Titel: De anderen 
Auteur: C.J. Tudor
Genre: Thriller
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers B.V.
Vertaling: Erica Feberwee
Publicatiedatum: Juni 2020
Aantal bladzijden: 320
Recensie: Danielle
Auteur:
C.J. Tudor werd geboren in Salisbury en groeide op in Nottingham, waar ze nog steeds woont met haar partner en dochter. Ze stopte op haar zestiende met school en had daarna diverse baantjes, waaronder winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voice-over. De Krijtman was haar thrillerdebuut. Het boek was reeds voor verschijnen een internationale sensatie: de vertaalrechten werden binnen een paar weken aan maar liefst 39 landen verkocht. Met De terugkeer werd het vervolg van haar succes voortgezet, waarbij de cover weer op een hele interessante kinderlijke wijze is weergegeven maar toch weer het mysterieuze uitstraalt zoals ook bij De krijtman het geval was.
Met haar derde boek De Anderen is de cover zeker indrukwekkend te noemen.
Achterflap:
Als hij naar huis rijdt, ziet Gabe opeens het gezichtje van een meisje achter het raam van een andere auto. Haar lippen vormen één woord: ‘Papa.’ Het is zijn vijfjarige dochter Izzy. Daarna ziet hij haar nooit meer.
Drie jaar later rijdt Gabe elke dag op en neer op diezelfde weg, op zoek naar de auto die zijn dochter wegvoerde. Hij weigert de hoop op te geven, zelfs al geloven de meeste mensen in zijn omgeving niet meer dat Izzy nog leeft.
Fran en haar dochter Alice bevinden zich ook op die snelweg. Zij zijn niet op zoek, ze zijn op de vlucht. Ze proberen de mensen die hen pijn willen doen telkens één stap voor te blijven. Want Fran kent de waarheid. Zij weet wat er gebeurd is met Gabes dochter. Zij weet wie er verantwoordelijk is. En ze weet wat ze zullen doen als ze haar en Alice zullen vinden…
Mijn mening:
Het mysterie begint meteen als je het eerste stukje hebt gelezen. Wie is het bleke meisje in die witte kamer?
Vervolgens stap je de auto van Gabe die op dat moment, voor zover mogelijk, zijn leventje aardig op een rijtje heeft. Vervolgens komt er een telefoontje waarna zijn hele leven in stort.
Snel maak je de overstap naar het leven van nu, waarbij je Gabe volgt die, door het verlies van zijn vrouw en dochter, een levenloos bestaan lijdt. De zoektocht naar zijn dochter Izzy, waarvan hij er zeker van is dat ze nog leeft, vult zijn leven.
Wanneer een dierbare wordt vermist, is wie achterblijft veroordeeld tot een vorm van gevangenschap, tot opsluiting in een vreemd en somber oord waar hoop zwak aan de horizon glinstert en waar verdriet en wanhoop als aasgieren rondcirkelen.
We maken verder in het verhaal kennis met Fran en haar dochter Alice die continu op de vlucht zijn, maar voor wat en wie is niet helemaal duidelijk. Katie, de serveerster van het restaurant waar Gabe zijn koffie drinkt en een Samaritaan die telkens tevoorschijn komt wanneer je hem niet verwacht. Alsof hij de beschermengel vormt van Gabe.
En ondanks dat de personages allemaal vrij oppervlakkig voorbij komen hangt er toch een mysterieuze sfeer in het verhaal want: wie zijn ‘de Anderen’?
Tudor weet er weer voor te zorgen dat je aan het boek gekluisterd blijft. Geen moment heb je de behoefte om het verhaal los te laten. Zeker krijg je al vrij snel het idee wat er daadwerkelijk gebeurd is op de beruchte dag dat Gabe zowel zijn vrouw als zijn kind verloor, maar het onderhuidse gevoel die Tudor erin weet te leggen is van topniveau.
Wie haar andere boeken heeft gelezen, zal zeker het patroon herkennen van haar schrijfstijl en wordt dan ook met haar derde boek absoluut niet teleurgesteld.
Langzaam word je naar het einde toe gevoerd met een bijzondere omwenteling qua genre wat betreft de afhandeling van het geheel. Dit is misschien in de aanloop van haar vierde boek een test of dit aanslaat bij de lezers. We zullen het in februari 2021 komen te weten want dan staat haar vierde boek op de planning, Brandende meisjes. Zeker is wel dat het onderwerp over het verlies van een kind een heel zwaar emotioneel aspect met zich meedraagt in het verhaal en dat dit je niet loslaat totdat je het boek uit hebt. De brok in je keel is voelbaar.
Zolang nog iemand naar je zoekt, ben je nog niet echt verloren. Je bent alleen nog niet gevonden.
Ik geef De Anderen 5 sterren
Danielle
