Mensen die gaan sterven, weten wat er echt belangrijk is in het leven. Toen ik deze vraag aan mijn vader stelde, kort voor zijn dood, antwoordde hij anders dan ik verwacht had.
‘Vriendschap’, zei hij. ‘Daar draait het om in het leven.’
Ik had gehoopt dat hij ons gezin zou noemen, of desnoods de hele familie. Maar het ging hem dus om zijn vrienden. Ik moest even slikken. Pa was een populaire man, kende iedereen in het dorp, maakte overal praatjes. Dat vond hij belangrijk, dat wist ik ook wel. Maar wij dan, zijn gezin?
Hij keek me lief aan en ineens begreep ik het. Vriendschap overstijgt familie. Familie krijg je, maar je vrienden zoek je zelf. Bovendien kun je met familieleden ook een vriendschap opbouwen. Welbeschouwd waren pa en ik met het verstrijken van de jaren getransformeerd van vader en dochter tot gelijkwaardige vrienden.
Ik lijk op hem, want ik ben altijd al een ‘sucker for friends’ geweest. Ik ben graag alleen, maar nooit te lang. Daarom onderhoud ik al mijn hele leven hechte vriendschappen. Van mijn boezemvriendinnen op de kleuterschool, tot de vriendenclubjes als jonge vijftiger. En dan ben ik meestal ook nog eens ontzettend trouw aan die vriendschappen. Het liefst wil ik dat al mijn maatjes ook vrienden van elkaar zijn en dat we het samen leuk hebben. Harmonie, dat vind ik belangrijk.
Overal waar ik kom, zoek ik vrienden. Dat doe ik met open vizier en vol vertrouwen. Dan stoot je soms je neus, maar voor mij is het de enige manier waarop het werkt.
Foto: Kersten van Dalen
Dus, toen ik tien jaar geleden een auteurscontract won en een nieuwe wereld binnenging, volgde ik mijn instinct en ging ik op zoek naar maatjes. Schrijvers zijn namelijk ook gewone mensen met behoefte aan een praatje bij de koffieautomaat.
En ik vond ze. Eerst in Anita Terpstra met wie ik jarenlang een duoblog onderhield, daarna kwamen de Moordwijven. In het begin was het spannend of het wel ging werken. We waren met z’n tienen en net zoals in een beroemde misdaadroman van Agatha Christie verdwenen er al snel een aantal. Vijf bleek uiteindelijk het goede aantal te zijn om een stabiele basis mee op te bouwen.
Wat ben ik blij met die Moordwijven. Natuurlijk ondernemen we samen mooie dingen, maar de echte waarde zit voor mij in de vriendschap achter de schermen. Die is oprecht en warm. We gunnen elkaar alles en helpen elkaar waar we kunnen. Zo’n hecht netwerk is bijzonder in de soms harde boekenwereld waar de concurrentie moordend kan zijn.
Onze basis wordt steeds sterker. Het is een mooie mix van vriendschap en zakelijkheid. Ik verwacht dat we op termijn aan uitbreiding kunnen gaan denken en/of dat we op een andere manier meer gaan betekenen voor ons vakgebied.
Onze naam zoemt rond. Zelfs in de Verenigde Staten hebben ze het over ons. Onze zusters van de Sisters in Crime lonken openlijk. Wij voelen ons gevleid en knipogen terug. Het is spannend wat de toekomst ons brengt, maar zolang de vriendschap blijft, kan het alleen maar beter worden.
Ingrid Oonincx (Baarle-Nassau, 1968) is thrillerschrijver, columnist en communicatieadviseur op een hogeschool. Ze studeerde journalistiek en woont met man en twee zonen in Tilburg.
Ingrid heeft vijf goed ontvangen thrillers op haar naam staan. Haar nieuwste boek is Pretty Boy (2018), volgens de lezers een aangrijpende pageturner over afkomst en identiteit. In 2016 verscheen Medicijn, een actuele, meeslepende thriller die inspeelt op het verlangen van veel mensen om zo lang mogelijk jong te blijven. Eind 2013 kwam de thriller Sluipweg uit over de impact van een traumatische gebeurtenis op een groep jongere. In 2011 verscheen Botsing een ijzingwekkende psychologische thriller gebaseerd op een ware gebeurtenis. Ingrid debuteerde in 2010 met Nickname, dat werd genomineerd voor de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut en de Crimezone Award voor de beste Nederlandstalige thriller.
Kijk voor hier meer Moordwijven columns.
