Eerder dit jaar verscheen bij uitgeverij HarperCollins de nieuwe thriller van Karin Slaughter. Verzwegen is het tiende deel in Will Trent-reeks en tevens haar twintigste boek. Wij namen contact op met Karin om te vragen hoe zij dit jubileumjaar doorkomt.
Foto credit: Alison Rosa
Hoi Karin,
Om te beginnen van harte gefeliciteerd met de verschijning van je nieuwste thriller, Verzwegen, een nieuw deel in de Will Trent en Sara Linton-reeks!
Hoe gaat het met je? En met je katten? Zijn die je nog niet beu nu je thuis moet blijven? ? Hoe beleef jij de coronatijd?
Het gaat heel goed met mij. Ik wist niet dat mijn levensstijl een naam had, en dat die naam Quarantaine is. Behalve zien hoe gruwelijk anderen erdoor getroffen worden – ze verliezen hun banen, hun levens, hun familieleden – heb ik persoonlijk niets om over te klagen. De katten zijn me inmiddels wel zat. Ze kijken steeds naar mijn koffers met zo’n air van ‘Wat is dit? Waarom ga je niet weg? We snappen er niks van’. En het meest spannende is dat we nu een Havik in de achtertuin hebben. Hij heeft al veel eekhoorns vermoord en ze drijvend in de fontein bij de keuken achtergelaten.
We hebben pas je nieuwste creatie gelezen en we hopen dat we je wat vragen mogen stellen.
Wat heeft je ooit doen besluiten om de Sara Linton-reeks en de Will Trent-reeks te laten samenvloeien?
Het korte antwoord is dat Sara en Jeffrey te gelukkig waren, en gelukkige mensen zijn niet boeiend om over te lezen. Ik wilde iets anders en ik wilde verhalen schrijven die buiten Grant County speelden. Voor het vierde boek in de Grant County-serie begon ik te denken over het bouwen van een wereld waarin Sara (en soms Lena) kon opbloeien. Daarom creëerde ik de Will Trent-reeks. Ik wist dat Sara er uiteindelijk van deel uit ging maken. En ik wilde van Will het type man maken waar Sara in geïnteresseerd kon raken.
Cover ontwerp: Marry van Baar
Waarom heb je ervoor gekozen om Jeffrey Tolliver in dit verhaal weer een rol te laten spelen? Hoe was het om na zoveel jaren weer over hem te schrijven?
Het was heel leuk om over hem te schrijven. Eerder schreef ik over hem in een kort verhaal dat ik samen met de Amerikaanse auteur Michael Koryta schreef. Ik wilde schrijven over de relatie tussen Jeffrey en Sara tijdens een periode waar ik nog niet over geschreven had – ongeveer een jaar na hun scheiding, wanneer ze nog heel kwaad op hem is. Dat leek me heel leuk om in mijn twintigste boek te doen – als een soort samenvatting van waar ze toen waren en waar ze nu zijn. Omdat je in dit boek kunt zien dat Sara zich bewust is van de fouten die ze met Jeffrey maakte en dat ze probeert die niet opnieuw te maken met Will. Dat voelde als een belangrijk verhaal om te vertellen.
De manier waarop in Verzwegen het heden en verleden met elkaar verweven waren, vond ik erg goed uitgewerkt en uitgedacht. Het werkt goed, ondanks dat je wat hebt ‘gesmokkeld’ in de verhaallijn en met het tijdspad in vergelijking met de Grant County-reeks. Waarom heb je deze keuze gemaakt? Ben je niet bang dat er lezers zullen zijn die juist hierover gaan vallen?
Ik maak me nooit zorgen over lezers die over kleine details vallen, zolang ik een goed verhaal kan vertellen. Lezers kunnen heel vergevingsgezind zijn. En ik heb in een aan het begin geplaatste disclaimer uitgelegd dat ik in dit verhaal met de tijdlijn speel. Dat heb ik gedaan omdat het me te afleidend leek om een boek te lezen waarin niemand een mobiele telefoon heeft. In die tijd gebruikten mensen faxapparaten. Ze reden in automodellen die al jaren niet meer gemaakt worden. Ik wilde niet dat die kleine details de lezer uit het verhaal zouden halen. Bovendien heb ik Sara in de loop der jaren dan wel veel vreselijke dingen aangedaan, haar 40 laten worden gaat me te ver.
Waar zit voor jou het grootste verschil tussen Will en Jeffrey? Waarom heb je ervoor gekozen de personages zo verschillend te maken, maar wel beide zo geliefd bij Sara?
Dat was heel belangrijk voor me, zeker nu ik hen in hetzelfde boek schreef, om duidelijk te maken dat het heel verschillende mensen zijn. Een ding dat ze gemeen hebben en wat Sara in hen aantrekt, is hun morele kompas – ze willen allebei doen wat juist is. Het wordt het beste samengevat wanneer Sara aan de twee mannen denkt en ze zegt dat er honderden vrouwen zijn die net zo intens van Jeffrey kunnen houden als zij deed, maar dat zij de enige vrouw ter wereld is die van Will kan houden zoals hij verdient. Die tekst zinderde echt na bij mij en laat het verschil tussen de twee zien. Jeffrey verwacht dat iedereen hem geweldig en interessant vindt en hem ziet als een leider. En Will is de jongen die op het feest in een hoekje de hond staat te aaien.
Naarmate de serie met Will Trent vordert, merk je dat Will steeds meer iets van zichzelf blootgeeft, al blijft hij tegenover Sara nog steeds onzeker en vinden ze het moeilijk om met elkaar te praten over problemen. Will denkt altijd dat het aan hem ligt als ze een meningsverschil of ‘probleem’ hebben. Komt er nog een keer een moment waarop Will meer in zichzelf gelooft en hij zich volledig openstelt voor Sara? Waarom wel/niet? Of zou dit het einde van de serie betekenen?
In dit boek zegt hij tegen haar, ‘Hier trek ik de grens’. En zij is van slag, omdat zij meestal degene is die boos is op hem. Doordat de situatie nu omgekeerd is, raakt ze van slag. Ik denk niet dat zoiets het einde van de serie zou zijn. Relaties hebben een bepaald onzekerheidspercentage, denk ik, een percentage geluk en ook een percentage irritatie. Soms zijn die percentages voor iedereen gelijk. Soms heeft de een er meer van dan de ander.
Ik vind Faith een super personage. Ruwe bolster, blanke pit. Ik heb ook veel respect voor de manier waarop ze met alles omgaat: een veeleisende baan, diabetes, alleenstaande moeder zijn van een puberende, studerende zoon en een eigenwijze peuter. Komt Faith ooit de ware tegen? (Ik gun het haar zo!)
Ik denk dat ze de ware al een paar keer ontmoet heeft, maar het steeds heeft verpest. Ze wil overal de controle over hebben. Maar in Laatste Weduwe ontmoet ze een man en – dit weet niemand – ze spreekt in het geheim ook met hem af. In een toekomstig boek horen we daar misschien meer over.
In (bijna) alle boeken zitten maatschappelijke thema’s zoals de onderdrukking van vrouwen verwerkt. Waarom vind je het zo belangrijk om zulke onderwerpen als leidraad te gebruiken in je boeken?
Ik vind het belangrijk om allerlei verschillende typen vrouwen te laten zien. Faith is de werkende moeder. Sara is een arts die zo haar eigen problemen heeft als vrouw in haar vakgebied. Lena is iemand voor wie het absoluut gevoelig ligt wat een goede politieagent is. Ik schrijf graag over die diversiteit onder vrouwen die echte problemen hebben, net zoals mijn lezers die hebben. Dat maakt ze interessant, vind ik. Het feit dat het geen superhelden zijn en dat ze echte problemen hebben, zoals hoe Sara met haar familie omgaat. Of Faith met haar zoon en peuter. Of Lena met de chaos die ze creëert. Amanda is ook geweldig, want elke vrouw kent wel een ‘Amanda’, die de top bereikt, de ladder beklommen heeft en vervolgens iedereen die haar probeert te volgen naar beneden trapt. Met deze realistische vrouwen zie je de goede en slechte kanten van succesvol zijn als vrouw.
Het volgende boek wordt een standalone, heb ik begrepen. Krijgen we daarna weer een nieuwe Will Trent? Heb je al een idee voor een plot voor een volgend deel in de serie?
Zeker. Ik heb zitten denken over het volgende boek over Will en Sara. Het zal waarschijnlijk draaien om iets in Faiths leven dat de mist in gaat.
Kun je al iets verklappen over je nieuwste boek?
Het is een standalone. De hoofdpersoon is een advocaat. Er gaat iemand dood. En meer ga ik jullie niet vertellen.
Denk je ooit wel eens aan het schrijven van een nieuwe serie?
Ik denk dat als ik een nieuwe serie zou willen schrijven, ik het al gedaan had. Ik heb er de juiste personages nog niet voor. Maar wat series betreft geniet ik van het schrijven van de boeken over Will en Sara, dus dat blijf ik doen. En m’n standalones houden me bezig wanneer ik ideeën heb die niet in de wereld van Will Trent passen.
Veel van de verhalen die je schrijft bevatten vooral gruwelijke scenes. Waar is jouw interesse om zulke lugubere taferelen in verhalen te verwerken door ontstaan?
Ik denk dat veel mensen in deze details geïnteresseerd zijn. Toen ik met schrijven begon, heb ik de keuze gemaakt om op een eerlijke manier over geweld te schrijven – en geweld tegen vrouwen in het bijzonder. Ik was erg bezorgd over het verzachtende taalgebruik rond aanranding en intimidatie. Er is een tendens om het te verdoezelen of – in het ergste geval – het sexy te maken of te gebruiken als entertainment. En ik wilde het laten zien zoals het is; het is gruwelijk en verwoestend en verandert de levens van de vrouwen die het doormaken voorgoed.
De afgelopen twintig jaar is er elk jaar een boek van jou verschenen. Wordt het schrijven op den duur steeds makkelijker? En waar haal je inspiratie vandaan om steeds een nieuw verhaal te bedenken? Je zou zo langzaamaan denken dat alle onderwerpen al zo’n beetje aan bod zijn gekomen.
Als ik geen ideeën meer had, dan zou ik stoppen met schrijven. Maar elke keer dat ik een nieuw boek schrijf, heb ik altijd ideeën voor de volgende twee boeken, soms voor de volgende drie. Ik houd echt van wat ik doe en ik denk dat als het makkelijk zou zijn, ik echt zou moeten stoppen. Elk boek zou moeilijk moeten zijn omdat ik nieuwe dingen wil proberen, ik wil nieuwe verhalen vertellen. En ik denk niet dat de creatieve manieren om mensen te vermoorden op zullen raken, omdat het iets is dat elke dag constant gebeurt. En dat is niet eens waar het om draait in mijn boeken. Ik schrijf met onverschrokkenheid over misdaad, maar het punt daarvan is te bekijken hoe mensen daarmee omgaan, hoe het hun leven verandert, en hoe ze leren het echt los te laten.
Liesbeth (l) en Miriam (r) tijdens een meet & greet met Karin in 2019
Normaal gesproken kom je elk jaar naar Nederland om je boek te promoten. Wat komt er als eerste in je op als je aan Nederland denkt? Hoe is het voor jou om nu niet op promotietour te kunnen?
Stroopwafels.
Nee, ik denk vooral aan alle keren dat ik in de auto van hot naar her reed in Nederland – naar Friesland, Haarlem, Breukelen, Deventer – en dat ik daar dezelfde mensen zie die ik al zie sinds het begin. Behalve dat de mensen die als kind door moeder werden meegesleurd [om mij te zien], nu hun eigen kinderen meesleuren. Wat echt vreselijk is. Ik ben er verdrietig om dat ik niet naar Nederland kan gaan, omdat ik normaal minstens één keer en soms drie of vier keer per jaar naar Nederland en Vlaanderen ga. Ik ging meestal naar het boekenfestival dat in de herfst in Vlaanderen plaatsvindt. Ik vind het gewoon heel rot dat ik dat dit jaar niet mag doen. Ik hoop dat we dit volgend jaar helemaal hebben uitgevogeld en dat ik dan wel kan komen.
Van welke auteur(s) lees jij graag boeken?
Lee Child
Lisa Unger
Alafair Burke
Lisa Gardner
Kathy Reichs
Michael Connelly
Denise Mina
Mo Hayder
Om er een paar te noemen …
Als je een dag door kon brengen met een van je personages, wie zou dat zijn en waarom? Wat zouden jullie gaan doen?
Waarschijnlijk Will, omdat hij niet veel zou praten en ik hem dingen kan laten repareren.
Je hebt een boek(je) geschreven samen met Lee Child. Met wie zou je nog eens een boek willen schrijven? Of was het eens en nooit weer?
Het zou een eenmalig iets kunnen zijn. Ik ben dol op Lee, ik ken hem al bijna twintig jaar. We kunnen heel goed met elkaar opschieten en zijn fan van elkaars werk. Daarom voelde het verhaal voor ons als een natuurlijk, organisch iets om te schrijven. Ik weet niet zeker of er iemand anders is waar ik, als auteur, zo’n connectie mee heb. Hoewel ik veel vrienden heb die auteur zijn; ik weet gewoon niet of we ook samen zouden kunnen schrijven.
Wat is je lievelingsrecept en zou je dat met ons willen delen?
De Cakie. Dat is een soort cake met een solide laag koek in het midden. Het recept vind je hier.
(vertaling: Yfke van Vuurden)
Over de auteur:
Karin Slaughter is een van ’s werelds populairste en meest gewaardeerde schrijvers. Haar thrillers zijn in 120 landen uitgebracht en wereldwijd zijn er meer dan 35 miljoen exemplaren verkocht. Haar standalone-thrillers Gespleten, Goede dochter en Veroordeeld worden binnenkort verfilmd. Het verschijnen van Verzwegen markeert twintig jaar schrijverschap. www.queenofcrime.nl / www.karinslaughter.com (www.harpercollins.nl)
Lees hier wat Bianca van Verzwegen vond
