Over onzekerheid en doorzetten
Twijfel jij of je mee moet doen aan de schrijfwedstrijd ‘Zwarte sneeuw’? Lees dan vooral over mijn ervaring met wedstrijden.
Ik? Schrijven? Tuurlijk, ik kan best leuke stukjes schrijven. Als kind had ik er zelfs geen enkele twijfel over. Ik schreef spannende verhaaltjes over twee kabouters, mijn vader kopieerde de velletjes op zijn werk, ik maakte er een boekje van en las het dan voor aan mijn broertjes die aan mijn lippen hingen. Althans, zo herinner ik het me. Kortom: geen enkele onzekerheid.
Toen ging ik naar de middelbare school. Ik deed mee aan een schrijfwedstrijd ter gelegenheid van het zoveel jarig bestaan. Het verhaal moest kort zijn, niet meer dan een A4. Geen probleem. Ik kon toch schrijven? Dus pende ik over een jongen in Afrika die in de bus zit en voor het eerst naar school gaat. Een serieus onderwerp, want ja, dat ben ik. Ik werd derde en was teleurgesteld. Het boekje waar het verhaal in staat, ben ik al jaren kwijt.
Saai
Ik ging journalistiek en voorlichting studeren en veel schrijven, maar dan op een andere manier. Ik leerde technieken om persberichten en artikelen op te stellen. Toen ik ze eenmaal onder de knie had, voelde ik me er zeker over, maar op den duur werd het saai: mijn eigen fantasie kon ik er niet in kwijt en laat ik nou gezegend zijn met een ruime portie daarvan.
Een paar jaar geleden heb ik het schrijven van fictie weer opgepakt. En ik geef toe dat ik dacht: dat doe ik wel even. Het viel vies tegen: een flinke dosis fantasie is niet genoeg. Ik heb inmiddels veel geleerd over schrijftechnieken: zintuiglijk schrijven, protagonist en antagonist, perspectief. Maar de belangrijkste les is, denk ik, dat het vooral om doorzetten gaat. Hoe vaak ik wel niet de neiging heb gehad om de pen erbij neer te gooien! Als ik naar dat stemmetje in mijn hoofd luister die dagelijks zegt: je kunt niet schrijven, er zijn al zoveel schrijvers, jouw schrijfsels zijn niet bijzonder, dan had ik dat daadwerkelijk gedaan.
Plezier
Ik doe niet mee aan deze wedstrijd, omdat ik dat zie als belangenverstrengeling, maar stel dat het wel kon: zou ik het doen? Ja. Al was het alleen maar omdat ‘zwarte sneeuw’ bij mij allerlei associaties oproept en het meteen begint te borrelen. Ik krijg direct zin om te schrijven en daar gaat het uiteindelijk om bij mij: plezier.
Ik ben geen held en eerlijk is eerlijk: ik zou op zijn van de zenuwen als de datum van de uitslag daar was. Maar ik zou ook tegen mezelf zeggen: chapeau! Dat verhaal ligt er. Je hebt door gezet! Reden genoeg om mee te doen aan de wedstrijd.
Als je durft!
Ellis Souwerbren houdt van verhalen vertellen. Als kind schreef ze al sprookjes voor haar broertjes en pleegde ze in de lokale bieb research voor haar toneelstuk dat zich afspeelde in het Wilde Westen. Het was voor haar een logische stap om journalistiek te gaan studeren en de verhalen van anderen over het voetlicht te brengen. Later, als zangeres, werd het haar uitdaging om luisteraars door klank en frasering mee te nemen in het verhaal van een lied. Na een paar jaar full-time moeder te zijn geweest, heeft ze het schrijven weer opgepakt en werkt ze aan een historische roman.
Kijk voor meer informatie over Ellis op www.schrijfjuffers.nl
