Titel: Koelcel
Auteur: David Koepp
Genre: Thriller
Uitgeverij: HarperCollins
Vertaling: Tasio Ferrand
Publicatiedatum: September 2019
Aantal bladzijdes: 344
Recensie: Lilian
Auteur
David Koepp (9 juni 1963) is een gevierde Amerikaanse scenarist en filmregisseur, bekend van onder meer Jurassic Park, Spider-man, Panic Room, Mission Impossible en War of the World. Zijn debuut Koelcel verscheen in 2019.
Cover
De naam van de auteur en de titel van het boek staan in zilverkleurige letters die erop liggen en daardoor goed in het oog springen. De titel is niet de meest spannende, het woord “Koelcel” geeft mij niet meteen een beklemmend gevoel, maar in samenhang met de groen/gele gloed en de persoon in een beschermend pak weet je dat er meer aan de hand is en de interesse is gewekt.
Achterflap/samenvatting
Roberto Diaz, eliteagent van het antibioterrorismeteam van het Pentagon, wordt op pad gestuurd om in Kiwirrkurra, een gehucht in de Australische outback, een mogelijke biochemische aanval te onderzoeken. Hij vindt iets wat nog veel verontrustender is: een extreem muterende schimmel, in staat om de wereld te verwoesten. Hij weet het gevaar te bezweren en slaat een monster van het materiaal op in een koelcel, in de diepste krochten van een militair opslagcomplex in de VS.
Ruim dertig jaar later horen twee beveiligingsagenten tijdens een nachtdienst in een Self Storage-complex een aanhoudende piep die ze niet kunnen negeren. Achter een alarmpaneel vinden ze de bron: er is een storing in een kelder. Ze gaan op onderzoek uit, maar weten niet dat ze zo de schimmel na decennialang woekeren een uitweg bieden…
Diaz is de enige die de dreiging kan stoppen. Hij haast zich naar de andere kant van het land om de beveiligers – een ex-gevangene en een alleenstaande moeder – te helpen. Het onwaarschijnlijke gelegenheidstrio heeft één angstaanjagende nacht de tijd om het huiveringwekkende organisme te isoleren. Is het genoeg om de mensheid te redden?
Mijn mening
Dit keer las ik eens buiten mijn comfortzone, een thriller met een vleugje horror. Niet geheel mijn genre, maar de achterflap maakte mij toch nieuwsgierig. Het begint direct spannend en met een stuk historie.
Skylab was het eerste Amerikaanse ruimtestation in een baan om aarde. Er werden technische en medische experimenten uitgevoerd waarvoor gewichtloosheid nodig was. Na een aantal jaar onbemand rondgecirkeld te hebben keerde Skylab in 1979 terug naar de aarde en verbrandde hierbij grotendeels in de dampkring, maar desondanks kwamen er grote brokstukken in de Indische Oceaan en op West-Australië terecht. De kans dat niet alles zou verbranden was door NASA tevoren ingeschat en bekendgemaakt; evenwel kon slechts bij benadering worden aangegeven welk gebied mogelijk een – klein – risico liep. Dat zorgde in de nog vrij brede gevarenzone voor nogal wat paniek.
Een perfect uitgangspunt voor een thriller, als je het mij vraagt. David Koepp is scenarioschrijver, van onder andere Jurassic Park en dat merk je aan zijn schrijfwijze. Ik zou er ook niet raar van staan te kijken als dit boek ooit verfilmd gaat worden. De situaties zijn erg gedetailleerd beschreven, als lezer zie je het verhaal voor je ogen afspelen, wat zeker bijdraagt in het leesplezier.
Een aantal jaren na het neerstorten van Skylab wordt Roberto Diaz samen met zijn collega Trini op pad gestuurd naar West-Australië om een mogelijke biochemische aanval te onderzoeken. Wat zij daar aantreffen gaat hun verwachtingen ver te boven. Een muterende schimmel heeft een compleet dorp verwoest en om het te vernietigen zijn er vergaande maatregelingen nodig. Voor onderzoeksdoeleinden wordt een sample meegenomen en goed opgeborgen in een koelcel diep onder de grond.
Dertig jaar later is het gebouw waar de koelcel zich bevindt geen eigendom meer van het leger, maar doet het dienst als opslagruimte die door particulieren gehuurd kan worden. Als op een avond twee beveiligers, Naomi en Travis (ook wel Teacake genoemd), aan het werk zijn en een piep registreren die steeds terug blijft komen, gaan ze op onderzoek uit. Wat ze vinden is iets waar ze niet op voorbereid waren. Ze zien in dat de situatie ernstig is en komen in contact met Robert Diaz. Hij is de enige die hen kan helpen, de tijd dringt, komt zijn hulp op tijd?
De beschrijvingen van de muterende schimmel zorgen ervoor dat je opeens heel anders naar de schimmel in je groenbak kijkt…. David Koepp weet heel goed hoe hij de situaties tot leven moet laten komen in de hoofden van de lezers. Het komt erg realistisch over, maar toch komt er moment in het boek waarop het allemaal wat surreëel overkomt. Zelfs lachwekkend, en dat is erg jammer. De opgebouwde geloofwaardigheid wordt daardoor teniet gedaan.
Het boek bevat een aantal belangrijke personages, het leuke is dat Robert en Trini, die in het begin een belangrijke rol spelen, later weer terugkeren in het verhaal. Ze zijn dan 30 jaar ouder, maar de onderlinge band is nog steeds voelbaar. Travis en Naomi zijn de hoofdpersonen en je leert hen kennen door de dialogen die ze samen voeren in een beangstigende situatie. Toch blijven de personages redelijk oppervlakkig. Je komt wel wat over ze te weten, maar ze raken je niet. Dat is voor mij een gemiste kans, ik miste de diepgang.
Het is een vermakelijk maar ook spannend boek, wat zeker met plezier is gelezen. Het heeft mijn kijk op schimmels voor altijd veranderd.
Spanning: 4
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 3
Psychologie: 2
Koelcel krijgt van mij 3 sterren.
Lilian
