Titel: Niemand zoals hij 
Auteur: Lucia van den Brink
Genre: Roman
Uitgeverij: Ambo|Anthos
Publicatiedatum: Januari 2020
Aantal bladzijdes: 249
Recensie: Yfke
Cover
Ik moet wel iets zeggen over deze cover. Het is een mooie afbeelding die goed past bij de inhoud en toon van de roman en is een van de mooiste die ik de afgelopen tijd heb gezien. De donkere achtergrond, de bloedmaan (?), de stroom Japanse kraanvogels die daarlangs vliegt.
Auteur
Lucia van den Brink (1991, Zoetermeer) studeerde Japans en journalistiek aan de Universiteit van Leiden. Ze publiceerde in De Optimist, Extaze, Editio, The Tittymag en De Revisor. Ook treedt ze regelmatig op spoken word-festivals op. Lucia van den Brink beoefent Wado-ryu karate op hoog niveau.
Achterflap
Niemand zoals hij, de debuutroman van Lucia van den Brink, is een ontroerend verhaal over de reis van een eenzame kleindochter op zoek naar haar opa, vol karate en origami.
Renke heeft haar opa Pieter al een tijd niet gezien als ze opeens pakketjes van hem ontvangt, met post-its, kraanvogels van origami en dagboekfragmenten. Pieter is naar Japan vertrokken nadat hij te horen kreeg dat hij lijdt aan de ongeneeslijke spierziekte als. Waar Renke alle tijd van de wereld heeft, weet hij dat zijn dagen geteld zijn. Hij probeert er het beste van te maken en wil karatetraining volgen bij zijn vriend Yamada. Doordat hij langzaamaan afscheid moet nemen, krijgt de schaduwzijde van zijn persoonlijkheid soms de overhand. Op die momenten schrijft hij in zijn dagboek.
Als Renke haar baan verliest, reist ze haar opa achterna in een ultieme poging hem echt te leren kennen. In Nederland was ze voortdurend bezig haar leven te delen op haar blog en via social media, maar tijdens haar reis komt ze erachter dat niet alles te delen valt. Hoe graag ze dat ook zou willen.
Niemand zoals hij van Lucia van den Brink is een prachtige, sprankelende roman over de breuklijnen in ieders leven, van een jong en veelbelovend talent.
Mijn mening
Dit jaar val ik met m’n neus in de boter qua boeken. Het was heel even wennen aan de schrijfstijl van den Brink, wiens hoofdpersoon vaak vervalt in vergelijkende mijmeringen die in het begin wat geforceerd overkomen. Langzamerhand wende ik eraan en ging ze zien als passend bij de vertelwijze; eentje van de mijmerende soort die hoort bij een boek over mensen in verschillende fasen van hun leven, die op zoek zijn naar zingeving en naar elkaar.
Renke zoekt naar betekenis in een wereld die bijna buitenaards aanvoelt en haar opa zoekt naar levensvervulling in het kleine beetje tijd dat hem nog rest na zijn ALS-diagnose. Gaandeweg raken hun zoektochten met elkaar vervlochten wanneer Renke besluit om haar opa achterna te reizen. In eerste instantie om haar opa beter te leren kennen, waardoor ze zichzelf ook beter kennen. Niemand zoals hij vond ik precies die bijzondere toon hebben die hoort bij de speciale relatie tussen grootouder en kleinkind.
Met haar vinger volgde ze het gouden randje tussen de scherven. ‘Het is nu mooier,’ zei ze.
‘Kintsugi,’ zei opa. (…) ‘Zo heet de techniek waarmee je een perfecte imperfectie maakt. Als je gebroken bent, betekent dat niet automatisch dat je lelijk bent. Na een breuk ontstaat er ruimte. Dat is de plek voor het goud. Als je het een kans geeft maakt het je mooier dan je ooit bent geweest.’
Hoewel het bij elkaar opgeteld misschien veel lijkt- een moeizame relatie tussen opa en moeder, ALS, een overleden tweelingzusje, enz. – worden deze aspecten op een geloofwaardige, natuurlijke manier geïntroduceerd die ze doet aanvoelen als een realistisch deel van de personages en het verhaal.
Mijn eindconclusie is dat Niemand zoals hij een mooi, sterk debuut is (soms een beetje te fantastisch, maar dat is geen reden om het niet te lezen). Een beetje zoals het leven zelf; er zijn onverwachte dingen die je leven overhoop halen, er is intens verdriet en er is liefde, en uit al die dingen kan veel goeds komen. Er zouden misschien meer gehaald kunnen worden uit wat minder verhaalingrediënten, en ook qua metaforische mijmeringen kan het wellicht iets minder volgende keer.
Desalniettemin krijgt het debuut van Lucia van den Brink van mij 4,5 ster.
~Yfke Brandhout
