Moordwijven: Gouden strop – Isa Maron

Gouden Strop (door Isa Maron)

Op 20 mei vond de bekendmaking van de winnaar van de Gouden Strop plaats. Terwijl ik voor mijn beeldscherm zat en op de site van het AD naar de live uitzending keek, dacht ik weemoedig terug aan het moment waarop Marion Pauw in een theater, in aanwezigheid van familie en vrienden en een heuse massa journalisten en collega’s, de prijs kreeg uitgereikt. Het boek werd meteen een bestseller.
Toegegeven, pas jaren later las ik Daglicht, een goed geschreven boek, ongelooflijk spannend, intrigerend, met een goed plot en een spannende ontknoping. Een echt Gouden Strop–waardig boek. Mooi verfilmd trouwens ook.

Door de COVID19 perikelen kon de uitreiking dit jaar natuurlijk bijna niet anders dan digitaal plaatsvinden. Ik tuurde ingespannen naar mijn beeldscherm toen Koen Voskuil de winnaar ging bekendmaken en verdomd, op het moment dat hij de envelop opende bleef mijn wifi (via de hotspot van mijn mobiel) hangen. Ik griste mijn telefoon van tafel en hield die wanhopig buiten de deur van mijn schrijfhuisje. Misschien…
Er gebeurde niks.
Terwijl Koen Voskuil bevroren op mijn beeldscherm stond te lachen, mijmerde ik over welke titels de prijs voor het aller-allerspannendste Nederlandse boek van het jaar al eerder hadden gewonnen.

Ik dacht aan Een zomer zonder slaap. Een alleraardigst verhaal over een suf dorp waar iemand een windmolen plaatst waardoor alle inwoners nerveus worden. Op het eind gaat er iemand dood.
Ik dacht aan Tot stof, waarvan de jury in het rapport zei dat het geen spannend boek was, en wat ik daarom niet eens opgepakt heb.
Ik dacht ook aan Moord op de moestuin, dat geen strop won, maar dat volgens de VN Thrillergids een van de beste spannende boeken van het jaar was. Het gaat over een groepje verwende mensen dat in een villa zit en dan blijkt er lang geleden iemand verdwenen te zijn. Iemand, die niet gemist werd, overigens. Afijn, de schedel hangt ergens in de bosjes en iemand schijnt het gedaan te hebben.
Tegen de tijd dat ik op mijn mobiel Twitter opende om dan maar op die manier te zien wie gewonnen had, stond het overal op internet: Russisch voor beginners heeft de Gouden Strop gewonnen.

Ik heb de genomineerde boeken niet gelezen. Behalve dan ééntje, toevallig. Ik vond het al zo’n titel om te winnen. Russisch voor beginners, dat riekt naar een antiheld. Naar iets waarvan je meteen al weet dat het mislukt. En de cover, ook daar straalt de literaire ambitie van af. Daarom dacht ik: die zal wel een goede kans maken.
Eerlijk? Een heel fijn boek. Goed geschreven. Echt mooie taal, mooie observaties. Bovendien ook een intrigerend verhaal, met een goed plot. Verrassend. Leuke twists. Een aanrader dus. Jammer van de stereotype personages, maar daardoor weet je wel waar je aan toe bent, en dat is wel fijn bij zo’n dun boek waarin weinig ruimte is voor uitweiding.
Het gaat over iemand die niks kan en niks ambieert en die naar een cursus Russisch moet. Toeval zorgt ervoor dat hij ook daadwerkelijk in Rusland belandt en daar op zoek gaat naar de oplossing van een raadsel waar hij over piekert, omdat hij toevallig iemand tegenkwam die daar iets over vertelde. Afijn, het raadsel wordt opgelost. Als ik het me goed herinner zegt de hoofdpersoon ergens in het boek dat hij Het gouden ei van Tim Krabbé heeft gelezen. Daar moest ik om glimlachen (of ik verbeeldde me dat ik daarom moest glimlachen).
Dat Gouden ei vond ik trouwens een echte thriller. Het is ook verfilmd. Niet alleen als Spoorloos, er is ook een Amerikaanse remake van, The vanishing, met acteurs als Kiefer Sutherland en Sandra Bullock. Als de Gouden Strop in 1983 al had bestaan had het boek(je) vast de prijs gewonnen.

Achter mijn laptop, met de bevroren Koen Voskuil nog steeds op het scherm, fantaseerde ik over de verfilming van Russisch voor beginners. Ik stelde me voor dat ik het scenario schreef en zocht naar een spannende openingsscène. En bloedstollende vervolgscènes. Ik dacht na over een wervende filmposter, waaruit meteen zou blijken dat je naar deze gigantisch spannende film zou moeten gaan. Een tijdje zat ik roerloos achter mijn laptop. Toen klapte ik hem dicht. Ik kon er in gedachten geen thriller van maken, het zou een Arthouse film worden. Ook mooi, zeker. Maar: geen thriller. Nee, geen thriller.

Isa Maron is auteur van de Noordzeemoorden, een vierluik over de jonge Kyra Slagter die het raadsel van haar vier jaar eerder verdwenen zus, Sarina, probeert op te lossen. Daarbij ontmoet ze rechercheur Maud Mertens. Samen raken ze betrokken bij enkele mysterieuze zaken, die hen op het spoor van Sarina zetten.