Titel: Het lied van mij en jou
Auteur: J.D. Barrett
Vertaler: Ineke van Bronswijk
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Ineke van Bronswijk
Publicatiedatum: maart 2019
Aantal bladzijdes: 302
Recensie: Yfke
Auteur
J.D. Barrett is schrijver in hart en nieren: behalve romans schrijft ze ook scripts voor tv en films. Ze verdeelt haar tijd tussen Sydney en Los Angeles.
Achterflap
Zoë werkt in een hospice, waar ze met haar harp de patiënten begeleidt, ook op hun laatste reis. Het is een baan waarin ze de vervulling vindt die in de rest van haar leven ontbreekt: ze heeft al vijf jaar een hopeloze relatie met een man die niet voor haar durft te kiezen, woont nog steeds in haar ouderlijk huis, en durft, sinds een paniekaanval op het podium, haar baan als concertharpist niet meer op te pakken.
Maar deze nieuwjaarsdag besluit ze het roer om te gooien. Terwijl haar beste vriendin (onvermoeibaar op zoek naar De Ware) en haar broer (hopeloos verliefd op iemand die zijn gevoelens niet beantwoordt) haar toejuichen vanaf de zijlijn, neemt Zoë het heft in eigen handen. Want het idee van een nieuw begin klinkt haar als muziek in de oren…
Mijn mening
Na de laatste virtuele pagina van Het lied van mij en jou blijf ik met een dubbel gevoel achter.
Het is een boek dat heerlijk snel wegleest en lekker luchtig is, hoewel het werk van Zoë in de hospice je misschien de verwachting zou geven dat je op z’n minst een paar zware momenten te wachten staan. Maar Barrett weet precies de juiste toon en het goede tempo aan te houden op de momenten waarop de patiënten van het hospice hun laatste adem uitblazen, zodat je de feelgood-bubbel nooit echt hoeft te verlaten.
De familie, vrienden en hospice-kennissen van Zoë maken Het lied van jou en mij een fijn, niet geheel voorspelbaar geheel en zorgen voor aparte wendingen en onverwachte mooie momenten. Ze zijn een beetje clichématig, zoals de echtgenote van Zoë’s vader die ze steevast Vreselijke Tina noemt (ze is ook echt vreselijk, niet te geloven) en Zoë’s broer, die niet echt een levensdoel lijkt te hebben, behalve surfen en meisjes versieren, maar ja. Moet kunnen.
Er zijn wel mindere kanten aan deze bonte verzameling personages.
Iets minder gecharmeerd ben ik bijvoorbeeld van de manier waarop Barrett het personage Lexie heeft geschreven. Wanneer Lexie net op slag verliefd is geworden op de in scheiding liggende Vivianne en vastberaden is om haar te verleiden: ‘Ik ben lesbisch en zij is bezig het te worden.’ Ook al is het bedoeld als grappig en luchtig, met dit soort zinnen benadruk je vooroordelen – bijvoorbeeld dat je niet als lesbienne geboren bent maar het wordt, dus. Te pas en te onpas wordt ook genoemd dat Lexie en Vivianne een lesbische relatie hebben (van andere personages wordt daarentegen niet continu aangewezen dat ze een heteroseksuele relatie hebben). Naar mijn idee heeft Barrett in dit geval te veel gelet op etiketten en niet voldoende op het neerzetten van leuke ondersteunende personages.
De rivaliteit die Zoë voelt jegens Gigi komt een beetje gekunsteld over. Persoonlijk kan ik sowieso wel zonder het cliché van de rivaliteit tussen vrouwelijke hoofdpersonen, maar als je het dan doet, doe het dan overtuigend. In Het lied van mij en jou is het wat zwakjes.
De verhaallijn zelf is ondanks wat duidelijke trefpunten een beetje rommelig. Wat mij betreft had wat meer benadrukt of aangedikt mogen worden wat Zoë wil bereiken met haar reis en hoe ze op zoek gaat naar de oude vlam van een vrouw in het hospice. Een helder doel, zoals de heldin van een chicklit meestal toch wel heeft, ontbrak voor mijn gevoel een beetje. Soms is het tempo iets te hoog, misschien, en is het boek iets te luchtig.
Uiteindelijk vond ik Het lied van mij en jou de moeite van het lezen waard, maar zit er voor dit boek van J.D. Barrett niet meer dan 3 sterren in.
Yfke
