Tijdens de leesclub van Geen slechte daad (Karakter Uitgevers) hebben de lezers vragen mogen stellen aan Heather Chavez. Omdat Heather zelf niet deelnam aan de leesclub, stuurden wij de vragen van de deelnemers door en stelden we zelf gelijk ook wat vragen. De vragen kwamen van Karin van Gemst, Annette Overvoorde, Jan Nagels, Dini van Heumen-Hoekman, Jamy Smeets en Juanita Buseyne.
Foto: heatherchavez.com
Wie is Heather Chavez? Wil je je aan ons voorstellen?
Ik ben geboren en getogen in Californië en woon nu in Santa Rosa met mijn gezin, twee katten en een chihuahua. Ik heb Engels gestudeerd aan UC Berkeley en ik heb gewerkt als journalist, redacteur en paginaontwerper. Ook heb ik wat ervaring met blogs, onder andere het meewerken aan een mysterieserie op de website van een krant. Nu werk ik bij de afdeling publieke zaken van een gezondheidszorgorganisatie.
Wanneer of hoe overwoog je voor het eerst een boek te schrijven?
Toen ik elf jaar was, las ik mijn eerste Dean Koontz en besefte ik meteen dat dit was wat ik wilde doen: boeken schrijven die lezers niet weg konden leggen. In mijn tienertijd schreef ik twee griezelnovelles, voor ik als volwassene drie ‘oefenboeken’ schreef. Uiteindelijk kwam toen Geen slechte daad (No bad deed).
Waar komt je inspiratie vandaan? Is alles puur fictief, of heb je over bepaalde dingen gelezen/gehoord?
Een beetje van allebei, hoewel de inspiratie voor dit boek voortkwam uit een incident waar mijn dochter en ik getuige van waren. Op een middag haalde ik mijn dochter op van de naschoolse opvang, toen twee jongens van een jaar of veertien voor onze neus een derde jongen aanvielen. Het gevecht duurde hooguit een paar seconden, alle drie waren ze er alweer vandoor voor ik kon beslissen wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik dacht: Bel ik 112? Moet ik de auto uit gaan? En als ik dat doe, hoe bescherm ik mijn dochter dan? Zou ik me anders hebben gedragen als zij er niet bij was?
Dat incident vormde de inspiratie voor mijn boek.
Gebruik je een bepaalde structuur wanneer je schrijft? Begin je bij het begin en schrijf je dan gewoon, of stippel je alles van tevoren uit? Denk je je hoofdpersoon van A tot Z uit, of ontwikkelt hij/zij zich in een bepaalde richting terwijl je schrijft?
Ik begin met een overzicht, hoewel het zich verder ontwikkelt terwijl ik schrijf. Maar zelfs als het gaandeweg verandert, weet ik al hoe het gaat eindigen voordat ik begin met schrijven. Wat de personages betreft, ik denk veel over hen na voor ik begin, maar leer ze pas echt kennen na het schrijven van de eerste kladversie. Veel van de wijzigingen die ik in daaropvolgende versies aanbreng, hebben te maken met hoe de personages reageren. Terwijl ik elke versie herlees, denk ik vaak bij mezelf, ‘Dit personage zou dat nooit doen’. Dan moet ik het verhaal aanpassen zodat het bij de personages past.
Heb je al plannen voor je volgende boek, en zo ja, wordt het dan weer een thriller?
Ik ben op dit moment met mijn tweede thriller bezig. Ook deze heeft een sterke maar imperfecte vrouwelijke hoofdpersoon.
Heb je favoriete auteurs?
Ik heb er zoveel! Onder andere Lisa Gardner, Karin Slaughter, Harlan Coben, Dean Koontz en Linwood Barclay, maar het zijn er echt te veel om allemaal op te noemen.
Hoe heb je onderzoek voor dit boek gedaan? Hielp je ervaring als journalist hierbij? Heb je bijvoorbeeld een dag meegelopen met een dierenarts, om je hoofdpersoon beter te leren kennen?
Mijn ervaring als journalist hielp in zoverre dat het me heeft geleerd om vragen te stellen, het me blootstelde aan veel interessante verhalen en mensen, en het me leerde om te schrijven met een deadline. Ik denk dat mijn ervaring als redacteur me hier echter nog meer heeft geholpen, omdat ik daarvan heb geleerd hoe belangrijk schrappen en herschrijven is om het verhaal beter te maken. Nee, ik heb niet met een dierenarts meegelopen, hoewel ik wel aan een student dierengeneeskunde heb gevraagd om een scène uit het boek te lezen, en haar vragen heb gesteld. Ik ben ook bevriend geraakt met een gepensioneerde politieluitenant. Het is zo nuttig om inbreng van buitenaf te krijgen van experts.
Heb je bepaalde rituelen/ben je bijgelovig? Dit hoeft natuurlijk niet (alleen) voor het schrijven te gelden!
Het dichtste dat daarbij in de buurt komt, is dat ik kauwgum moet kauwen wanneer ik schrijf. Als ik te lang schrijf, gaat mijn kaak daadwerkelijk pijn doen.
Je boek is onder andere in het Nederlands vertaald. Ben je weleens in Nederland geweest?
Ja, maar helaas alleen voor een paar uur. Vorig jaar had ik een transfer in Amsterdam, op mijn eerste buitenlandse reis. We waren eigenlijk van plan om van de zomer terug te reizen naar Europa en mogelijk een stop in Nederland te maken.
Waarom zouden we echt jouw boek moeten lezen?
Cassie Larkin is slim, maar ze kan ook heel fysiek zijn, en ik hoop dat lezers zich kunnen identificeren met een doodgewoon iemand die gedwongen wordt om voor haar gezin tot het uiterste te gaan. Geen goede daad heeft ook wendingen, actie, enge insecten en een onhandige labrador. Voor elke thrillerfan wat wils. Mijn doel is altijd geweest dat lezers mijn boek niet kunnen wegleggen. En als zelfs maar één persoon slaapgebrek heeft door mijn verhaal, dan ben ik tevreden.
Tot slot willen we je vragen naar je favoriete voedsel. Wat is je favoriete maaltijd, en wil je het recept met ons delen?
Ik ben gek op taco’s – als iemand anders ze maakt. Mijn echtgenoot neemt het leeuwendeel van het koken voor zijn rekening. Een ding dat ik zelf maak en waar mijn gezin gek op lijkt te zijn, is macaroni met kaas.
Ik fruit wat ui in een paar eetlepels boter. Vervolgens voeg ik zout, peper, een paar kopjes melk en bloem toe als verdikkingsmiddel. Als dit is ingedikt, voeg ik twee kopjes kaas toe (het liefst Gruyère of witte cheddar). Bovenop strooi ik nog wat kaas en wat beboterde broodkruimels. Dan bak ik het geheel tot het lichtbruin is. Ik zei al, ik ben geen fijnproever, maar dat is mijn troostvoedsel.
Vertaling: Yfke
