Titel: De orchideeëntuin (eerder verschenen onder de titel: Terug naar Whartonpark) 
Auteur: Lucinda Riley
Genre: Roman
Uitgever: Xander Uitgevers
Vertaling: Ans van der Graaff
Publicatiedatum: Mei 2020
Aantal bladzijdes: 492
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Lucinda Riley werd geboren in Ierland en schreef haar eerste boek op vierentwintigjarige leeftijd. Haar werk wordt in zevenendertig landen uitgegeven. Wereldwijd verkocht ze al meer dan twintig miljoen boeken. Op dit momenten schrijft Lucinda aan de Zeven zussen-reeks, die wereldwijd boven in de bestsellerlijsten staat.
Achterflap:
Als kind bracht Julia Forrester uren door op het landgoed van Wharton Park. Haar lievelingsplek was de kas waar haar opa exotische orchideeën verzorgde. Nu Julia jaren later een tragisch ongeluk in haar familie moet verwerken, zoekt ze troost op haar geliefde Wharton Park. Het landgoed is inmiddels geërfd door de aantrekkelijke Kit Crawford, die het grondig laat renoveren. Tijdens de renovatie komt een oud dagboek boven water, dat mogelijk van Julia’s opa is geweest. Julia gaat op onderzoek uit en ontrafelt een jarenlang verborgen familiegeheim, dat niet alleen het leven van iedereen op Wharton Park voor altijd veranderd heeft, maar ook alles wat Julia dacht te weten over haar eigen leven in een dramatisch nieuw daglicht zet.
Mijn mening:
De orchideeëntuin is een roman die Lucinda Riley al wat jaren geleden heeft geschreven, het verhaal is tien jaar geleden uitgebracht onder de titel Terug naar Whartonpark.
De orchideeëntuin is anders van opbouw dan ik van Riley gewend ben. De verdeling heden, verleden is niet evenredig, het heden overheerst. Dat is op zich niet erg maar ik merk wel dat het heden soms iets te langdradig wordt, en zonder in detail te treden vind ik een klein gedeelte van het verhaal wat ongeloofwaardig overkomen, maar dat weegt niet af tegen de kwaliteit van het complete verhaal wat bijzonder in elkaar zit.
Lucinda Riley heeft met De orchideeëntuin een prachtig familieverhaal bedacht waarin tal van geheimen ontrafeld worden die mij als lezer doet verrassen. Deels wist ik waar het verhaal heen ging maar het was wederom een einde waarbij ik het boek tevreden dicht sloeg.
De personages zijn weer zoals we inmiddels van Riley gewend zijn gevoelig en empatisch neergezet.
Toen Julia de volgende morgen wakker werd, bleef ze liggen wachten op de duistere gedachten die haar zoals altijd zouden bestormen – het gevoel van hopeloosheid dat onverhoeds de eerste paar positieve seconden tenietdeed waarin ze nog te slaperig was om het zich te herinneren. Ze kwamen niet. En dus besloot ze op te staan in plaats van zich om te draaien en haar handen tegen haar oren te drukken in een vruchteloze poging de gedachten uit te bannen.
Het drama wat Julia mee heeft gemaakt hakt er stevig in, toch blijkt dat er in ieder mens een kracht schuilt om door te gaan, maar wat was het een lijdensweg; ik denk niet dat ik in staat zou zijn mijn leven weer op te pakken. De orchideeëntuin is wat mij betreft niet het beste boek van Riley maar zeker de moeite waard om op te pakken en te genieten van een zoektocht naar geluk.
De orchideeëntuin krijgt van mij 4 sterren.
Bianca
