Titel: De laatste stem 
Auteur: Graham Moore
Genre: Thriller
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff
Vertaling: Karin Pijl
Publicatiedatum: April 2020
Aantal bladzijdes: 299
Recensie: Miriam
Over de auteur
Graham Moore (Chicago, Illinois, 1981) is een Amerikaanse auteur en scenarioschrijver. Hij studeerde religieuze geschiedenis aan de University of Columbia. Voordat hij zich op het schrijven richtte, was hij werkzaam als geluidstechnicus. Als scenarioschrijver werd hij vooral bekend door The Imitation Game, een film over de Britse wiskundige Alan Turing. Het verhaal was gebaseerd op ware gebeurtenissen, conform de biografie Alan Turing: The Enigma, van de Britse auteur Andrew Hodges. Moore ontving hiermee, naast een aantal andere prestigieuze prijzen voor het scenario, een Oscar in 2015.
De Sherlock Holmes Club is zijn roman- en thrillerdebuut. Het boek ontving zowel in de Verenigde Staten (drie weken op The New York Times bestsellerlijst) als in Engeland lovende kritieken. Ook in Nederland werd het boek goed ontvangen.
Samenvatting
Tien jaar geleden verdween de vijftienjarige Jessica Silver. Al het bewijs wijst naar haar Afro-Amerikaanse leraar Bobby Nock en het openbaar ministerie wil hem levenslang achter de tralies voor haar moord. Toch beslist de jury anders. Jurylid Maya Seale weet haar medejuryleden zover te krijgen om hem vrij te spreken. Een uitspraak die elk jurylid blijvend zal achtervolgen.
Tien jaar na dato wordt alles weer opgerakeld omdat er een Netflix-documentaire gemaakt gaat worden met als middelpunt Maya Seale en haar rol in de Bobby Nock-zaak. Maya wil hier in eerste instantie niets van weten, maar besluit uiteindelijk toch mee te werken. Als een van de andere juryleden dood wordt aangetroffen in haar hotelkamer, wijst al het bewijs naar Maya. Dat het met de zaak rondom Bobby Nock en Jessica Silver te maken heeft, is overduidelijk en Maya doet er alles aan om haar onschuld aan te tonen.
Misschien was dat van alle ironie van de afgelopen tien jaar wel de wreedste: zelfs de winnaars hadden geen goed gevoel over de uitkomst.
Graham Moore wisselt per hoofdstuk tussen heden en verleden en tussen de verschillende personages. We krijgen een blik achter de schermen bij de jury en wat er gebeurde tijdens hun beraadslagingen vanuit verschillende oogpunten bezien. Hoe heeft Maya de overige juryleden weten over te halen om hun standpunt te wijzigen?
In de verhalen is er op het eind altijd een antwoord. Een oplossing. De detective confronteert de moordenaar; de moordenaar bekent. We weten het zeker. Maar hier…is dat niet zo.
De focus ligt voornamelijk op Maya. Maya is tien jaar na de Nock-zaak zelf een succesvolle, gedreven advocate met een zo mogelijk nog groter rechtvaardigheidsgevoel dan toen ze in de jury zat. Ze heeft de rechtbank vanuit verschillende posities meegemaakt; eerst als jurylid, toen als advocate en dan nu als beklaagde; ze kent de klappen van de zweep. Ze is bereid tot het uiterste te gaan om de waarheid boven tafel te krijgen en haar onschuld te bewijzen.
Hoewel Graham Moore de lezer een hele interessante kijk in het Amerikaanse rechtssysteem geeft, is het niet echt iets nieuws. Verschillende personages passeren de revue maar, op Maya na, er is er niet echt eentje die blijft hangen, die indruk maakt. Moore doet zijn uiterste best om met zijn vlotte pen de lezer steeds op het verkeerde been te zetten, maar verliest daarbij zijn personages wat uit het oog. Als de personages meer diepgang hadden gekregen, dan vielen de dwaalsporen een stuk minder op.
De laatste stem begint geweldig (Maya in actie in de rechtszaal), daar heb ik echt van gesmuld, maar ik merkte dat mijn aandacht daarna verslapte. Bepaalde ontwikkelingen lagen er behoorlijk dik bovenop, waardoor de plot voorspelbaar werd en het einde wat ongeloofwaardig.
3 sterren voor De laatste stem.
Miriam
