Titel: Hoogtij 
Auteur: Jackie van Laren
Serie: Eilandliefde #5
Genre: Feelgood
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: Januari 2020
Aantal bladzijdes: 350
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Jackie van Laren heeft twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Met de driedelige Q-serie maakte ze haar debuut als schrijfster. Daarna volgde het tweeluik Vallen en Opstaan, en twee standalones, De meisjesmagneet en Thuiskomen. Voor Opstaan ontving ze de Hebban Award voor Beste roman. Hoogtij is het vijfde, ook los te lezen deel van de Eilandliefde-serie.
Achterflap:
Yvonne, het zusje van Tjeerd, is op zestienjarige leeftijd van het eiland af gestuurd naar haar strenge tante in Leeuwarden, omdat ze als bloedmooie, arrogante puber volkomen onhandelbaar werd. Jaren later heeft ze haar lange blonde haar afgeknipt en haar naam terug veranderd naar Nynke, haar eerste naam. Ze wil actrice worden, maar voordat ze kan beginnen aan haar opleiding wil ze haar jeugdzonden achter zich laten. Daarom keert ze, vroeg in de zomer, stilletjes terug naar het eiland om het goed te maken met iedereen die ze in het verleden heeft gekwetst.
In de huisjes bij strandtent Grote Vis logeert Daan (van het bekende duo Daan en Nout), die incognito op het terras van de Vis optreedt. Als Nynke en Daan elkaar ontmoeten is er een klik, maar ze twijfelen aan elkaars motieven: hij is bekend, zij wil actrice worden; zij is mooi, hij is een versierder. Tot een flinke storm voor veel schade zorgt. Het hele eiland is in rep en roer, Daan en Nynke steken de handen uit de mouwen, en dan leren ze elkaar pas echt goed kennen.
Mijn mening:
Even alles los laten en genieten van deel vijf in de Eilanden-serie van Jackie van Laren.
Alsof je de liefde voelt, en zelf weer gearriveerd bent op het eiland dat gerund wordt door een intense gemeenschap. Iedereen kent iedereen, men zorgt voor- en met elkaar, dat schept een band. Het is een bron van vriendschappen, iets wat Nynke enorm gemist heeft. Als puber heeft ze het eiland als het ware gedwongen verlaten, ze was onuitstaanbaar en ze vertrekt naar haar tante in Leeuwarden. Een paar jaar later, als ze letterlijk haar wilde haren kwijt is, komt ze voor een weekend terug naar het eiland, ze wil schoon schip maken alvorens ze aan een nieuw leven begint.
We zijn niet arm en niet rijk, niet saai maar ook niet raar, niet dom maar ook niet intellectueel. Alles gemiddeld. Misschien was dat het: misschien verzette ik me daar tegen. Tegen hoe gewoon alles was.
Dit verloopt iets anders en ze verblijft iets langer op het eiland dan gepland. Dit geeft haar de tijd om zich van een andere kant te laten zien. Tevens ontmoet ze de stoere Daan. Er ontstaat al snel een band en beiden proberen te onderzoeken of er meer is tussen hen.
Het lezen van Hoogtij voelt weer als vanouds, het voelt als thuiskomen. Ondanks dat het verhaal prima los te lezen is, zou ik de vorige delen echt niet willen missen. De vriendschappen gaan verder waar ze gebleven zijn en zowel Nynke als Daan worden in een warm bad ontvangen. Het gevoel erbij te horen moet fantastisch zijn, dat gun je iedereen. Het onderwerp dat in dit deel voor de verbinding zorgt is geweldig, Van Laren denkt niet in problemen maar in oplossingen, geweldig!
De emoties spatten er zoals we inmiddels van Jackie gewend zijn weer lekker af, een schrijfstijl die zowel onbevangen, grappig als intens is, ik houd ervan.
De intermezzo’s die gedurende het verhaal met regelmaat voorbij komen zorgen voor een extra toevoeging, het is van meerwaarde voor het totaalplaatje.
Hoogtij krijgt van mij 5 sterren.
Bianca
