Titel: Agneta’s erfenis 
Auteur: Corina Bomann
Serie: Vrouwen van de Leeuwenhof #1
Genre: Roman
Uitgeverij: Boekerij
Vertaling: Lilian Caris
Publicatiedatum: Februari 2020
Aantal bladzijdes: 572
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Corina Bomann (1974) is auteur van meerdere succesvolle romans, waaronder Het Vlindereiland, dat haar grote doorbraak betekende, De Jasmijnzussen en Het Klaprozenjaar. Agneta’s erfenis is het eerste deel van een trilogie. Bomann woont in een klein dorpje op het Duitse platteland, waar ze in alle rust kan schrijven.
Achterflap:
Het prachtige Zweedse landgoed de Leeuwenhof is het decor van de levens van drie heel verschillende vrouwen. Elk op hun eigen manier proberen zij een weg door het leven te vinden, op zoek naar een gelukkige toekomst in een snel veranderende wereld.
Het is 1913 en Agneta heeft afstand genomen van haar machtige familie om een vrij leven te leiden als student aan de kunstacademie in Stockholm – met de charmante Michael aan haar zijde. Dan ontvangt ze een telegram waardoor haar leven op zijn kop wordt gezet: ze wordt gesommeerd terug te keren naar landgoed De Leeuwenhof om daar de stoeterij van haar familie te gaan beheren. Daarmee worden haar een adellijke titel en een leven vol luxe op een presenteerblaadje aangeboden, maar was dat niet juist het leven waar ze aan had willen ontsnappen? Kiest Agneta ervoor de familietraditie in stand te houden en haar adellijke plichten op zich te nemen, of overwint haar verlangen naar vrijheid en echte liefde?
Mijn mening:
Agneta’s erfenis is het eerste boek van Corina Bomann wat ik lees. Op de cover wordt genoemd dat het voor de liefhebbers van Lucinda Riley is, ik zie die vergelijking niet. Zij heeft een heel andere manier van schrijven. Bij Bomann draait het puur om het persoonlijke leven van de hoofdpersonage (s), in dit deel is dat Agneta. Het is een verhaal waarin je deelgenoot wordt van het roerige leven wat Agneta lijdt, zowel wanneer ze haar eigen weg gaat als wanneer ze gedwongen wordt het keurslijf in te gaan.
De rauwe wond van mijn verdriet scheurde opnieuw open en werd nog dieper. Het benam me de adem, het explodeerde in mijn hoofd. Even was er niets anders dan het suizen in mijn oren, terwijl ik me vanbinnen verdoofd voelde. Ik hoorde niet eens mijn eigen gejammer.
Haar karakter verandert niet, wel de omstandigheden en de omgeving. Het rebelse eigenzinnige karakter steekt er steeds bovenuit. Na het lezen van vele boeken van Riley moet ik mijn verwachtingen bijstellen. Het is echt even wennen en mijn draai vinden, gedurende het verloop van het verhaal begint het steeds meer te leven. Wanneer ik het boek dichtsla ben ik benieuwd naar het volgende deel. Vooral het familiaire spreekt me aan. Bomann weet een mooie diepgang te geven aan bepaalde misstappen die in elke sociale tak van de bevolking voorkomen. Een mens is een mens of je nu arm of rijk bent, hiermee bedoel ik vooral de gevoelens die opspelen als het gaat om het ervaren van echte liefde. Liefde laat zich niet dwingen en liefde laat zich zeker niet sturen. Bomann is een schrijfster die met deze serie een periode uit het leven van haar personages beschrijft, hierin maakt ze geen gebruik van verschillende tijdsperiodes, dat is ook niet nodig. Je voelt de emoties en pieken en dalen die de personages doormaken.
Als ik na het lange jaar van rouw iets wist, dan was het dat de vreugde terugkwam wanneer verdriet overging in herinneringen en dankbaarheid.
Tevens loopt de woonplek, de Leeuwenhof, van Agneta als een belangrijke rode draad door dit met momenten ontroerende verhaal. Wanneer ik achterin het boek de achterflap van het volgende verhaal lees ben ik benieuwd hoe het de familie Lejongård verder zal vergaan.
Een serie waarin nog een aantal generaties Lejongård de revue zullen passeren, waarin met Agneta’s erfenis een mooie basis is neergezet.
Agneta’s erfenis krijgt van mij 3,5 ster.
Bianca
