Titel: Blauwe maan 
Auteur: Lee Child
Serie: Jack Reacher #24
Genre: Thriller
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff
Vertaling: Jan Pott
Publicatiedatum: Oktober 2019
Aantal bladzijdes: 356
Recensie: Miriam
Over de auteur
Lee Child is de internationale bestsellerauteur van de Jack Reacher-serie, waarvoor hij de prestigieuze Diamond Dagger Award ontving. In 2017 kreeg hij de International Thriller Award for Lifetime Achievement. In Nederland en Vlaanderen zijn bijna 1 miljoen Jack Reachers verkocht.
Samenvatting/achterflap
Jack Reacher zit in een Greyhoundbus met een onbekende bestemming, net als een oudere man die duidelijk zichtbaar een dikke envelop met geld in zijn jaszak heeft zitten. Reacher heeft in de gaten dat hij niet de enige die de envelop heeft gezien en hij besluit uit te stappen wanneer de oude man uitstapt. Zijn instinct blijkt juist als de man wordt overvallen en Reacher schiet hem te hulp. Aaron Shevick wil niet naar het ziekenhuis of een andere vorm van medische hulp en Reacher brengt hem naar huis. Daar vertellen Aaron en zijn vrouw Maria dat zij geld hebben geleend van woekeraars voor de behandeling van hun ernstig zieke dochter. De gevulde envelop is bedoeld om die schuld af te betalen.
De stad blijkt verdeeld te zijn. De ene helft wordt beheerd door een bende Oekraïners, de andere helft door Albaniërs. Beide bendes houden zich bezig met prostitutie, drugshandel, afpersing en geldleningen. Een nieuwe politiechef staat op het punt van aantreden en noch de Oekraïners, noch de Albaniërs zijn van plan hun positie op te geven. Reacher besluit de Shevicks te helpen en stort zich op de ontmanteling van de bendes.
‘Het universum wordt gedreven door willekeur,’ zei Reacher. ‘Dat alles zo op zijn plaats valt is net zo zeldzaam als een blauwe maan.’
Wat volgt is een aaneenschakeling van vecht- en schietpartijen waarbij Reacher en zijn bij elkaar geraapte clubje (een serveerster en twee muzikanten) de ene na de andere Albaniër dan wel Oekraïner uitschakelt. Reacher en de zijnen blijven daarbij nagenoeg ongedeerd wat het geheel nogal ongeloofwaardig maakt, zeker gezien het feit dat de hoeveelheid tegenstanders bij elke confrontatie groeit.
Dat Reacher analytisch te werk gaat, wordt door Child heel duidelijk in detail neergezet, tot vervelens toe. Een gebeurtenis die bij elkaar misschien 30 seconden duurt, wordt over twee pagina’s uitgesmeerd bijvoorbeeld. Elke beweging wordt door Reacher in zijn hoofd van meerdere kanten bekeken en ontleed. Dat is een of twee keer leuk om te lezen, maar niet een meervoud daarvan.
Ik kan me niet voorstellen dat dit het niveau is van alle Reacher-boeken, anders zouden er niet zoveel fans zijn. Wellicht als ik bij deel een was begonnen, was er een fan bijgekomen, maar vooralsnog heeft Blauwe maan mij absoluut niet weten te overtuigen.
2 sterren voor Blauwe maan.
Miriam
