Titel: Vergeef me 
Auteur: J.D. Barker
Genre: Thriller
Uitgeverij: Boekerij
Vertaling: Ralph van der Aa
Publicatiedatum: April 2020
Aantal bladzijdes: 512
Recensie: Leontine
Cover
De cover ligt in lijn met de andere twee delen in deze trilogie. De auteursnaam in rode strakke letters met daaronder de titel in witte letters. Ook op de cover van Vergeef me staat een jonge vrouw. Ik ben wel nieuwsgierig wie deze vrouw is en wat er met haar gebeurt.
Auteur
J.D. Barker (1971) begon zijn carrière als journalist en ghostwriter. In 2012 schreef hij zijn eerste roman Forsaken, die een grote hit werd in de Verenigde Staten, Canada en Groot-Brittannië. De nabestaanden van Dracula-auteur Bram Stoker waren dusdanig van het boek onder de indruk, dat ze Barker vroegen als coauteur voor de langverwachte Dracula-prequel. Barker woont in Amerika met zijn vrouw Dayna.
Achterflap
Als Anson Bishop – hoofdverdachte van een reeks gruwelijke moorden – zich overgeeft aan de politie, legt hij een schokkende getuigenis af. Een getuigenis die niet alleen het onderzoek naar de seriemoorden op losse schroeven zet, maar ook de levens van de betrokken rechercheurs verandert.
Terwijl Bishop wordt ondervraagd, worden kort na elkaar vier lijken aangetroffen. Ze zijn in zout gelegd en zorgvuldig gepositioneerd. Bij alle vier worden de woorden Vergeef me, vader gevonden. Voor rechercheur Sam Porter halen de woorden lang vergeten herinneringen naar boven, aan een verleden dat hij diep begraven heeft. Maar als Bishop in hechtenis zit, wie is dan de moordenaar?
Met zenuwslopende spanning en in een onverbiddelijk tempo onthult J.D. Barker eindelijk de ware identiteit van zijn seriemoordenaar. Bereid je voor op een meesterlijke finale!
Mijn mening
Bereid je voor op een meesterlijke finale! Dat staat er te lezen op de achterflap. Dat belooft dus veel goeds, want ik heb enorm genoten van de eerste twee delen in deze trilogie. De boeken van J.D. Barker staan garant voor een paar leuke, maar gruwelijke uurtjes leesplezier.
Vergeef me gaat door waar we in Het vijfde meisje zijn gebleven. Bishop heeft zich overgegeven aan de politie en terwijl zij hem verhoren, worden er vier moorden gepleegd die helemaal in het straatje van Bishop horen. Is er dan een ‘copycat’ aan het werk?
J.D. Barker voert de spanning langzaam maar zeker op. Als lezer ga je twijfelen aan alle personages, met in de hoofdrol Sam Porter. Is hij wel de goede politieman die we in Horen, zien, zwijgen hebben leren kennen? In de eerste twee delen zijn we ‘getrakteerd’ op een heleboel gruwelijkheden. Dit principe laat Barker in deel 3 een beetje los. We zijn duidelijk op weg naar de ontknoping.
En dat is een ontknoping van 512 bladzijden. In korte hoofdstukken met een wisselend perspectief vertelt Barker het verhaal. De eerste 250-300 bladzijden zijn wat langdradig op sommige punten. Maar als je het boek dichtslaat, weet je het gewoon: elk hoofdstuk heeft zijn waarde. Want hoewel de spanning een beetje achterblijft in de eerste helft, is het zeker een boek dat je wilt blijven lezen. Wegleggen is eigenlijk geen optie.
Ik zat compleet naast de waarheid. En dat maakte dat ik erg twijfelde toen ik het boek dichtsloeg: ben ik teleurgesteld of is dit gewoon heel erg meesterlijk? Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat de teleurstelling vooral te maken had met het ontbreken van moord en doodslag. Ik had daar meer van verwacht vanwege de eerste twee delen. Maar dit einde zit zo goed in elkaar, dat ik niet tot een andere conclusie kan komen.
Spanning: 4
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Ik geef Vergeef me 5 sterren.
Leontine
