In limbo – Ingrid Oonincx
Ik verkeer al een poosje in limbo. Nee, ik heb het niet over het dansje of over de inwoners van de meest zuidelijke provincie, maar over de religieuze betekenis van het woord limbo: het voorgeborchte. Volgens de katholieken wachten hier zielen die niet worden toegelaten tot de hemel, maar ook niet tot de hel. Ze hebben het daar overigens nog niet zo heel slecht, want na toelating in de hel moet je eeuwig branden en in de hemel is het waarschijnlijk maar een saaie bedoening. Maar toch, van niet weten wat je te wachten staat, worden sommige mensen nou eenmaal een beetje onrustig. Ik ook.
De eerste versie van mijn boek is af. Nu volgen er nog een paar correctie- en redactierondes en dan is thriller nummer zes klaar. Maar daar komt het addertje onder het gras: dit boek ligt pas in maart volgend jaar in de winkel. Dat duurt nog negen lange maanden! Even lang als een complete zwangerschap en uit ervaring weet ik dat die heel lang kunnen duren.
Intussen staat mijn nieuwe thriller al aangekondigd op boekensites en kun je hem al reserveren in de online boekhandel. Mondjesmaat beginnen lezers het boek toe te voegen aan hun ‘Wil ik lezen lijst’ en hoewel ik zelf natuurlijk precies weet hoe het verhaal loopt, moet ik nog een eeuwigheid wachten op het oordeel van de lezers. Gaan ze het boek ophemelen of branden ze het af tot de grond?
Ver voor de verschijningsdatum heb ik meestal nog best een grote bek. Ik durf dan zomaar te beweren dat ik een verrassende, spannende, gelaagde thriller heb geschreven. Mijn beste boek ooit! Een Thrillerprijs en een Gouden Strop waard! Een heuse bestseller!
Maar naarmate de maanden verstrijken en de verschijningsdatum dichterbij komt, word ik stiller. Misschien is de plot toch niet zo origineel als ik dacht. En die andere schrijver doet toch ook iets met een schip? Het zou toch niet hetzelfde zijn?! Waarom heb ik trouwens geen ander omslag gekozen? En werkt die titel eigenlijk wel? Om gek van te worden.
En als je daar in je eentje in limbo zit en weinig reactie van anderen krijgt, kan zomaar de paniek toeslaan. Paniek die alleen maar kan verdwijnen door de eerlijke oordelen van lezers.
Maar daar moet ik dus nog een eeuwigheid op wachten.
Misschien moet ik in de tussentijd een ander kindje gaan verwekken en uitbroeden. Ik heb er precies genoeg tijd voor.
Ingrid Oonincx (Baarle-Nassau, 1968) is thrillerschrijver, columnist en communicatieadviseur op een hogeschool. Ze studeerde journalistiek en woont met man en twee zonen in Tilburg.
Ingrid heeft vijf goed ontvangen thrillers op haar naam staan. Haar nieuwste boek is Pretty Boy (2018), volgens de lezers een aangrijpende pageturner over afkomst en identiteit. In 2016 verscheen Medicijn, een actuele, meeslepende thriller die inspeelt op het verlangen van veel mensen om zo lang mogelijk jong te blijven. Eind 2013 kwam de thriller Sluipweg uit over de impact van een traumatische gebeurtenis op een groep jongere. In 2011 verscheen Botsing een ijzingwekkende psychologische thriller gebaseerd op een ware gebeurtenis. Ingrid debuteerde in 2010 met Nickname, dat werd genomineerd voor de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut en de Crimezone Award voor de beste Nederlandstalige thriller.
Verdwenen verschijnt maart 2021 bij uitgeverij De Crime Compagnie
Het verhaal
Als kind van een bewust ongehuwde moeder uit de jaren zeventig dacht onderzoeksjournalist Simone altijd dat ze geen vader had. Totdat haar moeder haar op haar sterfbed ineens een naam en foto geeft. De daaropvolgende zoektocht naar haar mysterieuze vader brengt Simone avontuur, liefde en een primeur. Met haar volhardende houding legt ze echter ook de gruwelijke waarheid achter haar vaders verleden bloot en dat willen sommige personen koste wat kost voorkomen.
Kijk voor hier meer Moordwijven columns.
(uitgelichte foto: Pixabay)
