Titel: 
De onvoldoende
Auteur: Sara Ney
Genre: New Adult
Uitgever: Tinteling Romance
Vertaling: Olga Hoekstra
Publicatiedatum: Mei 2020
Aantal bladzijdes: 242
Recensie: Miriam
Over de auteur
Sara Ney is de USA Today bestsellerauteur van de How to date a Douchebag-serie en staat bekend om haar grappige en sexy new adult romance verhalen. Ze houdt van ijslattes, historische architectuur en goedgeplaatst sarcasme. Ze heeft een kleurrijk leven, verzamelt vintage boeken, kunst, is dol op vlooienmarkten en ziet zichzelf als Britse.
Samenvatting/achterflap
Ezekiel ‘Zeke’ Daniels is niet gewoonweg een hufter, het is een klootz*k. Doordat hij zich gedraagt als een enorme eikel, houdt Zeke Daniels mensen op een afstand. Hij heeft geen interesse in een relatie… Dat hebben de meeste eikels niet. Uitgaan met een meisje? Samen een stelletje vormen? Nope. Niets voor hem. Het lukt hem amper de relatie met zijn familie te onderhouden. Zelfs zijn eigen vrienden mogen hem niet. Althans, niet echt.
Waarom blijft hij dan maar denken aan Violet DeLuca? Lieve, stille Violet… Zijn tegenpool op alle vlakken. Het licht tegenover zijn duisternis. Zelfs haar naam klinkt als een zonnestraaltje, als een ‘ ze leefden nog lang en gelukkig’ en al die andere ellende.
Violet, die hem bijles moet gaan geven omdat hij anders zakt voor een belangrijk tentamen…
Violet, die langzaam maar zeker zijn hufterhart binnendringt…
Violet, die erachter komt wie Zeke Daniels daadwerkelijk is…
Misschien niet eens zo’n hufter als hij iedereen wil doen geloven.
In De bijles kon je al even heel kort kennismaken met Zeke Daniels en toen kwam de gedachte ‘gast, wat is jouw probleem?!?’ al meteen naar boven. Dat denk je nu ook als je begint te lezen in De onvoldoende. Zeke is rijk, arrogant en doet niet eens moeite om ook maar enigszins aardig te zijn tegen andere mensen. Violet DeLuca is precies het tegenovergestelde: lief, aardig, onzeker en ziet het goede in mensen. En laat Violet nou net degene zijn die gedoemd is om Zeke bijles te geven. Yikes.
Twee grotere tegenpolen kun je bijna niet vinden en doordat er steeds gewisseld wordt van vertelperspectief, kom je erachter (terwijl ze het zelf nog niet weten) dat ze toch niet zulke tegenpolen zijn als dat je zo op het eerste gezicht zou denken.
Ik wou dat ik je kon zeggen dat ik mijn best ging doen om niet zo’n hufter te zijn, maar dit is wie ik ben. Ik ben een klootzak en zo ben ik al heel lang.
Hoewel Violet heel timide en zachtaardig is, is ze niet een type dat zomaar over zich heen laat lopen. Als Zeke een grens overgaat (en dat is iets waar hij bijna een sport van maakt) dan durft ze steeds vaker en steeds meer te laten weten daar niet gediend van te zijn. En dat (onder andere) zet Zeke meer en meer aan het denken. In eerste instantie negeert hij het feit dat het hem toch wel wat doet, tot hij er gewoonweg niet meer omheen kan. Je kunt niet altijd maar mensen af blijven stoten en verwachten dat ze het pikken. Op het moment dat zijn vrienden, die hem eigenlijk alleen maar tolereren, hem duidelijk maken dat ze wel klaar met hem zijn, realiseert Zeke dat er iets moet gebeuren. Dat er iets moet veranderen. Dat hij moet veranderen.
Langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom Zeke zich gedraagt zoals hij zich gedraagt, en hoewel het zijn gedrag niet rechtvaardigt, verklaart het wel een hoop en kun je er zelfs wel begrip voor opbrengen. Uiteindelijk blijkt er onder al die bravoure een heel klein hartje te zitten, al doet Zeke zijn uiterste best dat te verbergen.
Violet heeft ook het nodige meegemaakt in haar jonge leventje, maar dat heeft haar geen negatieve kijk op de wereld gegeven. Integendeel zelfs. Ze stelt zich open voor mensen en wil graag iemand leren kennen zonder zich vooraf te laten beïnvloeden door meningen van anderen. Ze weet door Zekes pantser heen te prikken en staat versteld over wat ze aantreft.
Ik kan het zelfs niet eens arrogantie noemen, het lijkt wel meer op rancune. Hij heeft een hekel aan iedereen die gelukkig is.
Sara Ney schrijft echt ontzettend leuke, fijne boeken, maar ik vond dat ze met De bijles de plank enigszins missloeg. Dat maakt ze ruimschoots goed met De onvoldoende. Hoewel het gegeven niet echt origineel is, weet Ney er met haar fijne luchtige schrijfstijl een heel tof verhaal van te maken. Zeke en Violet worden goed neergezet en Ney laat meerdere kanten van haar personages zien waardoor je met ze mee kunt leven. Ze hebben de diepgang gekregen die in het eerste deel van de serie duidelijk ontbrak en dit maakt het een heel stuk interessanter en meer dan een ‘tussendoortje’. De onvoldoende is zeer onderhoudend, grappig en sexy. Ik ben heel benieuwd naar wat Sara Ney voor de volgende hufter in petto heeft.
4 sterren voor De onvoldoende.
Miriam
