Titel: Blauwe Bonen
Auteur: Terrence Lauerhohn
Genre: Thriller
Uitgeverij: Ambilicious
Publicatiedatum: December 2019
Aantal bladzijdes: 195
Recensie: Danielle
Auteur
Terrence Lauerhohn is geboren op 31 mei 1960 in een Brabantse wieg te ’s Hertogenbosch. Tegenwoordig woont hij in Rilland (Zeeland). Pas op 51-jarige leeftijd schreef hij zijn eerste roman, Noptula (Sciencefiction), die goede recensies ontving. Sindsdien heeft hij meegedaan aan verschillende schrijfwedstrijden, met bovengemiddeld resultaat, en is een flink aantal kortverhalen van hem in genremagazines gepubliceerd, waarvan verschillende zelfs in de VS. Eerder verschenen boeken van Terrence zijn De Negen Cirkels (2014), Wegversperring (2015), 1897 (2017), Nirwana (2016), Zielenmenners (2018). Hierdoor heeft hij al een mooi repertoire op zijn naam staan.
Achterflap
Aan mijn ontreddering:
Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben … Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een
hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hart zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.
(De Crooner)
Mijn mening
De proloog neemt je mee in de wereld van De Crooner. Dit is zijn leven: altijd klaar om te doden en waakzaam, zodat hij zelf niet gedood wordt. Maar de tijd dringt. De Crooner heeft zijn pensioenleeftijd langzaam bereikt, maar er staat nog een opdracht open.
Talloze malen heb ik gezien hoe huiveringwekkend de naderende dood op mijn slachtoffers inwerkt.
Ze bidden tot God, en tot mij. Ze krassen met hun nagels over de vloer, alsof hechting met de grond hen in leven kan houden.
De grote baas heeft een achtervolger op hem gezet, de Prikker. Het spel is begonnen. De Crooner neemt wraak door Merel, de dochter van de baas, te ontvoeren.
Wie is de sluwste in dit spel en kan het langst overleven? De kaarten zijn geschud, de azen zijn verdeeld.
Haar graf heb ik innerlijk al gegraven, naast dat van haar vader. Beide graven zullen gevuld een onderdeel van de realiteit gaan uitmaken.
Terrence heeft een schrijfstijl die je niet zo snel in een bepaald genre kan stoppen. Met Blauwe Bonen slaagt hij er in om slechts vanuit het oogpunt van de Crooner het leven weer te geven van een huurmoordenaar en zijn eenzame bestaan. Van alle slachtoffers weet Merel hem toch nog een menselijk inzicht te geven in het leven dat hij zich misschien had gewenst, hoewel hij dit ver heeft weggestopt.
Er ontstaan scheuren in de hardheid van De Crooner. Hierdoor wordt hij minder waakzaam en dreigt het noodlot bij hem toe te slaan.
Het verhaal is grimmig. De woorden zijn op een ingenieuze manier gekozen en geven duidelijk weer hoe de Crooner zich vanbinnen voelt. Ondanks de moorden die hij heeft gepleegd, voel je gaandeweg empathie voor deze man. Hij, die beetje bij beetje zijn muren ziet afbrokkelen door de benadering van Merel. Maar het wantrouwen blijft in hem zitten en de Blauwe Bonen staan op scherp. Wie zal het laatste schot geven …?
‘Is dat een fijn bestaan? Een onzichtbaar bestaan, Crooner?’ Haar vraag incasseer ik niet zonder schade op te lopen. De toon waarop ze hem stelt, verraadt dat ze weet dat het een schot voor redelijk open doel is.’
Het is genieten van begin tot eind, met een verrassende plotwending die inslaat als een Blauwe Boon.
Ik geef Blauwe Bonen 5 sterren.
Met dank aan Terrence Lauerhohn, omdat ik niet alleen zijn manuscript heb mogen lezen maar ook mee heb mogen doen met de blogtour.
