Titel: Een fatsoenlijke familie
Auteur: Rosa Ventrella
Genre: Roman
Uitgever: Xander Uitgevers
Vertaling: Dorette Zwaans, Rianne Aarts
Publicatiedatum: Mei 2019
Aantal pagina’s: 304
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Rosa Ventrella brak in Italie door met Il giardino degli oleandri (2013). Het boek verkocht meer dan 40.000 exemplaren en werd in zes landen uitgegeven. Haar nieuwe saga werd in korte tijd aan zeventien landen verkocht. Ventrella studeerde geschiedenis en woont in Cremona.
Achterflap:
Een onverwoestbare vriendschap in het zuiden van Italië.
Het zijn de jaren tachtig. De hete zomers in Bari versterken de geuren van romige sauzen, gegrild vlees en verse pasta die uit de ramen komen. Door de kleine steegjes van de oude stad rennen en spelen de kinderen van families uit de buurt. Maria is echter een buitenbeentje en trekt liever op met haar twee oudere broers.
Ze vindt haar uitweg uit de dagelijkse sleur van een groot arm gezin in de vriendschap met Michele, een jongen uit een beruchte criminele familie. Bij elkaar vinden ze voor het eerst een houvast die ze beiden nog niet kenden. Maar vanaf het moment dat de families met elkaar te maken krijgen, lijkt hun groeiende band geen schijn van kans meer te maken.
Mijn mening:
Een fatsoenlijke familie leest als een waargebeurd verhaal. Maria groeit op in een arm gezin, is overal een buitenbeentje en sluit een onvoorwaardelijke vriendschap met Michele, een jongen die in hetzelfde schuitje zit maar met een andere achtergrond. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon Maria, ze kijkt terug op haar eigen leven waarin ze haar belevingen en emoties beschrijft. Als kind heeft ze zich enorm eenzaam gevoeld, het was geen stabiel gezin en ook haar twee oudere broers gaven niet de steun die ze toentertijd nodig had. Als je terug kijkt op je eigen leven kun je beter relativeren en verklaren waarom het ging zoals het ging.
Plotseling voelden mijn benen als lood, ik kreeg de ene voet haast niet meer voor de andere. Zelfs mijn hoofd leek een niet te dragen gewicht voor mijn tengere meisjeslichaam, als een ei dat balanceerde op een twijgje.
Als men eenmaal een stempel kreeg kwam men daar nooit meer van af, iets wat tot op de dag van vandaag nog steeds zo is, misschien nog wel meer dan vroeger. Dat is wat Ventrella in Een fatsoenlijke familie heeft weten over te brengen op de lezer. Het taalgebruik was niet altijd netjes maar dat past wel binnen het verhaal wat verteld werd. In het begin was ik bang dat de schrijfstijl mij niet kon bekoren, de vertelvorm vond ik niet echt uitnodigend maar gaandeweg het lezen overheerste het verhaal en de diepgang die Ventrella erin heeft weten te leggen.
Een verhaal met een trieste boodschap waarin de liefde probeert met een grote omweg zijn weg te vinden. Een verhaal dat zeker indruk op mij heeft gemaakt.
Een fatsoenlijke familie krijgt van mij 4 sterren.
Bianca
