Titel: Stad van meisjes
Auteur: Elizabeth Gilbert
Genre: Roman
Uitgeverij: Cargo
Vertaling: Hien Montijn
Publicatiedatum: Juni 2019
Aantal bladzijdes: 525
Recensie: Yfke
Auteur
Elizabeth Gilbert (1969) brak internationaal door met het autobiografische Eten, bidden, beminnen, waarvan in Nederland inmiddels meer dan 450.000 exemplaren werden verkocht. Het boek is verfilmd met Julia Roberts en Javier Bardem in de hoofdrollen. Toewijding is het vervolg op Eten, bidden, beminnen. Ze debuteerde met de verhalenbundel Pelgrims, dat haar een nominatie opleverde voor de PEN/Hemingway Award. Mannen van staal is haar romandebuut.
Achterflap
New York, 1940. De negentienjarige Vivian Morris heeft het eerste jaar van de universiteit niet gehaald, en haar ouders besluiten dat ze bij haar tante in New York moet gaan wonen. Haar tante is de eigenaar van de Lily Playhouse, een roemrucht maar vervallen theater in Manhattan
en Vivian voelt zich meteen thuis in de extravagante en onconventionele wereld van acteurs en showgirls. Ze mag achter de schermen werken en de kostuums ontwerpen, maar als ze een schandaal veroorzaakt staat haar wereld op zijn kop en zal ze pas jaren later alle gevolgen
kunnen overzien.
Mijn mening
‘Vivian,’ schreef Angela, ‘nu mijn moeder is overleden vraag ik me af of u in staat bent te vertellen wat u voor mijn vader hebt betekend.’
Hoofdpersoon Vivian krijgt een brief waarin deze vraag haar wordt gesteld door Angela, voor wie ze jaren geleden een bruidsjurk maakte. Wie Angela’s vader is en waarom Angela nu wil weten wat Vivian voor hem betekende, blijkt pas in het laatste gedeelte van de roman. Het overgrote deel van het boek bestaat uit een monoloog van Vivian die Angela, of Angela dat nu wil of niet, alles vertelt over haar leven in New York, het schandaal dat ze daar veroorzaakte, en wat er daarna gebeurde.
Hoewel de ontmoeting tussen Vivian en Angela’s vader zonder dat schandaal niet zou hebben plaatsgevonden, had de aanloop naar de essentiële scenes in dit boek wat mij betreft een stuk ingekort mogen worden.
Daarbij is er in dit verhaal, in het kader van show, don’t tell, een heleboel tell maar weinig show, waardoor je als lezer niet bepaald wordt meegesleept in het verhaal. Pas op het moment dat het over Angela’s vader gaat, krijgt Stad van Meisjes echt vorm, met dialogen, achtergronden en gevoel, en wordt het enigszins meeslepend. Op dat moment heb je al 4/5 deel van het boek achter de rug – en dan is het boek ineens uit.
Het helpt niet dat Vivian, die zelf toegeeft dat ze rijk en bevoorrecht is maar dat lange tijd niet van zichzelf wist, volwassen wordt in een wereld waar alles bijna als vanzelf gaat en de gevolgen van haar daden van haar af lijken te glijden. Zelfs wanneer ze iets heel ergs doet. Door haar vrij naïeve, beschermde wereldbeleving is haar inzicht in de mensen om haar heen en het leven in New York nou ook niet bepaald spannend. Homoseksualiteit in de vorige eeuw, de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog – er komen verschillende serieuze onderwerpen aan bod, maar zodanig mondjesmaat en oppervlakkig, dat er weinig over te zeggen valt.
Stad van Meisjes voelt als geheel aan als een langdradig monoloog van een oude vrouw die zich op het laatste moment weer realiseert dat ze antwoord aan het geven is op een vraag.
Wat mij betreft schiet het boek op meerdere punten tekort en krijgt het daarom 2 sterren.
Yfke Brandhout
