian Flynn en Emma Cline. Ze woont met haar gezin in Missouri.

Achterflap
In een van de armste gebieden in de Verenigde Staten, het Ozarkgebergte in de staat Missouri, worden twee twaalfjarige meisjes dood gevonden op een speelplaats. Een van hen is Junie, de dochter van Eve Taggert. Eve is white trash en is zelf in pure armoede grootgebracht door een keiharde moeder. Ze heeft er alles aan gedaan om Junie een beter leven te geven, maar tevergeefs. Het enige wat Eve nu nog kan doen, is Junie een waardige nagedachtenis gunnen.

Eve en haar dochter werden gezien als uitschot en dus wordt de moord niet serieus genomen door de plaatselijke sheriff. Wanhopig van verdriet besluit Eve op eigen houtje de dader te vinden. Het pad naar gerechtigheid leidt haar van de duisterste krochten van de stad naar de uitgestrekte bossen en – nog angstaanjagender – terug naar de trailer van haar eigen moeder voor een allerlaatste harde les.

Bianca: Het duister is een spannend boek in de zin van dan het onder je huid kruipt, het is spanning waarin vooral veel gevoel is gelegd. Als je houdt van spanning met actie en bloederigheid moet je Het duister links laten liggen.
Yfke: In mijn optiek is Het duister meer literair dan thriller, omdat het wel gaat om de zoektocht naar de moordenaar van Eve’s dochter, maar de nadruk vooral ligt op Eve’s gevoelens en psychologie.

Bianca: De weg die Eve gaat om de moordenaar van haar dochter te vinden is op indrukwekkende manier uitgewerkt. Als lezer ben je getuige van een emotioneel gevecht naar gerechtigheid. Een psychologische thriller waarin vooral het hoofdpersonage Eve centraal staat.
Yfke: Engel heeft ervoor gekozen om het verhaal vanuit Eve’s perspectief te vertellen en zich ook vooral op haar personage te concentreren. Daardoor krijgt de zoektocht naar de moordenaar van haar dochter naar mijn idee soms iets te weinig aandacht.

Bianca: Eve is een bijzondere vrouw. Ze is in armoede opgegroeid en haar eigen moeder heeft in de opvoeding veel steken laten vallen. De moeder–dochterrelatie loopt als een rode draad door het verhaal. Wanneer Eve zelf een dochter krijgt neemt ze rigoureuze besluiten, ze neemt zichzelf voor om Junie te beschermen en vooral liefde te geven. Wanneer Junie vermoord wordt, komt er in Eve een ware strijder naar boven. Ze wil koste wat kost de dader vinden. Eve wordt zo realistisch neergezet dat ik meerdere keren kippenvel krijg; de ellende, de kleine positieve strohalmen waar ze zich aan vastklampt, het doorzettingsvermogen en vooral de vechtlust raken mij in mijn eigen moederhart.
Yfke: Na de moord op haar dochter en diens vriendinnetje maakt Eve een keus: in plaats van zich door rouw te laten overweldigen, neemt ze het heft in eigen handen. Ik houd van personages die rauw en krachtig zijn en Eve is dat zeker. Door haar herinneringen, haar keuzes als moeder en het gemis van haar dochter word je door haar en het boek geraakt.

De ondersteunende personages daarentegen zijn veel minder uitgewerkt, wat er wel voor zorgde dat ik minder met deze personages had.

Bianca: De schrijfstijl van Amy Engel heeft mij weten te raken. Zij weet haar lezers op emotionele wijze het verhaal in te trekken waardoor je enorm mee gaat leven met Eve en hetgeen zij allemaal te verwerken krijgt.

De gebeurtenissen zijn bizar, verschrikkelijk en haar keuzes ingrijpend maar oh zo begrijpelijk. Ik ben geraakt door haar lef.

Yfke: Bij de proloog (getiteld Het Einde) van Het Duister had Amy Engel me met haar schrijfstijl al te pakken. Vaak zijn dit soort prologen bedoeld om spanning en mysterie te creëren, maar door dit proloog werd ik juist ontroerd. Ook in de rest van het boek weet Engel je via Eve te raken en mee te nemen in het verhaal. Bij de andere personages doet ze dit echter niet, wat ik toch een gebrek vind.

Bianca: Op de ontknoping volgt een kort hoofdstuk waar het leven mee begonnen is, dit is pakkend. Verder is het een ontknoping die je doet huiveren, je voelt zo intens mee met de keuzes die gemaakt worden.

Yfke: De ontknoping gaat voor mijn gevoel hier en daar te snel, ik mis er wat gevoel bij, denk ik. De epiloog, Het Begin, is passend; een goede afsluiting die je in een paar pagina’s laat zien dat trauma’s die voorgaande generaties niet verwerken, worden doorgegeven aan de volgende.

Bianca
Spanning: 4
Plot: 4
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 4
Psychologie: 5

Score van Bianca: