Corona Blues (door Dimitri Van Hove)
Deze crisis is nog maar net begonnen, maar heeft me al veel bijgeleerd over de wereldbevolking. Ik had al geen hoge pet op van de mensheid en hamsterende hufters helpen dat beeld bepaald niet bijstellen. Het doet me vermoeden dat het bange zwakke wezentjes zijn, in de verste verte niet opgewassen tegen dit virus.
En jij bent dat wél? hoor ik die mensjes nu snuiven. Jij met je spierziekte en je grote bek kan dat griepje wel velen?
Helemaal niet, als ik besmet zou raken met het coronavirus ben ik waarschijnlijk ten dode opgeschreven. Het gaat erom dat ik beter om kan met de hele situatie. Om te beginnen vieren we dit jaar (in zeer besloten kring uiteraard) dat ik een kwarteeuw in een rolstoel zit, en bijgevolg kun je rustig stellen dat ik een expert pur sang ben op het gebied van quarantaine. Al vijfentwintig jaar lang door man en muis verlaten: de enigen die nog niet voor mij op de vlucht geslagen zijn, zijn mijn ouders, broer en jongste zus. Verder heb ik alleen een petekind, een grootmoeder en twee tantes. De rest van de intussen flink uitgebreide familie Van Hove is wat mij betreft dus reeds gedecimeerd, opgevreten door corona, dood en begraven.
Vrienden heb ik niet, laat staan vriendinnen, panisch als iedereen is dat er besmettingsgevaar is. Wat volkomen van de pot gerukt en door de ratten besnuffeld is – de enige manier waarop ik deze shit kan doorgeven is als ik je zou bezwangeren, onnozelaars!
(Sorry Geachte Lezers, dit laatste was gericht aan de familieleden die geen contact meer met me willen. Dat moest er echt even uit.)
Als ik dan hoor dat er mensjes zijn die na amper twee weken binnenblijven ‘de muren op zich af voelen komen’ of in een depressie dreigen te geraken omdat ze al een halve maand met hun gezin geconfronteerd worden, schiet mij een gepaste Nederlandse uitdrukking te binnen. Karin zou dat soort zeikerds vast te vriend willen houden, maar omdat dit míjn column is voegt ze een moddervet Amsterdams accent toe aan haar uitroep: ‘Oppleure met die tyfuszooi, klootsakke!’
Klinkt behoorlijk ongeloofwaardig nu ik het uit haar gefictionaliseerde mond hoor komen, maar fuck it – het ging om de boodschap.
En waar die mietjes ook mee moeten ophouden is dit gewatteerde ziekteverlof vergelijken met een oorlog! Waarom niet meteen met een van de wereldoorlogen, lullo’s, dit is tenslotte een pandemie. Weet je wat, vergelijk jezelf in één klap met de ondergedoken Joden tijdens WOII, die hadden het minstens zo zwaar als jullie.
Wanneer er zo’n onzin uit die zultkoppen vloeit, in zo’n vroeg stadium, begin ik toch een klein beetje te hopen dat deze toestand nog een tijdje aansleept. Het hoeft geen vijfentwintig jaar te duren – daarvoor zouden Henk en Ingrid Zultkop karakter nodig hebben – nee, gewoon een paar maanden. Benieuwd hoeveel familiedrama’s daarvan komen.
Waar ik ook benieuwd naar ben is wat er na deze crisis allemaal komt, en vooral: hoe de sukkels ermee omgaan. De monsterrecessie, de massale toename van het aantal echtscheidingen en last maar allerminst least: het exponentieel stijgen van temperaturen. Dingen om naar uit te kijken.
Dimitri van Hove schreef samen met Karin Kallenberg de thrillers B.B., Penitenza en de onlangs verschenen De orde.
Volg Karin & Dimitri via www.karinendimitri.info
(foto’s: Pixabay 1.Engin_Akyurt 2. Simedblack)
