‘Ik lees alleen wetenschappelijke boeken’ (door Marlen Visser)
Foto: marlenbeekvisser.nl
Na verschijning van mijn eerste twee boeken Stem! en Meesterdeal heb ik een half jaar lang bijna wekelijks gesigneerd in boekwinkels. Ik vond dat een feestje om te doen. Je hebt direct contact met (potentiële) lezers en je krijgt regelmatig -ongevraagd- bijzondere verhalen aangereikt.
Sommige boekhandelaren waren niet overtuigd van het nut van signeren: ‘Dat heeft geen zin. Als ……. hier komt (naam redelijk bekende schrijver), komen er hooguit zes mensen op af.’
‘Bij mij misschien nog minder,’ zei ik dan, ‘maar geef me een statafel en een stapel boeken en ik ben een tevreden mens.’
Door simpelweg in gesprek te gaan met winkelbezoekers verkocht ik dan al gauw zo’n twintig boeken, waarna de bewuste boekhandelaar me vroeg of ik niet bij hem wilde komen werken.
In de weken voor de verschijning van mijn derde thriller Noodlot was corona leidend voor alles wat je ook maar wilde ondernemen en was duidelijk dat signeersessies niet de bedoeling waren, want vallend onder de categorie ‘evenement’. Ik plande dus niets in. Maar rond de verschijningsdatum van Noodlot, op 10 juni, werd gaandeweg duidelijk dat onder voorwaarden meer mogelijk was.
Dus toen de eigenaar van twee boekwinkels mij vroeg om de dag voor Vaderdag buiten, met inachtneming van 1,5 m. te signeren, zei ik ja. Eerlijk gezegd had ik het ook een beetje gemist.
En dus stond ik daar, 3,5 jaar na het verschijnen van Meesterdeal, buiten aan een statafel, 22 graden, met een kop koffie in mijn hand en een stapel ‘Noodlots’ naast me op de tafel.
De eerste vrouw die naar me toe kwam was van Chinese afkomst. Ze vroeg in gebrekkig Nederlands waar mijn boek over ging. Mijn uitleg begreep ze in elk geval en zonder aarzelen pakte ze een boek van de tafel en legde hem met een knikje voor me neer: signeren die handel, leek ze te zeggen.
Mijn aanvankelijke aarzeling (ik kan iemand die nauwelijks Nederlands spreekt toch niet mijn boek in de maag splitsen?) was direct verdwenen en ik schreef een toepasselijke boodschap op de eerste, lege pagina.
Na gesigneerd te hebben voor enkele vaste klanten en een aangewaaide collega, liep er een man langs. Op mijn vraag of hij van spannende boeken hield, antwoordde hij dat hij alleen wetenschappelijke boeken las. Desondanks wilde hij weten waar Noodlot over ging. Na mijn uiteenzetting was hij blijkbaar overtuigd van het wetenschappelijke karakter van mijn thriller en kocht mijn boek.
Intussen liep er een dame voorbij met een voor mij bekend gezicht. Ik zag aan haar blik dat het omgekeerde ook het geval was en na een korte verkenning waren we erachter: ze was de doktersassistente van mijn huisartsenpraktijk. Ik liet me ontvallen dat mijn huisarts P.N. mijn eerste twee boeken ook had gelezen. Dat had hij me tijdens een consult verteld. Mijn eerste boek had hij destijds toevalligerwijs bij zijn moeder zien liggen en de schrijver ervan herkend als zijn patiënt.
De assistente begon te glimlachen. ‘P. is bijna jarig, wil je iets speciaals voor hem opschrijven in je boek? Dit verwacht hij nooit.’
‘Drie maal daags 1 dosis’ schreef ik op en gaf haar het boek met de felicitaties voor mijn huisarts mee. Vast geen toeval, deze ontmoeting.
De volgende patiënt, excuus, bezoeker was een grote kerel. ‘Ik lees alleen non-fictie, ik ben namelijk een man,’ zei hij. Na een paar minuten vond hij mijn uitleg dat het idee voor Noodlot gebaseerd was op een waargebeurd verhaal, namelijk het vallen van de Postcodeloterij-prijs in Vrouwenpolder, een legitieme reden om met mijn thriller thuis te komen. Zijn voornaam, een bijna vergeten Nederlandse naam, heb ik opgeslagen in mijn geheugen. Die gebruik ik voor een van de personages in mijn volgende boek.
En toen was er die vrouw die een origineel cadeau zocht voor haar vrienden in haar voormalige woonplaats. Toen ik vertelde waar mijn boek over ging begon ze te glimmen. Want haar vrienden wóónden in Glimmen. Precies! Het dorp waar, net als in Vrouwenpolder zes jaar geleden, op 1 januari 2019 de Postcodeklapper op de enige postcode van het dorp viel. Haar vrienden behoorden tot de winnaars, zij was net iets te vroeg naar Oegstgeest verhuisd. Een toepasselijker cadeau kon ze niet bedenken. ‘Maar ik ben toch gelukkig,’ zei ze lachend terwijl ze met (het) Noodlot in haar hand wegliep.
Signeren, het is zo veel meer dan een tekst in een boek krabbelen. Het is verhalen opsnuiven en nieuwe leesvrienden maken. Ik ga maar weer eens wat sessies inplannen.
Marlen Visser (1968) is auteur, schrijfcoach en manager bedrijfsvoering. Ze studeerde commerciële economie aan de Haagse Hogeschool. In het dagelijks leven combineert zij haar baan op het hoofdkantoor van een kinderopvangorganisatie met het schrijven van boeken en verhalen. Daarnaast geeft zij op verzoek workshops creatief schrijven en organiseert zij twee keer per jaar een schrijfweek.
Marlen is auteur van de thrillers Stem! (genomineerd voor de Schaduwprijs) en Meesterdeal. Voor Storytel schreef zij de luisterserie Latte Macchiato. Haar nieuwste thriller Noodlot verscheen in juni 2020 bij uitgeverij Prometheus.
Op de hoogte blijven van Moordwijven Marlen Visser, Anya Niewierra, Isa Maron, Ingrid Oonincx en Liesbeth van Kempen? Ga voor meer informatie naar Moordwijven op Facebook
(Foto: Pixabay; Uitgelichte foto:
